บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 6 หน้า 3
น้ำรินตกใจ “เฮ้ย!!”
“กาลเวลาเปลี่ยนแปลงผู้คนก็เปลี่ยนไป คนสมัยนี้ใจร้อนเหลือเกิน หล่อนฟังฉันก่อนสิ ..ที่หล่อนถาม แต่ฉันไม่ตอบ เพราะพูดไปก็ไม่มีประโยชน์ของแบบนี้มันต้องทำเลย!”
“ทำ” น้ำรินตื่นเต้น “หมายความว่าปริกจะสอนฉันให้ฉันจับของได้เหรอ”
ปริกมองน้ำรินพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่ม น้ำรินมองปริกอย่างตื่นเต้นแล้วมองไปทางตุ๊กตาสีฟ้า อยากจับตุ๊กตาสีฟ้าให้ได้ “ใครๆก็เป็นผีได้ แต่ให้เป็นผีคุณภาพนั้นไม่ง่าย ถ้าหล่อนอยากมีอิทธิฤทธิ์อย่างฉัน หล่อนต้องฝึกตั้งสมาธิ”
“แต่ฉันนั่งสมาธิไม่ได้ นั่งแล้วหลับทุกที”
ปริกเซ็ง “แล้วฉันบอกให้นั่งสมาธิเมื่อไหร่ การทำสมาธิไม่จำเป็นต้องนั่ง แต่เป็นการกำหนดจิตใจให้อยู่กับสิ่งที่จะทำ” ปริกทำท่าจ้องไปที่ตุ๊กตาสีฟ้าพร้อมกับพูด “จ้องจนตาถลน จ้องเข้าไป!!! จ้องเข้าไป!!!” ทันใดลูกตาปริกก็ถลนออกจากเบ้า
น้ำรินตกใจ “เฮ้ย”
ปริกรีบโกยลูกตาเข้าเบ้าตาพร้อมหัวเราะที่เห็นน้ำรินตกใจ “ขอโทษๆๆ ฉันอินไปหน่อย” ปริกกระแอมทำเสียงจริงจัง “เอาเป็นว่าหล่อนแค่กำหนดจิตให้แน่วแน่”
“แล้วถ้าฉันทำไม่ได้ล่ะคะ”
ทันใดนั้น มีลมพายุพัดออกมาจากตัวปริกอย่างแรง ปริกหันขวับมาจ้องน้ำรินเขม็ง ต้นไม้พัดโบกสะบัด ใบไม้ที่พื้นปลิวว่อน หน้าตาปริกโกรธเกรี้ยว เสียงตวาดกึกก้อง ราวฟ้าผ่า “ยังไม่ได้ทำ...ก็บอกทำไม่ได้ หล่อนก็ไม่ต้องทำ!!”
“ฉันขอโทษ” น้ำรินหน้าแหย รีบยกมือไหว้ “ป้าอย่าโกรธฉันเลยนะ ฉันขอโทษ”
ลมพายุหยุดทันที ปริกหัวเราะ “ฮะๆๆ เปล่า ฉันไม่ได้โกรธ แค่สาธิต...ถ้าตั้งจิตเป็นสมาธิ เราจะเคลื่อนย้ายได้ทั้งลมและสิ่งของ”
ปริกหยิบตุ๊กตาสีฟ้ามาวางไว้ตรงหน้าน้ำรินหน้าตาเฉยเหมือนเป็นเรื่องง่าย น้ำรินตาโตตื่นเต้น
ที่มุมสนาม พุ่มไม้เกิดอาการสั่นไหวนิดๆ ราวกับมีสิ่งชีวิตซุกซ่อนและเคลื่อนไหวอยู่ในนั้น
น้ำรินถูมือสองข้างด้วยกัน สีหน้าตั้งใจสุดๆ “โอเค..จับ..ตั้งใจ..มอง” หญิงสาวสูดหายใจลึก หยิบตุ๊กตาแบบใส่พลังเต็มที่ แต่มือทะลุวืดไป
“ใจหล่อนต้องอยู่ที่ใจไม่ใช่ตุ๊กตา”
“อ้าว เมื่อกี้ปริกบอกให้กำหนดจิตใจอยู่กับสิ่งที่จะทำ”
“หล่อนต้องไม่ยึดมั่นถือมั่น โลกนี้ไม่มีอะไรยั่งยืน แม้แต่ตัวหล่อนเอง ทุกสิ่งคือการปรุงแต่ง” ปริกสังเกตเห็นสีหน้าน้ำรินฟังแบบงุนงงไม่เข้าใจ “อะฮ้า ไม่เข้าใจล่ะสิ ฉันพูดเองยังไม่เข้าใจเลย ฮ่าๆ”
“ปริก!!!”