บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 21 หน้า 3
น้ำรินร่างซีดจางลงไปเรื่อยๆ เหยี่ยวพยายามจับมือน้ำริน มือนั้นค่อยๆจางจนแทบจะหายไป
“น้ำ! อย่าเพิ่งไป คุณทิ้งผมไปแบบนี้ไม่ได้ ผมยังไม่ได้บอกคุณเลยว่าผมรู้สึกยังไงกับคุณ”
น้ำรินเลือนหายไปจนกลายเป็นความว่างเปล่า มือของน้ำรินที่เคยอยู่ในมือเหยี่ยวก็จางหายกลายเป็นอากาศ
“คุณไปแล้ว....” เหยี่ยวมองมือว่างเปล่าของตัวเองอย่างช็อคๆ ไม่อยากเชื่อว่าน้ำรินจากไปแล้ว
น้ำตาลูกผู้ชายหยดออกมาจากดวงตาของเหยี่ยว
“การพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รักเป็นเรื่องทรมาน
เรื่องที่จะบังคับมิให้พลัดพรากก็เป็นสิ่งสุดวิสัย
ทุกคนจะต้องพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รักที่พอใจ
ไม่วันใดก็วันหนึ่ง”
พระสัมมาสัมพุทธเจ้า
เหยี่ยวเหม่อมองแม่น้ำ คิดถึงภาพความหลังของเหยี่ยวและน้ำริน
“ผีขี้วีน ขี้งอน เจ้ากี้เจ้าการ มาทำให้วุ่นวายแล้วหายไปเฉยๆ อย่างนี้ได้ยังไงผมยังไม่ได้บอกคุณเลย.. ว่าผมรักคุณมากแค่ไหน”
เหยี่ยวคิดถึงตอนที่น้ำรินช่วยเขาต่อจิ๊กซอว์สำเร็จ
“ขอบคุณที่ช่วยต่อจิ๊กซอว์ของผมจนเสร็จ คุณทำให้ชีวิตที่ขาดหายไปของผมกลับคืนมา”
“ฉันดีใจที่เห็นคุณมีความสุข”
“ผมมีความสุขที่มีคุณ”
เหยี่ยวยิ้มหวานซึ้งให้น้ำริน
เหยี่ยวคิดถึงตอนที่เขาช่วยน้ำรินขึ้นมาจากน้ำ
ตอนนั้นเหยี่ยวนึกถึงรอยยิ้มของน้ำริน ยิ่งใจเสีย กลัวน้ำรินเป็นอันตราย “น้ำ... คุณจะตายไม่ได้นะ”
เหยี่ยวรีบโผเข้าไปหาน้ำริน กอดไว้แนบอก “ฟื้นขึ้นมาสิน้ำกลับมาเติมเต็มชีวิตที่ขาดหายไปของผม กลับมามี
ความสุขด้วยกัน”
คิดถึงอดีตแล้ว เหยี่ยวก็น้ำตาซึม รู้สึกหมดหวัง เศร้าใจอาลัยอาวรณ์ “น้ำริน”
เหยี่ยวหันหลังกลับแล้วก็ตกใจ เมื่อน้ำรินนอนหมดสติอยู่ที่พื้นใกล้ๆ “น้ำ... คุณกลับมาแล้ว?”
เหยี่ยวรีบเข้าไปหาน้ำริน ประคองร่างเธอขึ้นมา “ฟื้นสิน้ำ อย่าตายนะ..ผมขอร้อง”
เปลือกตาของน้ำรินขยับนิดๆ เหยี่ยวเห็นก็เริ่มใจชื้น “คุณ...ตื่นสิ”