บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 16
เหยี่ยวในชุดนอน ล้มตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อนคิดทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมา ก่อนจะหลับตาลงแล้วหลับไป
มือน้ำรินวางกระสุนปืนในมือเหยี่ยวเบาๆ เหยี่ยวคว้ามือน้ำรินไว้โดยสัญชาตญาณ และเป็นที่น่าแปลกที่เหยี่ยวจับมือน้ำรินไว้ได้อย่างมั่นคง
เหยี่ยวลืมตาขึ้น แล้วเห็นหน้าน้ำรินอยู่ตรงหน้าเหยี่ยว “คุณ..”
น้ำรินพยายามดึงมือหนี แต่เหยี่ยวจับมือน้ำรินแน่น เหยี่ยวลุกขึ้นมองน้ำรินด้วยความดีใจ “คุณกลับมาแล้ว” เหยี่ยวมองมือน้ำรินในมือตัวเอง “ผมจับมือคุณได้ด้วย”
น้ำรินมองเหยี่ยวเศร้าๆ น้ำตาคลอเหยี่ยวเอามือน้ำรินมาไว้แนบอก
เหยี่ยวเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานนุ่มนวล “งอนอะไร...บอกมาสิ”
“ฉันไม่ได้งอน”
“แล้วหายไปไหนมา ปล่อยให้ผมตามหาซะแทบแย่”
“ฉันไม่ควรจะอยู่ที่นี่ ฉันไม่เหมาะสมที่จะอยู่ข้างๆ คุณ”
“ทำไม”
“เพราะว่าฉันไม่ดีพอ ฉันเป็นคนชั่ว คุณไม่รู้หรอกว่าอดีตที่ผ่านมา...ฉันทำเลวอะไรไว้บ้าง” น้ำรินน้ำตาคลอ
เหยี่ยวรวบตัวน้ำรินมากอด “อดีตก็คืออดีต.. แต่ “คุณ” ที่อยู่กับผมตรงนี้เดี๋ยวนี้ ไม่ใช่คนเลวแน่นอน”
น้ำรินผลักเหยี่ยวออกห่างมองหน้าเหยี่ยวเหมือนพยายามจดจำเป็นครั้งสุดท้าย “ลาก่อนนะคะเหยี่ยว”
เหยี่ยวดึงมือน้ำรินไว้แน่น “ไม่ได้.. คุณจะไปไหนไม่ได้ ผมสัญญาแล้วว่าผมจะหาร่างให้คุณ”
“มันไม่จำเป็นแล้วค่ะ จากกันวันนี้หรือวันไหน...เราก็ต้องจากกันอยู่ดี” มือน้ำรินค่อยๆ จางหายไปจากมือของเหยี่ยว เหลือเพียงกระสุนปืนบนมือเหยี่ยวเท่านั้น
เหยี่ยวลุกพรวดขึ้น “น้ำ! อย่าไป”
เหยี่ยวงงๆ แล้วเพิ่งรู้ตัวว่าทั้งหมดเป็นความฝัน เหยี่ยวเอามือลูบหน้าแล้วล้มตัวนอนอีกครั้ง
เหยี่ยวเอามือสอดไปใต้หมอนขยับให้หนุนหัว แล้วพบว่ามีอะไรอยู่ใต้หมอน เหยี่ยวลุกขึ้น พลิกหมอนขึ้นดู กระสุนวางอยู่ใต้หมอนนั่นเอง
เหยี่ยวหยิบกระสุนขึ้นมาดูอย่างงุนงงแล้วนึกถึงน้ำรินกับคำพูดในฝัน ก็ยิ่งรู้สึกใจหาย
ที่ศาลาริมน้ำ น้ำรินนั่งเศร้าเหม่อมองเงาในน้ำ แต่ก็ว่างเปล่า.. ไม่เห็นเงาตัวเอง