บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 16 หน้า 2
ปริกนั่งข้างๆ แกล้งโยนหินก้อนเล็กลงน้ำเพื่อเบนความสนใจจากน้ำริน “มนุษย์ชอบทุกข์เพราะรัก มากกว่ามองหาความสุขจากรัก”
“ฉันเป็นแค่ดวงจิตที่ไม่มีเงาของมนุษย์แล้ว”
“ไม่มีหัวใจด้วย เพราะให้ใครบางคนไปหมด”
น้ำรินนึกถึงเหยี่ยว ยิ่งเศร้า
“หัวใจคือสิ่งเดียวที่ทำให้หล่อนมีความสุขได้ในตอนนี้ ทำไมไม่เก็บเกี่ยวมันให้มากที่สุด เวลาที่มีโอกาส”
“ทุกครั้งที่ความทรงจำกลับมา... ฉันจะเห็นภาพตัวเองเคยทำผิด เคยเลวร้ายกับคนอื่น คนเลวอย่างฉันไม่คู่ควรกับเค้า” น้ำรินเอ่ยอย่างเศร้าหมองและรู้สึกผิด
“บุญและกรรมเป็นสิ่งที่ลบล้างกันไม่ได้ แต่มันอาจมาในเวลาเดียวกันได้... ทุกชีวิตถูกกำหนดไว้แล้ว”
“ขอบคุณที่พยายามเตือนสติ แต่ฉันยังไม่พร้อมจะเข้าใจ” น้ำรินหันกลับไปมองผิวน้ำที่ไม่มีเงาตัวเองสะท้อน แววตาเศร้า ทรมานใจ
ในห้องนอนของเหยี่ยว เขามองกระสุนปริศนาในมือ งุนงง ไม่เข้าใจว่ากระสุนมาอยู่กับเขาได้ไง เหยี่ยวชำเลืองมองตุ๊กตาหมีสีฟ้าใกล้ตัว สับสน “น้ำ... คุณมาหาผมจริง ๆ ใช่มั้ย ?” เหยี่ยวจ้องตุ๊กตาหมีสีฟ้าที่นิ่งเงียบ สงสัย
“เหยี่ยว” ยายนวลเรียกพลางเคาะประตู
เหยี่ยววางกระสุนไว้กับตุ๊กตาหมีสีฟ้า รีบลุกไปเปิดประตู
ยายนวลยืนรออย่างอารมณ์ดี “หนูแนนซื้อขนมมาฝาก ลงไปทานด้วยกันสิ”
“ผมอยากทำงานที่ค้างอยู่ให้เสร็จ ยายทานกับแนนเถอะครับ”
“เสียมารยาท ... งานอะไรก็ไม่สำคัญเท่าเวลาของครอบครัว ลงมากับยายเดี๋ยวนี้เลย” ยายนวลดึงแขนเหยี่ยวออกจากห้องให้ลงไปหาแนนด้วยกัน
เหยี่ยวอิดออดไม่อยากไป แต่ก็ขัดยายไม่ได้
บรรยากาศอบอุ่นกลางโถงบ้าน แนนตักขนมปั้นขลิบใส่จานให้ยายนวลกับเหยี่ยวอย่างเอาใจ
ยายนวลชิมขนมปั้นขลิบอย่างเอร็ดอร่อย “แป้งบาง ไส้ไม่คาว ... ขนมปั้นขลิบของหนูแนนอร่อยมาก ดีใจจังที่เด็กไทยยังรู้จักทานขนมไทยๆ”
“ที่ทำงานสั่งขนมร้านนี้มาเป็นของว่างระหว่างพักประชุมบ่อยๆ หนูจำได้ว่ายายชอบทานขนมปั้นขลิบ ก็เลยซื้อมาให้ชิมค่ะ”
“โถ...แม่คุณ อุตส่าห์มีน้ำใจคิดถึงยาย”
“หนูขอสูตรขนมจากเจ้าของร้านมาด้วย ถ้ามีเวลาว่าง...หนูจะทำให้ยายกับเหยี่ยวทานนะคะ”
“ไม่ต้องลำบากหรอกลูก แค่ซื้อมาให้... ยายกับเจ้าเหยี่ยวก็ดีใจแล้ว”
แนนหันไปเห็นเหยี่ยวนั่งเหม่อ แววตาเครียด ยังไม่ทานขนมเลยสักนิด “เรามารบกวนรึเปล่า ?” เธอถามเหยี่ยว