บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 4

บริเวณหน้าเดอะชลาธาร เจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังเคลียร์สถานที่และสอบปากคำลูกค้า อินทรีทองยืนให้ปากคำกับตำรวจอยู่ไม่ไกลจากประตู 

เหยี่ยวกับนกน้อยควบคุมตัวยอดชัดกับมังกรดำที่โดนใส่กุญแจมือทั้งคู่ออกมา ยอดชัดมีท่าทางหงุดหงิด โมโห พอหันมาเห็นอินทรีทองก็มีท่าทางโกรธมากขึ้นมาทันที 

นกน้อยเห็นแนนออกมาจากในร้านก็ร้องขึ้น “อุ้ยตาย! คนคุ้นเคยเค้าเจอกัน คนนอกอย่างเรา ..ไปดีกว่า”

นกน้อยเดินผ่านร่างน้ำรินไป น้ำรินสะดุ้งรู้สึกเสียวๆ แล้วหันไปมองแนน แล้วคิดถึงคำพูดนกน้อย

น้ำรินถามยิ้มๆ เป็นเชิงล้อเหยี่ยว “คนคุ้นเคย? ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายเถื่อนดิบอย่างคุณ จะมีผู้หญิงมาเป็นคนคุ้นเคย”

เหยี่ยวทำเป็นไม่ได้ยินเสียงพูดล้อๆของน้ำริน

“ขอแสดงความยินดีที่จับคนร้ายได้นะคะ..หมวดคนเก่ง” แนนเอ่ยขึ้น

“แนน.. กลับมาทำคดีนี้ทำไมไม่บอกสักคำ”

“เป็นห่วงเราเหรอ ?”

เหยี่ยวนิ่งๆ ไม่ตอบเอาแต่มองหน้าอีกฝ่าย ที่จริงเหยี่ยวตัดใจจากแนนแล้ว เขาคิดแค่ห่วงในฐานะเพื่อน แต่ก็พูดไม่หมด

“ฉันไม่อยู่เป็นก้างขวางคอแล้วกัน” น้ำรินสะบัดหน้าเดินเชิดตามนกน้อยออกไป

เหยี่ยวเผลอเรียกน้ำริน “เดี๋ยว” 

แนนมองอาการของเหยี่ยวอย่างตกใจ แล้วหันไปมองว่าเหยี่ยวเรียกใคร

“เอ้อ... เรียกจ่านกน้อย  พอดียังคุยเรื่องงานไม่เสร็จ” เหยี่ยวรีบเปลี่ยนเรื่องพูดสีหน้าจริงจัง “วันหลังจะไปทำคดีอะไร..บอกเราด้วยนะ” 

“ต่อไปเหยี่ยวต้องรู้อยู่แล้ว เพราะเราจะกลับมาทำงานที่กองสืบฯ คงได้ร่วมงานกันเหมือนเมื่อก่อน” แนนยิ้มให้ “เราดีใจนะ...ที่เหยี่ยวยังทำงานอยู่ที่นี่”

เหยี่ยวกลับอึกอัก “เอ้อ...งั้น แล้วเจอกันนะ  ขอเราไปเคลียร์ด้านโน้นแป๊บนึง” เหยี่ยวตามน้ำรินไป

แนนมองตามเหยี่ยวแล้วยิ้มๆ 

ขณะที่ตำรวจและนกน้อยกำลังคุมผู้ต้องหาขึ้นรถ นกน้อยเดินเข้าไปสั่งตำรวจคนหนึ่ง ทิ้งให้ตำรวจอีกคนคุมตัวยอดชัดไว้