บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 1
กรุงเทพในช่วงเวลาประมาณ พ.ศ. 2470-2480 บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุขสงบ ผู้คนเดินไปมา แต่ทันใดนั้นมีเสียงม้าพยศรัองดัง“ .. ฮี้ !!!!! “ ม้าสีขาวงามสง่าวิ่งฝ่าออกมาจากคอกอย่างรวดเร็ว ผู้คนที่ยืนอยู่ในบริเวณนั้นซึ่งเป็นต่างชาติมากกว่าครึ่งหันมามองด้วยความสนใจ ม้าที่เป็นเป้าสายตาวิ่งไปรอบๆสนามด้วยความมุทะลุ ม้าถูกบังคับโดยหทัยรัตน์หรือปุ้ม หญิงสาวร่างเพรียว หน้าคมเข้ม สวยได้รูป ปุ้มบังคับม้าได้อย่างคล่องแคล่ว หนุ่มไทย หนุ่มฝรั่งมองกันทั้งสนาม หทัยรัตน์บังคับม้าอย่างชำนาญ จนสุดท้ายสามารถปราบม้าพยศให้นิ่งลงได้อย่างนุ่มนวล ... หทัยรัตน์ดึงเชือก
ม้าหยุดวิ่งพร้อมกับส่งเสียง “ฮี้ !!!” อย่างเชื่อง ต่างจากครั้งแรกมาก
หนุ่มๆที่ยืนอยู่รอบๆ ปรบมือให้ด้วยความพอใจ หทัยรัตน์ก้มศีรษะรับ เขิน ทำตัวไม่ถูก
เสียงสุดาดังขึ้น เหมือนระฆังช่วยชีวิต “ปุ้ม !!”
หทัยรัตน์หันไปตามเสียงมองเห็น สุดาหรือแป้น และ สัทธาหรือปุ๊ เดินยิ้มสดใสมาหา
หทัยรัตน์ยิ้มรับและส่งเสียงเรียก“พี่ปุ๊ พี่แป้น!!”
หทัยรัตน์ลงจากม้าและรีบจูงม้าเดินไปหาพี่ๆ หนุ่มๆที่ยืนอยู่แถวนั้น ยังมองตามด้วยความสนใจแต่หทัยรัตน์พยายามไม่สบตา
สัทธาถามด้วยความเป็นห่วง “เกิดอะไรขึ้น ? พี่มองมาจากมุมโน้นเห็นหนุ่มๆมองเรากันทั้งสนาม”
“เจ้าวิสกี้น่ะสิคะ..ฉุนที่ปุ้มมัวแต่ยุ่งกับการรับปริญญา ไม่มีเวลามาหา พอเจอกันเลยพยศใส่ คนคงตกใจ แต่ตอนนี้คืนดีกันแล้ว ใช่มั้ยเจ้าวิสกี้”
สุดาล้อ “ปราบพยศม้าเก่งแบบนี้ .. ถ้าโดนคนพยศใส่บ้าง จะปราบได้มั้ยหน้อ ?”
“ได้สิคะ ไม่ว่าจะม้า หรือคน ปุ้มก็ปราบได้ทั้งนั้น หทัยรัตน์ซะอย่าง”
สัทธาส่ายหน้า “มัวแต่โม้เสียเวลาเปล่า รีบๆไปปรับความเข้าใจกับเจ้าวิสกี้ต่อเถอะ พี่กับแป้นจะไปนั่งรอที่ร้านอาหาร เรียบร้อยแล้วจะได้กลับบ้านพร้อมกัน”
หทัยรัตน์ทำท่าถอนสายบัว “เจ้าค่ะคุณพี่ปุ๊ !!”
สุดาหัวเราะกับท่าของหทัยรัตน์ สัทธาส่ายหน้ายิ้มๆในความทะเล้น หทัยรัตน์ยิ้มสดใสเปี่ยมสุข
ในร้านอาหารที่สโมสร สุดากับสัทธานั่งอยู่ที่โต๊ะริมระเบียงด้านหลังเห็นสนามหญ้าเขียว คนขี่ม้าไปมา สุดาจิบชา สัทธาอ่านหนังสือพิมพ์ แล้วสัทธาก็โพล่งขึ้นด้วยความตกใจ “แป้น !!!”
สุดาฟังเสียงเรียกตกใจ เกือบสำลักชา “อะไรคะพี่ปุ๊ ตะโกนซะแป้นตกอกตกใจหมด”
“ดูข่าวนี้ !!” สุทธารีบหันหนังสือพิมพ์มาให้สุดาอ่าน