บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง สิงห์ ตอนที่ 6
เง็กเดินมาชะเง้อมองไปที่หน้าบ้านอย่างรู้สึกว่ามีใครอยู่ข้างนอก ซิ่วเอ็งกับเว่ยกำลังช่วยจัดยาสมุนไพร่จีนห่อใส่กระดาษเป็นห่อๆ
ซิ่วเอ็งปรายตามองเง็กอย่างรำคาญ “กลับดึกอย่างนี้ ไม่ต้องไปรอ เอากับข้าวไปเก็บ”
“ผมไปรอแจ้จูหน้าปากซอยเอง”
“ไม่ต้อง! ถ้าอีโดนผู้ชายฉุด ก็เพราะทำตัวเอง!”
“อั๊วว่ามีคนอยู่หน้าบ้านเรา” เง็กรีบเดินออกไป
เว่ยขยับจะตามเง็กออกไป แต่ซิ่วเอ็งดุ ห้ามไว้เสียก่อน “อาเว่ย!”
“ถ้าบ้านเราไม่มีแจ้จู เราคงอดตายไปแล้ว ม่าดีกับแจ้จูบ้างได้มั้ย”
“อั๊วไม่ดีกับอียังไง ถ้าเป็นคนอื่น ไม่เลี้ยงหลานนอกไส้ไว้หรอก ไปเอาเก๋าคี่มาเพิ่ม” ซิ่วเอ็งห่อยาจัดยาต่อไป เว่ยมองซิ่วเอ็งอย่างไม่เห็นด้วย
อาจูเริ่มได้สติหลุดจากภวังค์แล้วพบว่าตัวเองตกอยู่ในอ้อมกอดของทรงกลด “ปล่อย..”
“ปล่อยก็โดนเธอทุบอีกน่ะสิ”
"ฉันขอโทษ..ฉันลืมตัวไปหน่อย”
ทรงกลดยิ้ม “แต่ฉันไม่..ไม่ได้ลืมตัว..เลย”
อาจูผลักตัวออกไป พร้อมๆกับที่ทรงกลดผ่อนแรงปล่อยมือพอดี อาจูเสียการทรงตัวจนตัวเซ ทรงกลดคว้าแขนอาจูไว้ก่อนที่อาจูจะเซล้มไป ทรงกลดหัวเราะ “เป็นไงล่ะ”
เง็กออกมาทันเห็นทรงกลดคว้าแขนอาจูไว้ “อาจู!” อาจูรีบดึงแขนออกจากทรงกลดทันที เง็กกวาดตามองทั้งสองคนอย่างไม่พอใจมาก “ทำไมกลับดึก?!”
“ผมขอโทษครับ เป็นความผิดของผมเอง”
เง็กเมินหน้าไม่สนใจฟังที่ทรงกลดแก้ตัว “เข้าบ้าน!” อาจูรีบเดินเข้าไปบ้าน เง็กหันมามองทรงกลดอย่างเอาเรื่อง
“ทีหลังไม่ต้องมาส่งอาจู อั๊วไม่อยากเป็นขี้ปากชาวบ้าน”
“ผมไม่เห็นว่า ผมจะทำอะไรเสียหาย”
“แน่ใจเรอะ” ทรงกลดชะงัก ไม่แน่ใจว่าเง็กออกมานานแค่ไหน และเห็นอะไรไปบ้าง อาจูพลอยชะงักหยุดอยู่แค่ทางเข้าบ้านไปด้วย “ผมห่วงความปลอดภัยของอาจู ยังไงผมก็ต้องมาส่ง”
“ไม่ต้อง! บ้านนี้ไม่ต้องการให้คนแก๊งเขี้ยวสิงห์ช่วยเหลือ!” เง็กดึงตัวอาจูเข้าบ้านไป