บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 2 หน้า 2
เหยี่ยวหยุดเดิน นิ่งๆ เหมือนกำลังพยายามทำสมาธิตั้งสติให้ตัวเอง หลับตาบ่นพึมพำ “ไม่เห็น ไม่รู้สึก ... จิตเราคิดไปเอง”
“อย่าหลอกตัวเองเลย ยังไงคุณก็รู้ว่ามีฉันอยู่”
“รู้สึกไปเอง มันไม่จริง”
“ยู๊ฮู .. ยู๊ฮู ..” หญิงสาวโผล่ไปร้องที่หูซ้าย หูขวา
เหยี่ยวทนไม่ได้ ลืมตาขึ้น “จะทำยังไง คุณถึงจะไปเนี่ย”
“ถ้ามีที่ไป..ฉันก็ไม่อยากอยู่ตรงนี้นักหรอก จะให้ฉันไปไหน...นอกจากคุณก็ไม่มีใครเห็นฉันสักคน”
เหยี่ยวชะงักไปนิดหนึ่งเมื่อคิดตามน้ำริน
“เป็นตำรวจต้องช่วยเหลือประชาชนสิ .. ไม่ใช่ทอดทิ้ง”
“ผมเป็นตำรวจไม่ใช่หมอผี! ตำรวจมีหน้าที่ช่วยเหลือคนเดือดร้อนไม่ใช่ช่วยปลดปล่อยวิญญาณเร่ร่อน” เหยี่ยวพูดจบก็เดินหนีเข้าไปในบ้าน
น้ำรินเผลอออกอาการวีนตามนิสัยเดิมตอนเป็นคน “ฉันไม่ใช่ผี! มาหาว่าฉันเป็นวิญญาณเร่ร่อนได้ไง จะไปไหน... กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน!” น้ำรินโวยแล้วรีบตามเหยี่ยวเข้าไปในบ้าน
ยายนวลกำลังหยิบหูฟังมาใส่ครอบหูฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี นางกำลังล้างถ้วยชามและเครื่องครัวอยู่ในห้องครัว เลยไม่ได้ยินที่เหยี่ยวกับน้ำรินกำลังเถียงกันขณะเดินเข้ามาในบ้าน
เหยี่ยวเดินเข้ามาในบ้าน ขณะที่น้ำรินเดินตามเข้าประตูมาอย่างกระชั้นชิด “จริงๆ ฉันน่าจะยังไม่ตาย แค่ประสบอุบัติเหตุกำลังนอนโคม่าอยู่ในโรงพยาบาลแล้ววิญญาณฉันก็ดันหลุดออกจากร่าง”
“ดูละครมากไปรึเปล่า”
น้ำรินวีน “นี่คุณ! คุณต้องช่วยสืบหาร่างของฉัน ฉันจะได้กลับเข้าร่างอย่างปลอดภัย ฉันไม่ใช่ผี!”
เหยี่ยวย้ำทันที “ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าผีกับวิญญาณที่ออกจากร่างมาเร่ร่อนอย่างคุณเนี่ย มันเหมือนกันรึเปล่า แต่ที่แน่ๆคุณไม่ใช่คน!”
“พูดอย่างนี้คุณจะไม่ช่วยฉันเหรอ?! ถ้าคุณไม่ช่วย” น้ำรินนิ่งคิดหาทาง “ฉันจะตามหลอกหลอนคุณ หลอกให้เป็นบ้าไปเลย”
ชายหนุ่มกลับหัวเราะร่วน “ฝันไปเถอะ ถ้าผมกลัวคุณ ผมไม่ยืนคุยกับคุณอย่างนี้หรอก คุณเห็นไหม..บ้านผมอยู่ใกล้วัด ถัดไปหน่อยก็ป่าช้า เห็นศพเห็นกระดูกกระดุ๊กกระดิ๊กมาจนชินแล้ว! คุณไปที่ชอบๆ เถอะ ผมจะกรวดน้ำไปให้”
เหยี่ยวเดินเข้ามาในห้อง หยิบเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวกำลังจะเดินเข้าไปในห้องน้ำภายในห้องนอน