บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 1 หน้า 4
หทัยรัตน์ในตอนนั้นอายุ 11 ขวบ เป็นเด็กมอมแมม หน้าตาดื้อรั้น ดูต่างกับอนวัชราวฟ้ากับดิน หทัยรัตน์หันไปทาง “วิทย์ และ สุทธิ์” ที่ยืนคุยกันอยู่อีกมุมหนึ่ง .. ประมวลผลตามที่ป้าพูด แล้วก็หันมาทางอนวัช
หทัยรัตน์ยกมือไหว้ “สวัสดีค่ะ “
อนวัชไม่สนใจรับไหว้ แต่หันไปเห็นสัทธากับสุดาเดินมาพอดี อนวัชตะโกนเรียกขึ้นด้วยความดีใจ “ปุ๊ !!! ..แป้น !! รอด้วย !!”
อนวัชวิ่งออกไปเลยทำให้หทัยรัตน์ยกมือไหว้ค้าง งงๆ เอ๋อๆ ได้แต่หันไปมองดูอนวัชที่วิ่งไปหาสัทธาสุดา และเล่นกับสองคนนั้นอย่างสนิมสนม ทิพย์มองหทัยรัตน์ด้วยความสงสาร หทัยรัตน์จ๋อยๆ งงๆ
กองของขวัญปีใหม่วางไว้เต็มโต๊ะ มีเด็กๆ วิ่งเล่นไปมา อนวัชมองไปที่ลูกบอลสีสวยด้วยความอยากได้ เด็กๆ เริ่มจับฉลาก และหทัยรัตน์เป็นคนที่ได้ลูกบอลที่อนวัชอยากได้ไป หทัยรัตน์ดีใจมาก อนวัชไม่พอใจ เดินเข้ามาหา และดึงลูกบอลไปเลย หทัยรัตน์มองตาม งง !!
อนวัชส่งตุ๊กตาให้แทน “เธอเป็นเด็กผู้หญิงเอาตุ๊กตาไปเล่นไป ลูกบอลมันเป็นของเด็กผู้ชาย”
หทัยรัตน์ยื่นตุ๊กตาคืนพร้อมกับคว้าลูกบอลคืนมา “แต่ปุ้มไม่เอาตุ๊กตา ปุ้มจะเอาลูกบอล”
อนวัชก็ไม่ยอมให้ ทั้งสองคนยื้อยุดฉุดกระชากกันโดยมีลูกบอลเป็นจำเลย
“ไม่ให้”
“เอามานะ”
“ปล่อยสิ”
“ไม่ปล่อยนี่มันของฉันนะ”
ทิพย์รีบวิ่งมาดู “อะไรกันลูก ปุ้มเป็นอะไร ?”
อนวัชรีบแย่งตอบด้วยความฉลาด “หนึ่งเห็นปุ้มได้ลูกบอลเลยสงสาร ขอตุ๊กตาจากสุดามาแลก เพราะคิดว่าผู้หญิงเหมาะกับตุ๊กตามากกว่า แต่ปุ้มเค้าคงจะยังเด็กเลยไม่เข้าใจคิดว่าหนึ่งจะไปแย่งของของเค้า”
“แต่ปุ้มอยากได้ลูกบอลนี่คะ”
ทิพย์ตัดสิน “ปุ้มให้ลูกบอลพี่หนึ่งเค้าไปเถอะลูก หนูเล่นตุ๊กตาอย่างที่พี่เค้าบอกก็ดีแล้วไงจ้ะ นะ..อย่าดื้อนะ”
หทัยรัตน์เห็นหน้าทิพย์ ด้วยความเป็นเด็กดีเลยยอมให้ และรับตุ๊กตามาอย่างไม่เต็มใจ
อนวัชรับลูกบอลมาแล้วยิ้มน่ารักให้ทิพย์ “ขอบคุณครับอาทิพย์” ทิพย์ยิ้มตอบและเดินจากไป อนวัชหันมาทางหทัยรัตน์ และพูดด้วยน้ำเสียงกวน “จำไว้..คนอย่าง “คุณหนึ่ง” .. ถ้าอยากได้อะไรก็ต้องได้..” อนวัชเดินจากไปด้วยความสะใจ ทิ้งรอยยิ้มเยาะไว้ให้หทัยรัตน์ต้องเจ็บใจ
หทัยรัตน์กัดริมฝีปากแน่น จำฝังใจ