บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 2 หน้า 3
น้ำรินเดินตามเข้าประตูมา ท่าทางอ้อนวอนมากกว่าเดิม “อย่าตัดรอนฉันแบบนี้สิ ฉันอยากกลับไปเป็นคนอีกครั้ง” เหยี่ยวหันมามองอย่างรำคาญ น้ำรินทำสายตาวิงวอนชวนให้ใจอ่อน “นะ..นะ..”
“ไม่” เหยี่ยวเดินเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตูใส่หน้าน้ำรินที่มีสีหน้าไม่พอใจ
เหยี่ยวบิดก็อกน้ำ อาบน้ำ ล้างหน้า สระผม ท่าทางเหน็ดเหนื่อย ปวดหัวกับชีวิต ทั้งเรื่องผีน้ำริน และเรื่องงาน
น้ำรินจ้องไปที่ประตูห้องน้ำด้วยสายตาไม่พอใจเหยี่ยว “ในชีวิตฉัน .. ไม่เคยมีใครปิดประตูใส่หน้าฉันแบบนี้” หญิงสาวชะงักนิดแล้วบ่นกับตัวเอง “อ้าว.. จำเรื่องนี้ได้ไง” แล้วเธอก็หันไปแหวใส่เหยี่ยวต่อ “ออกมานะ.. เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง!”
น้ำรินจะเปิดลูกบิดประตูตามความเคยชินสมัยที่เป็นคน พอมือจับลูกบิดทะลุปุ๊บ..เปิดประตูไม่ได้ เธอพยายามจะเปิดอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไร้ผล
น้ำรินนิ่งคิดเหมือนนึกอะไรได้ กัดฟันรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปทะลุประตู แล้วร่างของน้ำรินก็ทะลุแทรกผ่านเนื้อไม้เข้าไปในห้องน้ำ
น้ำรินทะลุเข้ามาในห้องน้ำ มองตรงไปข้างหน้าซึ่งเป็นกระจกบานใหญ่อยู่ก็ไม่เห็นเงาสะท้อนของตัวเองเลย
ฝ่ายเหยี่ยวหลับตาล้างหน้าอีกครั้งแล้วจึงคว้าผ้าขนหนูมาคลุมร่าง พร้อมๆ กับที่น้ำรินหันมาเห็นเหยี่ยวกำลังนุ่งผ้าเช็ดตัวพอดี
ทั้งคู่ตาเหลือกจ้องมองกัน แล้วตะโกนลั่น”กรี๊ดดดดดดดดดดดด..... / อ๊ากกกกกกกกก.....”
น้ำรินรีบเอามือข้างหนึ่งปิดตา มืออีกข้างพยายามควานหาประตูเพื่อจะออกไป “ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต! ไอ้ผู้หมวดวิตถาร! แก้ผ้าให้ฉันดูทำไม”
“คุณนั่นแหละโรคจิต ผมไม่ได้แก้ผ้า”
“ไม่แก้แต่อยู่ในสภาพนี้ก็เหมือนแก้แหละ ไอ้บ้า...แก้ผ้าต่อหน้าสาว”
“เฮ้ย...ห้องนี้มันห้องอะไร”
“ห้องน้ำ”
“ห้องน้ำเค้าไว้ทำไม”
“อาบน้ำ”
“ถ้ารู้ว่าอาบน้ำอยู่ แล้วจะเข้ามาทำไม”