บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 8
นกน้อยเป็นคนขับ เหยี่ยวนั่งตรงที่นั่งคนขับ น้ำรินนั่งด้านหลัง น้ำรินแอบมองเสี้ยวหน้าเหยี่ยวโดยคิดว่าเหยี่ยวคงไม่รู้ว่าตัวเองแอบมอง ส่วนเหยี่ยวที่ทำเป็นนั่งหน้าตรง เหมือนตามองไปข้างหน้า แต่สายตาเหยี่ยวเหลือบมองน้ำริน ผ่านกระจกส่องหลังโดยที่น้ำรินไม่รู้ตัวว่าเหยี่ยวเห็นทุกอย่างที่น้ำรินทำ แต่คนที่เห็นอาการเหยี่ยว โดยที่เหยี่ยวไม่รู้ตัวจริงๆ คือนกน้อย
นกน้อยเหลือบมองเหยี่ยวที่ ชอบมองกระจกส่องหลัง แล้วนึกสงสัย “มีอะไรข้างหลังเหรอครับหมวด ? ทำไมมองกระจกหลังบ่อยๆ”
เหยี่ยวสะดุ้งเล็กน้อยที่เผลอโดนนกน้อยเห็นอาการ น้ำรินเหลือบมองกระจกส่องหลังตามที่นกน้อยบอก แล้วสบตากับเหยี่ยวที่มองกระจกส่องหลังพอดี น้ำรินชะงักเก้อ..รู้ตัวว่าโดนเหยี่ยวมองอยู่
เหยี่ยวพูดอมยิ้ม “ไม่มีอะไรจ่า ผมแค่รู้สึกว่าโดนแอบมอง”
น้ำรินยิ่งสะดุ้ง เก้อเขินที่เหยี่ยวเห็นที่ตัวเองแอบมองเหยี่ยวจริงๆ ด้วย
นกน้อยมองกระจกส่องหลัง แต่ไม่เห็นใคร แล้วมองรถทางซ้าย ทางขวา อย่างกระตือรือร้นขึ้นมา “ใครแอบมองเรา ! รึเป็นพวกค้ายา”
เหยี่ยวทำกรุ้มกริ่ม “ไม่ใช่พวกยาเสพติดหรอก แต่อาจจะเป็นพวกยาใจ”
น้ำรินทำท่าจะอ้วกขึ้นมาทันที
เหยี่ยวจึงพูดกับน้ำริน “เมารถเหรอ”
แต่นกน้อยนึกว่าเหยี่ยวพูดกับตัวเอง “เปล่าครับ”
เหยี่ยวมองนกน้อยเซ็งๆแล้วเหลือบมองน้ำรินผ่านกระจกส่องหลัง
“เอียนพวกหลงตัวเอง ฉันมองคุณเพราะจะดูว่าคุณจะอ้วกรึเปล่า” น้ำรินบอก
เหยี่ยวมองไปข้างหน้ารถแล้วเริ่มรู้สึกมีอาการอึดอัดอีกครั้ง “โธ่..จะพูดอีกทำไม ผมอุตส่าห์พยายามไม่คิดถึงมัน”
นกน้อยงง “ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย”
น้ำรินเห็นอาการเหยี่ยวแล้วเป็นห่วง แล้วพยายามหาทางช่วย ด้วยการแกล้งชวนคุยเรื่องอื่น “นี่คุณๆ ..หนังเรื่องอะไรนะ ที่นางเอกกับพระเอกเจอกันบนเรือ แล้วเรือชนภูเขาน้ำแข็งจนจมน่ะ”
“ไททานิค”
นกน้อยงงอีก “หือ ?? นี่หมวดอ้วกจนเห็นเรือไททานิคเลยเหรอครับ”
เหยี่ยวก็เซ็งอีก “ไม่ใช่ !” เหยี่ยวมองทางน้ำรินอย่างเข้าใจว่าน้ำรินถามเรื่องชื่อหนังทำไม “ผมพยายามคิดถึงชื่อหนัง เพื่อจะได้ลืมเรื่องที่ทำให้อ้วก”