บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 11 หน้า 5

”The best and most beautiful things in the world cannot be seen or even touched. 

They must be felt with the heart” 

“สิ่งที่ดีและงดงามที่สุดมองไม่เห็นด้วยตา สัมผัสไม่ได้ด้วยมือ หากแต่รู้สึกได้ด้วยใจ”

เฮเลน เคลเลอร์ กวีชาวอเมริกัน

เหยี่ยวพยายามทำใจแข็งขี่จักรยานมาจนถึงจุดที่เกิดอุบัติเหตุ เหยี่ยวทนไม่ไหว รีบก้มหน้าลงมองพื้น

เสียงแตรรถดังขึ้น เหยี่ยวเงยหน้าขึ้นมา เหยี่ยวตกใจรีบหักหลบรถบรรทุก รถจักรยานล้มลงข้างถนน

น้ำรินรีบวิ่งเข้ามาหาเหยี่ยว “เป็นอะไรรึเปล่า”

เหยี่ยวดึงตัวเองออกจากจักรยานที่ล้มทับตัว “ไม่เป็นไร”

“ฉันขอโทษ ฉันเห็นรถนั่นแล้วล่ะ แต่ฉันเตือนไม่ทัน”

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร”

 น้ำรินเป็นห่วงเหยี่ยวอย่างจริงจัง เหยี่ยวเห็นสีหน้าท่าทางน้ำรินก็รู้สึกเอ็นดู  แอบอมยิ้มนิดๆ

“เจ็บตรงไหนรึเปล่า”  เหยี่ยวยกข้อศอกข้างที่ใช้ยันพื้นมาดู แล้วเห็นว่ามีรอยถลอก น้ำรินมองแล้วหวาดเสียว “แย่จัง ฉันช่วยทำแผลให้คุณไม่ได้ซะด้วยสิ”

“แผลแค่นี้เรื่องเล็กคอยดูแลแผลใจให้ผมดีกว่า” เหยี่ยวพูดแล้วจ้องหน้าน้ำริน แล้วยิ้มๆ เหมือนกำลังพยายามเปลี่ยนเรื่องเพื่อเปลี่ยนความรู้สึกตัวเอง

น้ำรินเขิน เสไปยิ้มทางอื่น น้ำรินหันมามองหน้าเหยี่ยว ทั้งสองคนสบตากัน ความรักถักทอเป็นสายใยเชื่อมโยงระหว่างคนสองคนเหนียวแน่นขึ้นทีละน้อยโดยที่น้ำรินและเหยี่ยวไม่ทันรู้ตัว

 เสียงแตรดังมาทางถนน รถของสงครามแล่นมาจอด สงครามเปิดกระจกรถลง ชะโงกหน้ามาถาม “เป็นอะไรรึเปล่าหมวด”

ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน “เปล่าครับ”

“โอเค...เดี๋ยวเจอกันที่บ้าน” สงครามเคลื่อนรถออกไป 

น้ำรินเห็นเงาดำคล้ายคนนั่งอยู่เบาะหลังของรถสงคราม “ใครมากับผู้การคะ”

“ไม่มีนี่”

น้ำรินมองที่รถของสงครามก็ไม่เห็นมีใครแล้ว เหยี่ยวลุกมายกจักรยานขึ้น น้ำรินยังคงมองตามรถของสงครามไปอย่างคาใจ

ที่โต๊ะริมระเบียง  สงครามเลื่อนหนังสือตั้งใหญ่ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ และสีน้ำกับเฟรมวาดรูปส่งให้ธารา “ผมกลัวคุณจะเบื่อก็เลยซื้อหนังสือมาฝากให้คุณหายเบื่อ” เธอประหลาดใจ “จำได้ว่าตอนเรียนปีสอง คุณเคยไปลงเรียนวาดรูปได้เกรดเอซะด้วย”

ธารานึกได้ แล้วหัวเราะ “มันตั้งนานแล้วนะคะ  ยังจำได้อีก”