บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 10 หน้า 5
อนวัชยิ้มเข้าทาง “ถ้านายเจอเค้า..ก็ลองถามดูว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงจมน้ำ และรอดมาได้ยังไง ฉันไม่อยากเล่าเอง กลัวว่าข้อมูลจะผิดเพี้ยน อยากให้นายฟังจากปากของหทัยรัตน์..แล้วนายก็จะรู้เองว่าเธอรอดชีวิตมาได้ยังไง”
อนวัชยิ้มร้ายสะใจ ภาพในห้วงคำนึงแว่บเข้ามาเป็นภาพตอนเม้าท์ ทู เม้าท์
ที่บ้านเพชรลดา หทัยรัตน์กับพินิจนั่งคุยกันอยู่ในห้องรับแขก หทัยรัตน์นั่งหน้าโกรธสุดๆ กำหมัดแน่น !! พินิจถามย้ำ.. “ตกลง..ปุ้มรอดชีวิตมายังไง ใครช่วยไว้ครับ”
หทัยรัตน์..ไม่อยากเล่า..คิดๆ แล้วก็ตอบเลี่ยง “ปุ้มจำไม่ได้หรอกค่ะ เพราะตอนนั้นปุ้มหมดสติ ตื่นมาอีกทีก็อยู่ในห้องนอนแล้ว”
“อ้าว...แล้วพี่จะรู้ยังไงว่าสรุปแล้วใครช่วยชีวิตปุ้มไว้ หนึ่งก็ไม่เล่า ปุ้มก็จำไม่ได้”
“ช่างมันเถอะค่ะ พี่นิจอย่าไปอยากรู้เลย มันไม่ใช่เรื่องสำคัญ” พินิจฟังแล้วงง..หทัยรัตน์ตัดบท “ขอบคุณพี่นิจมากนะคะที่เป็นห่วง แต่ปุ้มสบายดี..ปุ้มขอตัวไปสอนหนังสือคุณหญิงต่อนะคะ” หทัยรัตน์จะเดินออกไป
พินิจรีบลุกขึ้นและเรียกขึ้น “เดี๋ยวก่อนปุ้ม...อย่าเพิ่งไป..พี่ยังมีเรื่องอยากจะบอก” หทัยรัตน์หันมามอง...พินิจอึกอัก
ส่องแสงกำลังจะเดินเข้าไปในห้องรับแขก แต่พอเห็นหทัยรัตน์ยืนอยู่กับผู้ชายแปลกหน้า ส่องแสงชะงักกึก รีบหลบวูบ
พินิจพยายามจะพูดความในใจออกมา “เอ่อ..คือ..นอกจากเป็นห่วงแล้ว..พี่ยัง..คิดถึงแล้วก็อยากเจอปุ้มด้วยครับ”
หทัยรัตน์หลบตาด้วยความอึดอัด แต่ที่หน้าห้องรับแขกส่องแสงตาลุกวาว... “คุณพระ”
หทัยรัตน์ใจแข็งและตอบกลับไปอย่างเย็นชา “ขอบคุณมากค่ะ..ปุ้มขอตัวก่อนนะคะ”
“เอ่อ...” พินิจอยากยื้อ
“ปุ้มขออนุญาตคุณหญิงออกมาเพียงไม่กี่นาที สวัสดีค่ะ” หทัยรัตน์เดินออกไป พินิจมองตามด้วยความอาลัย
พินิจเดินออกจากห้องรับแขก ส่องแสงรีบหลบวูบ พินิจเดินผ่านไป ส่องแสงจิกตารีบเดินตามออกไป
พินิจเดินออกมาจากบ้าน สักพักเสียงส่องแสงดังขึ้น “เดี๋ยวก่อนค่ะคุณ..คุณคะ..” พินิจหันมา ส่องแสงเดินตามมา แล้วก็เสแสร้งแกล้งทำยิ้มแย้มเป็นมิตร “ฉันชื่อส่องแสงเป็น..เอ่อ... “ ส่องแสงจำใจ “พี่สาวของปุ้ม.. เป็นลูกพี่ลูกน้องน่ะค่ะ”
“สวัสดีครับผมพินิจ พนัสพงษ์ ครับ...ผมเป็นเพื่อนของหนึ่ง”
“เพื่อนพี่หนึ่ง ? เอ๊ะ .. เมื่อกี๊ส่องเห็นคุณพินิจคุยกับปุ้มอยู่ในห้องรับแขก เอ่อ..คือบังเอิญเดินผ่านไปเห็นน่ะค่ะ แต่ส่องไม่ได้แอบฟังนะคะ” ส่องแสงร้อนตัว “ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น .แต่แค่แปลกใจที่เห็นคุณเดินออกมาหน้าเศร้าๆ” หญิงสาวทำเสียงอ่อนอย่างเสแสร้ง “มีอะไรให้ส่องช่วยหรือเปล่าคะ ?”
“เอ่อ.. “ พินิจมองหน้าส่องแสง เหมือนจะพูด แล้วก็เปลี่ยนใจ เบนสายตาหนี “ไม่มีครับ .. ขอบคุณสำหรับน้ำใจที่ถามไถ่ แต่..ไม่มีอะไรครับ”