บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 22 หน้า 3
หลวงตาเคี้ยงได้แต่ส่ายหน้าเอือมระอา ก่อนหันไปเห็นเหยี่ยวนั่งเงียบอยู่คนเดียว “วันนี้โยมเหยี่ยวเงียบไปนะ“
ยายนวลฉวยโอกาส “ไหนๆ ก็มาแล้ว หลวงตาช่วยหาฤกษ์แต่งงานให้เจ้าเหยี่ยวกับหนูแนนหน่อยสิ พรุ่งนี้มะรืนนี้ได้ยิ่งดี”
“รีบร้อนขนาดนั้นเลยเรอะ” หลวงตาสงสัย
ยายนวลบอก “กลัวไม่ทันอุ้มหลาน”
ปลาทูแซว “หนังเหนียวเคี้ยวยากอย่างยาย อยู่ได้อีกน้าน”
ยายนวลเงื้อมือใส่ปลาทู ปลาทูหัวเราะคิก กระโดดไปหลบหลังปูอัดอย่างรวดเร็ว
“ผมไม่แต่งกับใครทั้งนั้น จนกว่าจะคุยกับยายรู้เรื่อง” เหยี่ยวยืนยันจริงจัง
“เอ็งนั่นแหละที่พูดไม่รู้เรื่อง!” ยายนวลลุกออกไปดื้อ ๆ ท่ามกลางความอึ้งของทุกคน
เหยี่ยวมุ่งมั่นที่จะคุยกับยายนวลให้ได้
พระประธานองค์ใหญ่ในโบสถ์ บรรยากาศเงียบสงบ ยายนวลก้มกราบพระประธาน ก่อนเงยหน้าขึ้นมาทอดถอนใจเบา ๆ ท่าทางเย็นลงมาก เหยี่ยวมา นั่งลงข้างยายนวล
ยายนวลรีบออกตัว “ข้าไม่มีอะไรจะคุยกับเอ็ง”
“ผมรักน้ำริน”
ยายนวลชะงัก คาดไม่ถึงว่าเหยี่ยวจะพูดตรงแบบนี้
“ความรักของผมกับน้ำรินมันยากเกินอธิบาย แต่ผมมั่นใจว่ายายดูออกและรู้เรื่องของเรามาตลอด”
ยายนวลท้วง “เอ็งควรเป็นห่วงความรู้สึกของหนูแนนมากกว่า”
“ผมหมั้นกับแนนเพราะความต้องการของยาย ไม่ใช่ความรัก”
ยายนวลยังดื้อดึง “บางครั้งเราก็ต้องแยกระหว่างความรักกับความเหมาะสม”
“ชีวิตที่อยู่อย่างไร้รัก มันจะมีความหมายอะไรครับยาย”
“แล้วรักที่ไม่คู่ควร มันให้ความสุขกับเอ็งตรงไหน ?”
“ความสุขของผมคือการได้รัก..ไม่ใช่การคาดหวัง ถึงความรักของผมกับน้ำรินจะไม่มีวันเป็นไปได้ ผมก็ไม่มีทางรู้สึกกับแนนเกินเพื่อน” เหยี่ยวยืนยันอย่างหนักแน่น
ยายเงียบไป คาดเดาความรู้สึกยาก
น้ำรินมองยายนวลเดินกลับเข้าบ้านด้วยความแปลกใจ “ทำไมปล่อยให้ยายกลับมาคนเดียว”
“อยู่กับคู่หมั้นเค้ามั้ง“ ปริกโผล่หน้าออกมาจากด้านหลังน้ำริน ยิ้มยั่ว
น้ำรินสลดอย่างเจียมตัว “จริงสินะ”
“ที่เศร้าเนี่ย... ปลงหรือทำใจไม่ได้ ?”
“เรื่องของฉันกับเหยี่ยวมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว”