บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 18 หน้า 2

พยาบาลหยิบหนังสือสวดมนต์ให้ ธารารับไปด้วยสีหน้าเป็นกังวล

เหยี่ยวว่ายน้ำเข้าไปช่วยน้ำริน โดยมองไม่เห็นชลชาติ แต่กลับถูกชลชาติยื่นมืออีกข้างมาบีบคอเขาไว้

เหยี่ยวกับน้ำรินถูกชลชาติบีบคอ ต่างดิ้นทุรนทุรายใต้น้ำ 

ชลชาติจ้องน้ำรินด้วยสายตาเกรี้ยวกราด ดุร้าย “ภูตผีมีจะมีอิทธิฤทธิ์ในวันพระวันโกน ดวงจิตอ่อนแออย่างมึงไม่มีทางสู้กูได้” 

ชลชาติบีบคอเหยี่ยวกับน้ำรินแน่นหนักขึ้น  เหยี่ยวกับน้ำรินทรมานมาก  

ชลชาติหัวเราะลั่น สะใจ “เจ็บปวดมากใช่มั้ย ทรมานมากรึเปล่า... ซึมซับความรู้สึกนี้ไว้ เพราะอีกสักพักพวกมึงก็จะไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว” 

เหยี่ยวเริ่มหายใจไม่ออก กำลังแย่ ขณะที่ร่างน้ำรินเหมือนไฟติดๆ ดับๆ เริ่มอ่อนแรงลง แต่ทั้งสองยังคงพยายามเอื้อมมือ ไขว่คว้าหากัน 

ธาราสวดมนต์พึมพำด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจ หน้าพระพุทธรูปมากมายในห้องพระ “อิติปิ โส ภะคะวา อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ วิชชาจะระณะสัมปันโน...”

เหยี่ยวกับน้ำรินอ่อนแรงลงเรื่อย ๆ ชลชาติหัวเราะเยาะรอคอยเวลาตายของทั้งคู่ ดวงจิตน้ำรินใกล้จะสูญสลายเข้าไปทุกที 

เสียงสวดมนต์ของธาราดังแว่วเข้ามาในจิตของของน้ำริน เหยี่ยว ชลชาติ “...สัตถา เทวะมนุสสานัง พุทโธ ภะคะวาติ”

ร่างน้ำรินจางลง จางลง กำลังจะแตกดับ เหยี่ยวเห็นก็ตกใจมาก ฮึดเฮือกสุดท้าย คว้ามือน้ำรินไว้ได้  แล้วกระชากตัวน้ำรินเข้ามากอดไว้แนบแน่น เพื่อปกป้องผู้หญิงที่เขารัก 

ขณะที่เหยี่ยวกอดน้ำริน บังเกิดพลังรักอันบริสุทธิ์ของมนุษย์ เป็นแสงสีทองพุ่งเข้าใส่ชลชาติ จนกระเด็นหายวับไป 

“อ๊ากกกกก” 

เหยี่ยววางร่างไม่ได้สติของน้ำรินลงอย่างทะนุถนอม เป็นห่วงน้ำรินมาก “น้ำ... ได้ยินผมมั้ย ?” เหยี่ยวมองน้ำรินที่นอนนิ่ง ไม่รู้สึกตัว

พลันเขาก็นึกถึงน้ำรินตอนช่วยต่อจิ๊กซอว์จนสำเร็จ 

“ขอบคุณที่ช่วยต่อจิ๊กซอว์ของผมจนเสร็จ คุณทำให้ชีวิตที่ขาดหายไปของผมกลับคืนมา” 

“ฉันดีใจที่เห็นคุณมีความสุข” 

เหยี่ยวนึกถึงรอยยิ้มของน้ำริน ยิ่งใจเสีย กลัวน้ำรินเป็นอันตราย “น้ำ... คุณจะตายไม่ได้นะ”