บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 10 หน้า 4
สัทธาสังเกตเห็นความผิดปกติของพรรณี ความอึดอัดทำให้สัทธาเอะใจ คิด และถาม “ณี...พี่อยากไปเยี่ยมคุณแม่ณีที่บ้าน ไม่ได้เจอท่านนานแล้ว.. อยากเข้าไปคุยทำความคุ้นเคยให้มากกว่านี้...เผื่อในอนาคตถ้าพี่ส่งผู้ใหญ่มาคุยกับท่านเรื่องของเรา”
พรรณีหลบตา“เอ่อ..ช่วงนี้คุณแม่ไม่ค่อยว่างค่ะพี่ปุ๊ พี่นิจก็เพิ่งออกจากโรงพยาบาล.. เอาไว้ณีพร้อมแล้วจะบอกนะคะ”
สัทธาหรี่ตา..เหมือนรู้ทัน ชายหนุ่มดักคอ “ไม่ว่าง..หรือว่าไม่อยากให้พี่ไป”
พรรณีตกใจ พยายามแก้ตัว “ไม่ใช่นะคะ ณีไม่ได้คิดแบบนั้น..ไม่มีเหตุผลที่ณีจะไม่อยากให้พี่ปุ๊เจอกับคุณแม่..แต่..ตอนนี้ยังไม่สะดวกจริงๆ .. เอาไว้ถ้าคุณแม่ว่างเมื่อไหร่ณีจะรีบบอกพี่ปุ๊นะคะ”
พรรณีฝืนยิ้ม สัทธามองตาพรรณี..พยายามพิจารณา พรรณีพยายามเก็บความลำบากใจและฝืนยิ้ม สัทธาจำใจทำเป็นเชื่อ ชายหนุ่มพยักหน้า “ได้ครับ..พี่จะรอวันนั้น” สัทธาพูดพร้อมยิ้มนิดๆ ทั้งที่ในใจ เริ่มเห็นความผิดปกติของพรรณีชัดเจนมากยิ่งขึ้น
ที่บ้านพนัสพงษ์ ในห้องนอนพินิจ
“ปุ๊คงไม่ได้คิดมากหรอก” พินิจพยายามปลอบใจพรรณี “ที่ถาม ก็คงเพราะสงสัย...บางทีพี่ก็แปลกใจทำไมคุณแม่ถึงตั้งแง่กับปุ๊ ทั้งๆที่อนาคตก็น่าจะได้เลื่อนขั้น เลื่อนตำแหน่งขึ้นเป็นตำรวจชั้นสูงแน่ๆ อีกทั้งบุคลิก นิสัยใจคอ ชาติตระกูลก็ไม่ได้บกพร่อง ทำไมคุณแม่ถึงได้รังเกียจนัก..พี่ก็ยังไม่เข้าใจ”
พรรณีคิด...นึกถึงคำพูดนวล นวลด่าพรรณีไม่ให้ยุ่งกับสัทธา เพราะสัทธาจะเป็นสะพานทำให้หทัยรัตน์เข้ามาหาพินิจ พรรณีอึดอัด..พูดออกมาไม่ได้ว่าเป็นเพราะหทัยรัตน์
“เอาอย่างนี้..ถ้าวันไหนคุณแม่อารมณ์ดี พี่จะลองหยั่งเชิง และเปิดทางให้ เผื่อคุณแม่จะใจอ่อนยอมเจอกับปุ๊ ถ้าได้คุยกันคุณแม่อาจจะลดอคติลงก็ได้” พินิจคิดบวก แต่พรรณีไม่คิดแบบนั้น
พรรณีพึมพำเบาๆ “คงเป็นวันที่พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตก “
พินิจปลอบใจ “เอาน่า..อย่าเพิ่งคิดในแง่ลบสิ .. คนเราต้องอยู่ด้วยความหวัง พี่อยู่ได้ด้วยความหวัง..หวังว่าจะได้เจอปุ้ม.. และพรุ่งนี้..พี่ก็จะใช้แผนเดิม พี่จะแอบไปปุ้มที่บ้านหนึ่ง”
“จะดีเหรอคะพี่นิจ .. ตั้งแต่พี่นิจออกจากโรงพยาบาลคุณแม่ดูแปลกๆ เงียบๆ จนผิดสังเกต “
“คิดมาก..ช่วงนี้คุณแม่มีนัดทานข้าวกับเพื่อน เลยไม่ค่อยได้สนใจเรา..นะณี..แผนเดิม” พรรณีพยักหน้ารับปากด้วยความเห็นใจพินิจ “ขอบใจมาก..ที่พี่อยากไปเจอปุ้มพรุ่งนี้ เพราะเป็นห่วง ได้ข่าวว่าเค้าจมน้ำตอนไปเที่ยวหัวหิน”
“ห๊ะ?? จมน้ำ !! พี่พินิจรู้ได้ยังไง ? ใครเป็นคนบอก?” พรรณีถามด้วยความแปลกใจ
ที่แท้คนที่บอกพินิจก็คือ อนวัชนั่นเอง อนวัชคุยโทรศัพท์ หน้าตาเจ้าเล่ห์ “ที่ฉันบอกเพราะเห็นว่านายโทรศัพท์มาถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของหทัยรัตน์ ฉันก็เลยต้องรีบรายงาน เผื่อนายจะหาโอกาสมาถามไถ่ด้วยตัวเอง”
พินิจเป็นห่วง “ขอบใจมากเลยหนึ่ง ฉันเองก็อยากเจอปุ้มเค้าอยู่เหมือนกัน ดีเลยจะได้มีข้ออ้างในการไปหา”