บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง สิงห์ ตอนที่ 6 หน้า 3
“พ่อแม่เป็นคนที่มีบุญคุณกับเรา ถึงไม่ได้เลี้ยงดูเรา แต่ก็ทำให้เราได้เกิดมา เราต้อง รู้จักกตัญญู นี่เว่ยพูดไปเมื่อกี้ มันบาป รู้มั้ย”
“บาปก็บาป ม่าจะได้ไม่ยกเรื่องอาป๊าแจ้ขึ้นมาด่าอีก เชื่อได้เลย ถ้าอาป๊าแจ้ยังอยู่ แจ้คงไม่ต้องลำบากอย่างนี้หรอก ม้าน่าจะแต่งงานใหม่กับผู้ชายที่ดีกว่านี้ ไม่ใช่ผู้ชายขี้ขลาดอย่างอาป๊าผม”
“อาเว่ย.. พอได้แล้ว..”
“ที่สำคัญผมอยากให้ม่าเลิกด่าว่าแจ้จูซักที แจ้ทำงานงกๆหาเงินเลี้ยงคนทั้งบ้าน ทำไมม่าไม่เห็นความดีของแจ้บ้าง”
“ผู้ใหญ่ดุว่าเราก็เพราะอยากให้เราได้ดีนะ เว่ย”
เว่ยค้าน “ม่าพูดอยู่บ่อยๆ ว่าไม่เคยเห็นแจ้จูเป็นหลาน”
อาจูนิ่งไปอย่างสะเทือนใจแต่เก็บงำความรู้สึกน้อยใจไว้
“จำไม่ได้เหรอ แจ้เกือบเรียนไม่จบ เพราะม่าเอาเงินค่าเทอมไปทำบุญโลงศพให้อาป๊าหมด ม่าไม่รักใครนอกจากอาป๊าคนเดียว”
“ไม่จริง ม่ารักเว่ยมากนะ พรุ่งนี้เช้าไปขอโทษม่าซะ” เว่ยยังทำหน้าดื้อใส่ “ไม่ฟังกันแล้วใช่มั้ย”
เว่ยยอมพยักหน้ารับคำในที่สุด อาจูดึงเว่ยมากอดปลอบใจ
ตอนเช้า ที่บ้านทรงกลด เจ้าสัวตงเลื่อนแฟ้มเอกสารบนโต๊ะออกไปข้างหน้า
ทรงกลดยืนมองแฟ้มเอกสารที่ถูกเลื่อนมาตรงหน้าอย่างพยายามอดกลั้นความฉุนเฉียว “ผมแก้ไขตัวเลขตามที่ป๊าต้องการแล้ว ทำไมโครงการนี้ถึงยังไม่ผ่านครับ”
เจ้าสัวตงนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ปอยืนอยู่ทางด้านหลัง “โครงการนี้มันเสี่ยงเกินไป เงินลงทุนก็สูง ลื้ออย่าคิดทำอะไรที่เกินตัว คิดขนาดจะเปิดโรงงานประกอบรถเอง เอางานที่ลื้อดูอยู่ตอนนี้ให้รอดซะก่อนเถอะ”
“นี่ถ้าอาหมงเป็นคนเสนอโครงการนี้ ป๊าคงเซ็นอนุมัติโดยไม่ต้องคิด ผมจะบอกป๊าให้นะ ถ้าผมไม่มั่นใจ ผมไม่เสนอโครงการนี้หรอก”
“นายน้อยครับ โครงการใหญ่ๆอย่างนี้ นายใหญ่คงต้องใช้เวลา...”
ทรงกลดขัดทันที “แต่ผมรอไม่ได้ ถ้าป๊าไม่ทำ ผมทำเอง แล้วป๊าจะต้องเสียใจที่ปล่อยโครงการดีๆอย่างนี้หลุดมือไป โครงการนี้จะต้องประสบความสำเร็จทั้งสร้างงานสร้างคนได้เป็นร้อยเป็นพัน ป๊าคอยดูก็แล้วกัน”
“อั๊วคงจะตายไปซะก่อนที่จะเห็นความสำเร็จของลื้อ...น่าเสียดาย..” เจ้าสัวตงมองลูกชายอย่างไม่เชื่อฝีมือ
“ผมก็เสียดาย..เพราะคนที่ผมอยากให้อยู่ดูความสำเร็จของผมไม่ใช่ป๊า แต่เป็นแม่ เพราะป๊าไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับผมเลย!” ทรงกลดคว้าแฟ้มเอกสารแล้วจะเดินออกไป
“ทรงกลด...” ทรงกลดหยุดชะงักแต่ไม่หันหน้ากลับมา ในใจลึกๆหวังว่าพ่อจะเปลี่ยนใจ “เรื่องที่ลื้อไปเอาโรงงานคืนจากเสี่ยเคี้ยง คราวนี้อั๊วไม่เอาเรื่อง แต่อย่าให้มีคราวหน้า!”
ทรงกลดขบกรามแน่นด้วยความโกรธ เดินปึงปังออกไปโดยเร็ว