บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 18 หน้า 5
เหยี่ยวรีบอธิบาย “เรายังรู้สึกกับแนนเหมือนเดิม”
แนนยิ้ม หัวใจพองโต คิดไปเองว่าเหยี่ยวหมายถึงรักเธอเหมือนเดิม “รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ จะได้พร้อมสำหรับงานสำคัญ”
“งานอะไร”
แนนยิ้มๆ ไม่ตอบ
เหยี่ยวเอ่ยอย่างแปลกใจ “เดี๋ยวนี้แนนก็มีความลับกับเราเหมือนกันเหรอ ?”
“พรุ่งนี้เหยี่ยวก็รู้เอง”
เหยี่ยวไม่อยากเซ้าซี้ ยิ้มให้แนนแล้วจูงจักรยานแยกไป แนนยืนมองเหยี่ยว ยิ้มรอเวลาแห่งความสุข
ในครัวมีหม้อและภาชนะใส่อาหารที่ปรุงเสร็จแล้วปิดฝาไว้เรียบร้อย อาหารสด อาหารแห้ง เครื่องปรุงวางเต็มโต๊ะ
นกน้อย ตำน้ำพริกโป๊กเป๊กๆ “น้องสาวขอมะนาวลูก”
“เอาไปเลยพี่ชาย” ยายนวลคว้ามะนาวบนโต๊ะแล้วโยนให้นกน้อย แต่นกน้อยรับแล้วทำหลุดมือ
มะนาวกลิ้งออกประตูไปข้างนอก ที่นอกบ้าน มะนาวกลิ้งมาที่เท้าของน้ำริน
นกน้อยเสียงสูง “ยาย! โยนไงเนี่ย”
ปลาทูร้อง “อย่าจ่า...ยายโยนเป๊ะ แต่จ่าปล่อยลูกออกข้างสนามเอง”
ยายนวลเย้ยอย่างภูมิใจ “เฮอะ...ถึงข้าจะบอด แต่ข้าก็แม่นเว่อร์”
“ไปเก็บเลย”
ยายนวลเสียงแข็ง “เอ็งใช้ใคร”
นกน้อยหัวเราะแหะ “ใช้ตัวเองจ้ะ...ไอ้ปลาทู ไปช่วยหน่อย”
นกน้อยล็อคคอปลาทูออกไปด้วยกัน สวนกับน้ำรินที่ประตู นกน้อยกับปลาทูไม่เห็นน้ำริน
น้ำรินถือมะนาวมาส่งให้ยายนวล “มะนาวจ้ะยาย”
“พวกเอ็ง! ไม่ต้องละ มีคนเก็บมาให้แล้ว” ยายนวลโชว์มะนาว
ปูอัดขมวดคิ้ว “ใคร?...ฉันก็ยืนอยู่ตรงนี้ ยังไม่เห็นใครเข้ามาเลย”
“ก็ยืนอยู่ข้างๆข้า ไม่เห็นเรอะ”
นกน้อย ปลาทูกับปูอัดมองหน้ากัน ขนลุกซู่
นกน้อยหาเรื่องเผ่น “เอิ่ม...เออใช่ น้ำปลาจะหมด ฉันไปซื้อน้ำปลาก่อนนะ”
ปูอัดก็บอก “น้ำตาล น้ำส้ม น้ำมัน น้ำมันหอย ซีอิ๊ว หอมแดง หอมใหญ่ พริกไทย กระเทียม หมดฉันไปซื้อก่อนนะ”
ปลาทูถึงขั้นปากสั่นจะร้องไห้ “พูดซะหมดครัวไม่เหลือให้กูเลย...ฮือๆ นึกออกแล้ว เกลือ!! เกลือหมด...รอด้วย”
นกน้อย ปูอัด ปลาทูรีบเดินออกไป แต่โดนเหยี่ยวที่เพิ่งเดินเข้ามา ลากกลับมา
เหยี่ยว เดินเข้ามากอดไหล่ปลาทูกับนกน้อย ทั้งสองคนสะดุ้งเฮือก “จะรีบไปไหนกัน”
“ป่ะ...ป่ะ...ไปซื้อเรือ”