บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 11 หน้า 2
ภพธรเห็นน้ำรินพยายามปลอบก็รู้สึกเอ็นดูน้ำรินขึ้นมานิดๆ
“ไปแข่งเครื่องบินบังคับมารึยัง”
“คุณอาบอกว่าจะพาผมไป...ผมก็เลยมานั่งรอตั้งแต่เช้า”
ธาราตบอก ตกใจ “ตายจริง อามัวแต่วุ่นกับงานจนลืมเลย”
น้ำรินดึงเครื่องบินบังคับของภพธรไปเล่น
ภพธรดึงกลับมาด้วยความหวง “อย่า!น้องน้ำ เดี๋ยวมันพัง”
“น้ำขอดูนิดนึงน่า” น้ำรินดึงเครื่องบินอีกครั้ง เป๊าะ!! ปีกเครื่องบินหักติดมือน้ำริน
“น้องน้ำ!! พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่า เครื่องบินลำนี้พ่อพี่ต่อให้นะ”
น้ำรินเบะปาก ร้องไห้
ธาราถอนหายใจ “อย่าโวยวายไปเลยน่ะธร น้องไม่ได้ตั้งใจ ...เดี๋ยวอาให้เงินไปซื้อใหม่นะ” ธาราจูงน้ำรินเดินออกไป ภพธรมองตามด้วยแววตาไม่พอใจ
ภพธรกอดเครื่องบินที่หักชำรุด “ซื้อใหม่ก็ไม่เหมือน ... เงินของแกซื้อพ่อคืนฉันไม่ได้!!” ภพธรมองธารากับน้ำรินที่เดินไปด้วยดวงตาโกรธแค้น
ภพธรคิดถึงอดีต สายตากร้าวจ้องมองเครื่องบินบังคับที่หักชำรุด ชายหนุ่มเอ่ยเสียงนิ่งๆ แต่เหี้ยม “หาตัวคุณอาธาราเจอรึยัง”
“ยังเลยค่ะ เสือเฒ่าอย่าง ผบ.สงครามฉลาดแต่ดาวคิดแผนล่ออาธาราออกมาได้แล้วค่ะ” นับดาวคิดถึงแผนการที่วางไว้ในใจ ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์
วันต่อมา เหยี่ยวเดินหาธาราไปทั่วบริเวณ เห็นเงาว้อบๆแว้บๆอยู่ที่ราวตากผ้า ซึ่งมีผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน ผ้าขนหนู และเสื้อผ้าตากอยู่
เหยี่ยวรีบเดินเข้าไปหาธาราที่กำลังเอื้อมมือเก็บผ้าจากราวใส่ตะกร้าอย่างยากลำบากเพราะตัวยังนั่งอยู่ในรถเข็น “ผู้กองดารณีไม่อยู่รึครับ”
“เพิ่งออกไปรับยาที่โรงพยาบาล ตามที่คุณหมอโทรมาสั่งค่ะ” ธาราเก็บผ้าจากราวต่อ
เหยี่ยวเห็นแล้วอดไม่ได้ต้องเดินเข้ามาหา “ผมทำให้ครับ”
“ให้ฉันทำเถอะ คนเคยทำงานให้มาอยู่เฉยๆก็เบื่อ”
“ผู้การบอกคุณธารารึเปล่าครับว่าจะต้องมาอยู่ที่นี่นานเท่าไร”
“จนกว่าเค้าจะมั่นใจว่าฉันจะปลอดภัย” ธารามีสีหน้าเบื่อๆ “แต่แค่วันสองวันเนี่ย ฉันก็เบื่อจะแย่อยู่แล้ว ไม่เกินอาทิตย์...ถ้ายังสรุปไม่ได้เรื่องความปลอดภัย ฉันคงต้องขอตัวกลับบ้านแน่ๆ”
“งั้นผมเก็บผ้าไปให้คุณช่วยพับนะครับ”
ธาราพยักหน้าแล้วเลื่อนรถเข็นไป เหยี่ยวมองตามด้วยสายตาเห็นใจ