บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 1 หน้า 5
อนวัชกับหทัยรัตน์ สัทธา และ สุดา วิ่งแข่งกันมีเด็กอื่นวิ่งอยู่ด้วยอีก 2-3 คน หทัยรัตน์กับอนวัชวิ่งนำมาสองคน และหทัยรัตน์กำลังจะแซงอนวัช อนวัชทนไม่ได้แกล้งวิ่งชนหทัยรัตน์ หทัยรัตน์ล้มลง อนวัชวิ่งเข้าที่หนึ่งชนะไป หทัยรัตน์นั่งอยู่ด้วยความเจ็บ
อนวัชเดินมาหาและพูดเบาๆ“ฉันต้องชนะที่ “หนึ่ง” เท่านั้น...” หทัยรัตน์เพิ่มความแค้นในใจอย่างแรง “เธอก็เป็นแค่ยัยกระปุกตังฉ่าย ตัวกลมๆ ขาก็สั้น แขนก็สั้น คอก็ไม่มีเหมือนกระปุกตังฉ่ายไม่มีผิด ฮึๆๆๆ จำไว้...เด็กไม่มีพ่อ ไม่มีแม่อย่างเธอ ไม่มีวันชนะฉัน”
หทัยรัตน์กัดฟันกรอดดดด แค้นสุดๆ น้ำตาปริ่มจะไหลแต่ไม่ไหลเพราะทิฐิ
หทัยรัตน์ยืนค้างอยู่ที่หน้าหนังสือพิมพ์ แววตาแข็งขึ้นเหมือนครั้งเป็นเด็ก เสียงอนวัชดังก้องตอกย้ำ “จำไว้...เด็กไม่มีพ่อ ไม่มีแม่อย่างเธอ ไม่มีวันชนะฉัน “
เสียงสุดาแทรกเข้ามา “ปุ้ม !!!“ หทัยรัตน์สะดุ้ง หันมามองหน้าสุดา “นิ่งไปเลย..ตกลงจำได้หรือเปล่า ?”
“ถึงแม้ไม่อยากจำ แต่ไม่เคยลืม ปุ้มจำได้ว่าตอนเด็กเค้าเคยทำอะไรปุ้มไว้บ้าง ปุ้มจำได้ขึ้นใจ ชีวิตนี้ไม่มีวันลืม !” แววตาหทัยรัตน์ขัดเคืองอย่างเห็นได้ชัด
สุดาหุบยิ้มเลย “โธ่ปุ้ม..เรื่องมันตั้งนานมาแล้วนะ ลืมๆ มันไปซะเถอะ ตอนนี้พี่หนึ่งเค้าโตแล้ว ปุ้มก็โตแล้ว คงไม่เหมือนกับตอนเด็กๆแล้วหล่ะ ขนาดปุ้มยังเปลี่ยนไปตั้งเยอะ ไม่ใช่ “กระปุกตั้งฉ่าย” เหมือนเมื่อก่อน !!” หทัยรัตน์หน้ายู่..เหมือนโดนฆ้อนยักษ์ทุบหัว จี๊ด!! สุดาชะงักรู้สึกตัว รีบยิ้มเจื่อนๆ แก้ตัว “เอ่อ..พี่แค่เปรียบเทียบให้เข้าใจ .. ตอนนี้พี่หนึ่งก็อาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้น่ะจ้ะ”
“ถ้านายอนวัชเปลี่ยนไปจนทำให้ปุ้มลืมเด็กชายอนวัชที่เอาแต่ใจตัวเอง ชอบเอาชนะ และดูถูกคนอื่นได้ ปุ้มก็อาจจะลืมความทรงจำอันเลวร้ายในอดีตได้ แต่ถ้าเค้ายังเป็นเหมือนเดิม ไม่มีทางที่ปุ้มจะลืม” หทัยรัตน์เชิดหน้า ปรายตามองมาที่รูปของหนึ่งในหนังสือ แล้วก็เบ้หน้าใส่... เชอะ! “ปุ้มไปก่อนนะคะ อาจารย์ที่ปรึกษารออยู่”
หทัยรัตน์ก้มหน้าแล้วก็เดินออกไปเลย สุดาได้แต่ยืนเอ๋อ
ที่บ้านกนกพร อาจารย์สดใสเดินเข้ามาในห้องรับแขก หทัยรัตน์นั่งรออยู่ “หทัยรัตน์พร้อมหรือยัง ? ครูจะพาเธอไปพบกับหม่อมราชวงศ์กรกนก จรูญลักษณ์”
“ค่ะ”
อจ.สดใสเดินนำหทัยรัตน์เข้าไปด้านในบ้าน หทัยรัตน์มองรอบๆ ด้วยความตื่นเต้นนิดๆ “คุณหญิงเป็นลูกศิษย์ที่ครูสอนมาตั้งแต่เล็กๆ เธอไม่สะดวกจะไปเรียนที่โรงเรียนเหมือนเด็กคนอื่นๆ ก็เลยต้องหาครูมาสอนประจำที่บ้าน แต่ครูสอนไม่ไหวแล้วก็เลยหาครูคนใหม่มาทาน คุณหญิงจะสัมภาษณ์พร้อมกับตัดสินใจว่าจะรับเธอเป็นครูใหม่ของเธอหรือเปล่า คุณหญิงถามอะไรมาก็ตอบไปดีๆ ล่ะเพราะเธอช่างเลือกมากๆ ...ครูพามาสัมภาษณ์ตั้งหลายคนแล้วไม่มีใครได้งานนี้สักคน” หทัยรัตน์เหวอ แล้วจะได้มั้ยเนี่ย อจ.สดใส เปิดประตูห้อง และหันมาทางหทัยรัตน์ “ครูรออยู่ข้างนอกนะ”