บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง สิงห์ ตอนที่ 7 หน้า 4
ทรงกลดดุ “อาจู..” ทรงกลดจับมืออาจูไว้แน่นไม่ให้ขยุกขยิกได้อีก ทรงกลดค่อยๆแตะๆค่อยๆแกะเชือกที่มัดข้อมืออาจู
อาจูขยับตัวไปมาอย่างร้อนใจที่ทรงกลดแกะเชือกได้ช้าเหลือเกิน “เร็วๆสิคะ คุณที!”
“เธอก็อยู่นิ่งๆสิ!”
“ฉันนึกออกแล้ว!” อาจูหันหน้ากลับมาอย่างเร็วจนหัวโขกเข้ากับคางของทรงกลดอย่างจัง
ทรงกลดเจ็บ “โอ๊ย! ฉันจะตายเพราะเธอก่อนล่ะมั้งเนี่ย”
อาจูยิ้มอย่างเหนือกว่า “คุณจำนิทานอีสปเรื่องราชสีห์กับหนูได้มั้ย”
“ฉันว่าเธอเป็นยัยเต่ามากกว่าเป็นหนูนะ อย่างเธอจะช่วยอะไรฉันได้”
“ฉันมีมีดอยู่ในกระเป๋า..มีดที่คุณให้ฉันมาไงคะ” อาจูเอี้ยวตัวโชว์กระเป๋ากางเกงด้านหลังให้ทรงกลดดู “คราวนี้ยัยเต่าอย่างฉันได้ช่วยราชสีห์แล้ว! เร็วสิคะ คุณที!” ทรงกลดรีบดึงมีดพกออกจากกระเป๋ากางเกงของอาจูออกมา อาจูโล่งอก “โชคดีจริงๆที่พวกมันไม่ได้ค้นตัวฉัน...”
“กูบอกว่าไม่รอ ก็ไม่รอสิวะ”
“แต่พี่อิกบอกให้รอนะเว้ย”
ทรงกลดกับอาจูมองหน้ากันเมื่อได้ยินเสียงสมุนอิกทั้งสองกำลังจะกลับเข้ามา ทรงกลดรีบขยับหันหลังชนกับอาจูเพื่อที่จะตัดเชือกให้อาจูก่อน
“ไม่ทันแล้วล่ะ เอาอย่างนี้ฉันจะไปเบี่ยงเบนความสนใจพวกมันเอง” อาจูเสนอ
“ไม่ได้!”
“เถอะน่า เชื่อมือฉันสิ คุณช่วยแกะผมให้ฉันหน่อย” อาจูหันหลังแล้วเขย่งตัวขึ้นสูงและเอาหัวไปชนกับคางทรงกลด แต่ทรงกลดยังยืนงงอยู่ “ช่วยดึงปิ่นออกหน่อย”
“แล้วจะให้ฉันดึงยังไง” ทรงกลดค่อยนึกออกแล้ว ก้มลงจะใช้ปากดึงปิ่นออกจากมวยผมให้แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเอาจมูกแตะที่ผมของ อาจูอย่างนุ่มนวล ทรงกลดแอบหอมที่ผมยุ่งของอาจูเบาๆ ก่อนที่จะใช้ปากงับปิ่นแล้วดึงออกอย่างเร็ว
อาจูสะบัดผมตัวเองไปมาให้เข้าที่ แล้วเดินไปขวางทางสมุนอิกทั้งสองไว้ได้ทัน อาจูยิ้มหวาน “เฮียคะ ฉันหิวน้ำค่ะ ขอน้ำกินหน่อยได้มั้ย”
“เดี๋ยวก็ได้ไปนอนก้นทะเลแล้ว ไปกินเอาตอนนั้นก็แล้วกัน”
“เฮียจะฆ่าฉันจริงๆเหรอคะ ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับแก๊งเขี้ยวสิงห์เลย เฮียปล่อยฉันไปเถอะนะ แล้วฉันจะไม่บอกใครเรื่องนี้เลย ฉันสาบานก็ได้!”
“กลับเข้าไป! ไป!” สมุนอิกคว้าแขนอาจูเพื่อจะลากเข้าไปข้างใน แต่อาจูขืนตัวไว้เต็มที่ ทรงกลดยังคงพยายามตัดเชือกอยู่แต่เชือกยังไม่ขาด
อาจูออดอ้อน “เฮีย..เฮียฆ่าผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันได้ลงคอเชียวเหรอ”
สมุนอิกยิ้มหื่น “นั่นสิ..ฆ่าทิ้ง..ก็น่าเสียดาย”