บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 6 หน้า 4

“คิดง่ายๆ ทุกสิ่งเป็นสมมุติ ตุ๊กตานี่ก็ไม่มี ไม่มีอะไรเป็นตัวตน ใจหล่อนก็ไม่มี รู้สึกทุกอย่างด้วยจิตใจ” ปริกพูดจบก็หยิบตุ๊กตาฟ้าขึ้นมาหน้าตาเฉย หัวเราะคิกคักชอบใจ “ฮะๆๆ ช้อบชอบ เวลาแย่งซีนคนสวยได้แบบนี้”

ปริกวางตุ๊กตาฟ้าไว้ที่เดิม “เอ้า...  ลองทำบ้าง ทำไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็รู้  เอ้า...มอง  ตั้งใจ แล้วจับ

น้ำรินทำตามแล้วเอื้อมมือไปจับ แต่จับเท่าไหร่ก็ยังจับไม่ได้อยู่ดี    

คนที่แอบดูที่หลังพุ่มไม้ คอยดูปริกสอนน้ำรินจับตุ๊กตา!! น้ำรินหันไปมองทางนั้น คนที่แอบดูอยู่รีบหลบหลังกำแพง น้ำรินมองไม่เห็นใครจึงหันมาฝึกต่อ พยายามจะจับตุ๊กตาไปเรื่อยๆ แม้จะยังจับไม่ได้ แต่ขนที่ตัวตุ๊กตาก็ขยับเล็กน้อย

น้ำรินดีใจ “เฮ้ยๆๆ ใกล้สำเร็จแล้ว”

เช้าวันต่อมา น้ำรินยังคงฝึกตั้งจิตแน่วแน่  ยืนจ้องตุ๊กตาสีฟ้าอยู่ตัดสินใจจับตุ๊กตาแล้วจับได้ลอยขึ้น “ไชโย...สำเร็จแล้ว” 

ใครคนนึงเดินเข้ามาทางด้านหลังน้ำริน ใกล้เข้ามาจนกระทั่งยืนอยู่ด้านหลังน้ำรินในระยะประชิด

น้ำรินรู้สึกเหมือนมีใครมายืนอยู่ด้านหลัง  น้ำรินกำลังจะหันไปมองว่าใครยืนอยู่ข้างหลัง ทันใดนั้นน้ำรินโดนจิกหัวขึ้นมาอย่างแรง ”โอ๊ย....”

น้ำรินโดนจับเอาหัวกระแทกเข้ากับม้าหินหน้าบ้าน ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด

เหยี่ยวนั่งเอนเก้าอี้หลับพับอยู่ที่โต๊ะทำงาน ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายจนตกเก้าอี้ “เฮ้ย” เหยี่ยวนั่งกองกับพื้น หายใจหอบด้วยความตกใจพร้อมตั้งสติ ”ฝันนี่หว่า” ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง “แค่ความฝัน  ทำไมต้องห่วงยายผีเยอะนั่นด้วยวะ” 

ทันใดนั้นนกน้อยวิ่งพรวดพราดเข้ามาหาเหยี่ยว ”หมวด...ได้เรื่องแล้วครับ”

“ว่ายังไงจ่า”

“ผมรู้แล้วครับว่าเด็กสาวที่ถ่ายรูปกับนกยูงเป็นใคร”

ที่บ้านของเหยี่ยว น้ำรินยังคงฝึกตั้งจิตแน่วแน่  ยืนจ้องตุ๊กตาสีฟ้าอยู่ เหมือนในความฝันของเหยี่ยว

ใครคนนึงเดินเข้ามาทางด้านหลังน้ำริน เดินเข้าใกล้เรื่อยๆ จนกระทั่งยืนอยู่ด้านหลังน้ำรินในระยะประชิด ทันใดนั้นน้ำรินรู้สึกเหมือนมีใครมายืนอยู่ด้านหลัง 

น้ำรินหันไปมองเห็นเป็นยายนวลเดินถือถาดใส่โถข้าวสุกหุงใหม่กับอาหาร กระป๋องอีก 4-5 กระป๋องเพื่อมาใส่บาตร น้ำรินถอนใจที่ตัวเองรู้สึกระแวงไปเอง

“ยายนั่นเอง” น้ำรินมองหาปริก ”อ้าว ..ปริกไปไหนแล้ว”

“ปริกไหน?”

น้ำรินชะงักแล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง ”ยายตื่นเช้าจังนะคะ”