บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 2
เหยี่ยวกำลังเดินหนีน้ำริน ทั้งที่ยังคุยกันไม่ทันรู้เรื่อง น้ำรินเดินตามมาติดๆ “นี่คุณ... ฉันอ้อนวอนขนาดนี้ ยังจะเดินหนีอีกเหรอ”
เหยี่ยวเดินหนี พยายามเมินไม่มองไปที่น้ำริน กลัวใจอ่อน “จะไปไหนก็ไปเถอะนะ อย่าเบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย”
“ฉันไม่มีที่ไป” แต่น้ำรินก็ยังไม่วายเดินมาดักหน้าซ้าย..ดักหน้าขวา ชะโงกหน้าเข้าหาเหยี่ยว “ไม่ได้มาเบียดเบียน แต่มาขอให้คุณช่วย” น้ำรินจ้องหน้าเหยี่ยว พร้อมทั้งส่งสายตาอ้อนวอนปริบๆ
เหยี่ยวปิดตา หลับตาไม่ยอมมอง “ก็ทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้แล้ว พอเหอะนะ”
เหยี่ยวขยับจะเดินหนีไปทางขวา น้ำรินปราดไปขวางไว้ อ้าแขนไม่ยอมให้ไปไหน“ลองคิดดูดีๆ นะคะ คุณเป็นคนเดียวที่จะช่วยฉันได้ ฉันไม่เหลือใครแล้วจริงๆ”
เหยี่ยวทำหน้าเหมือนคิดตามน้ำริน แล้วจึงเหมือนพยายามตัดใจ เดินอ้อมตัวน้ำรินออกไปโดยไม่สนใจว่าน้ำรินขวางอยู่
“เดี๋ยวก่อน...จะหนีไปไหน กลับมาก่อน”
น้ำรินปราดเข้ามาขวางเหยี่ยวอีกครั้ง
เหยี่ยวชะงักไปนิด “คุณผีสาวครับ..ต่างคนต่างอยู่เถอะ ขอร้องละ”
“ไม่ได้...คุณต้องรับปากช่วยฉันก่อน”
“จะช่วยอะไรอีก “คน” กับ “ผี” สะกดก็ต่างกันแล้ว เราอยู่คนละภพกัน!” เหยี่ยวขยับจะเดินหนีน้ำรินอีกครั้ง
น้ำรินไม่รู้จะทำยังไง เลยทำท่าขู่ “อย่าเดินหนีฉันอีกนะ...ไม่งั้นเจอดีแน่”
“ทำไม...คุณจะทำอะไร”
“ฉันก็จะ...จะ... จะหักคอคุณจิ้มน้ำพริกเลย!”
“ไม่ได้ผล! มุขโบราณมากเกินกลัว!” เหยี่ยวเดินอ้อมร่างน้ำรินไปอีกครั้ง น้ำรินมองแบบไม่พอใจ แต่ยังไม่ยอมแพ้ ตามเหยี่ยวต่อไป
น้ำรินเดินตามเหยี่ยวแต่อีกฝ่ายพยายามไม่สนใจ เขาเอามือปิดหน้าไม่มอง น้ำรินเดินมาทันและเข้าล้อมหน้าล้อมหลังป้วนเปี้ยนอยู่ข้างตัวเหยี่ยวอย่างนั้น