บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง สิงห์ ตอนที่ 2 หน้า 5
ทรงกลดพยักหน้าให้อัน อันค่อยๆ เดินออกไปอย่างเป็นกังวล
“ทรงกลด!” ทรงกลดรู้ทันว่าเจ้าสัวตงจะลงโทษให้คุกเข่าต่อหน้าแท่นบูชารูปถ่ายบรรพชน
ทรงกลดดักคอ “ป๊าเคยสอนผมไว้ว่า“นั่งไม่เปลี่ยนชื่อ ยืนไม่เปลี่ยนแซ่...””
เจ้าสัวตงพูดต่อ ““หัวเข่าลูกผู้ชายมีค่ายิ่งกว่าทองคำ” คำสอนนั่น อั๊วสอนให้ลื้อรู้จักรักศักดิ์ศรี ให้มานะบากบั่นด้วยตัวเอง แม้อับจนยังไง ก็อย่าคุกเข่าก้มหัวขอร้องใคร แต่นี่ไม่ใช่เรื่องของศักดิ์ศรี! แต่เป็นเรื่องของการยอมรับผิด!” ทรงกลดยังดื้อแพ่งยืนนิ่งอยู่ “ผมไม่ได้ทำผิด!”
ปอพูดเตือนสติทรงกลด “การบุกไปที่แก๊งเต่ามังกรไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง ลูกที่ทำให้พ่อต้องก้มหัวให้กับศัตรู นายน้อยคิดว่า เป็นการทำผิดได้หรือยังครับ”
ทรงกลดเริ่มรู้สึกผิด หันไปมองเจ้าสัวตงที่ยืนนิ่งหน้าเฉย ไม่แม้แต่มองมาอีก ชายหนุ่มเงยหน้ามองป้ายผ้าตัวอักษร “ศักดิ์ศรี” แล้วต้องยอมรับกับสิ่งที่ทำลงไป ทรงกลดค่อยๆ ย่อตัวแล้วยอมคุกเข่าลงต่อหน้าแท่นบูชาบรรพชนในที่สุด
ทรงกลดเจ็บใจแทนพ่อ “แล้วมันต้องการอะไรอีก เสี่ยเคี้ยงมันไม่ยุติเรื่องนี้ง่ายๆแน่”
“ลื้อไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องนี้!”
ทรงกลดมองเจ้าสัวตงที่แม้จะเก็บงำความรู้สึก แต่ทรงกลดรับรู้ได้ว่าพ่อต้องเสียหน้าและเสียผลประโยชน์ให้เสี่ยเคี้ยงไปไม่น้อย ทรงกลดยอมรับผิด ก้มหัวลงแทบจรดพื้น ก้มหัวแล้วก้มอีกจนครบสามครั้ง
“ลุกขึ้นได้แล้วล่ะครับ นายน้อย”
“ยัง! ให้มันรู้สำนึกก่อน แล้วถึงจะลุกขึ้นได้” เจ้าสัวตงเดินออกไป
ทรงกลดคุกเข่าอย่างทระนงและนึกถึงตอนที่ตัวเองคุกเข่าให้พ่อครั้งแรก
เมื่อ 10 ปีก่อน ทรงกลดคุกเข่าอยู่หน้าเจ้าสัวตงอย่างขอร้อง
“ลุกขึ้น! เป็นลูกผู้ชาย ห้ามคุกเข่าให้ใคร!”
“ผมขอร้องล่ะครับ ป๊า”
“อั๊วบอกให้ลุกขึ้น!”
“ผมไม่ลุก ผมจะไม่ไปเรียนต่อที่อเมริกา! เพื่อนผมไม่เห็นมีใครต้องไปซักคน!”
“อั๊วให้ลื้อไป ลื้อก็ต้องไป!”
“แม่ครับ!” ทรงกลดหันไปมองวรดีอย่างขอร้อง วรดีมองเจ้าสัวตงแล้วไม่รู้จะทำยังไง รับรู้ถึงความจำเป็นที่ทรงกลดต้องไป
“แม่ลื้อก็จะต้องไปกับลื้อด้วย!”
ทรงกลดงง “ทำไมแม่ต้องไปด้วย!”
“ไม่ต้องถามมาก!”
ปอกับอันในชุดเดินทาง เดินเข้ามา “เราต้องไปกันเดี๋ยวนี้แล้วล่ะครับ นายใหญ่”