บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 11 หน้า 4
ดารณีกำลังพูดโทรศัพท์อยู่ที่ต่างจังหวัด รับยาให้ธาราเสร็จแล้ว “ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงค่ะ ดิฉันกำลังเข้ามารับยาที่โรงพยาบาล”
“ฝากดูแลธาราด้วยนะ ตอนนี้ผมอยู่ที่บึงซึ่งเคยมีรายงานว่าพบรถที่คล้ายกับรถของน้ำริน”
“ท่านไปที่นั่นทำไมคะ”
“ผมกำลังสงสัยว่า...การหายตัวไปของน้ำรินเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุรถคว่ำของธารา”
“หรืออุบัติเหตุไม่ใช่อุบัติเหตุ?”
“เราคงต้องพิสูจน์กันต่อไป ระหว่างนี้คุณกับเหยี่ยวต้องดูแลธาราที่บ้านพักนั่นให้ปลอดภัยที่สุด”
วิญญาณชลชาติในสภาพดำคล้ำหม่นหมองน่ากลัว ไร้ราศี ยืนฟังอยู่ใกล้ๆ ยิ้มออกมาอย่างเหี้ยมๆ “หมวดเหยี่ยวอยู่ที่ไหน...นังน้ำรินต้องอยู่ที่นั่น” ชลชาติหัวเราะอย่างโหดเหี้ยม
ขากลับจากตลาด เหยี่ยวมีกับข้าวใส่มาเต็มตะกร้าหน้ารถ ยืนมองถนนที่เกิดอุบัติเหตุอย่างท้อใจ
เหยี่ยวทำท่าจะหันจักรยานกลับหลัง น้ำรินยืนดักขวางหน้ารถจักรยาน“จะไปไหนคะ”
“ไปลองหาทางอื่นกลับเข้าบ้าน”
“ก็ไหนว่ามีทางนี้ทางเดียวไงคะ”
“แต่มันไม่ไหวแล้ว...ไปๆกลับๆ ตรงนี้บ่อยๆ ผมช้ำในตายพอดี”
“ไม่ตายหรอกน่า..คุณตั้งสติดีๆ สิมันก็เป็นแค่ถนนกับต้นไม้...ไม่มีอะไรน่ากลัวเลย”
“แต่มันตอกย้ำให้ผมคิดถึงวันนั้น”
“คุณต่างหากที่ตอกย้ำให้ตัวเองคิด...เรื่องร้ายๆ ผ่านไปนานแล้วมีแต่คุณ..ที่ยังติดอยู่กับความทรงจำไม่ดี”
เหยี่ยวฟังแล้วก็ยังคิดถึงอดีตที่เกิดขึ้นอย่างสะเทือนใจ
น้ำรินพูดเองก็น้ำตาไหลไปด้วยความเข้าใจและสงสารเหยี่ยว “ถ้าคุณปลดปล่อยตัวเองได้เมื่อไหร่ คุณจะรู้สึกภูมิใจในตัวเองที่ไม่ใช่เด็กแปดขวบในวันนั้นอีกแล้ว แต่คุณเป็นหมวดเหยี่ยวที่พ่อแม่ของคุณเห็นก็ต้องภูมิใจ”
น้ำตาลูกผู้ชายหยดออกมาจากหางตาอย่างไม่ตั้งใจ เหยี่ยวปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มพึมพำเบาๆ “ขึ้นรถ”
น้ำรินยิ้มทั้งน้ำตา น้ำรินรีบซ้อนท้ายรถจักรยานแล้วเอื้อมมือมาทำท่าโอบรอบเอวของเหยี่ยว “เราจะผ่านตรงนี้ไปด้วยกันนะ”
เหยี่ยวก้มลงมองมือของน้ำรินที่โอบรอบเอวเหยี่ยว แล้วเริ่มขี่จักรยานมุ่งหน้าไปตามถนน
ระหว่างปั่นจักรยานไป เหยี่ยวก็เหลือบมองมือน้ำรินที่แม้สัมผัสไม่ได้ทางกาย แต่รู้สึกได้ด้วยใจ ชายหนุ่มรู้สึกอบอุ่นใจที่มีน้ำริน หญิงสาวเองก็รู้สึกดีที่เป็นกำลังใจให้เหยี่ยวได้