บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 21 หน้า 5
“ฉันไม่เข้าใจ....เวลาฉันรู้สึกใจไม่ดี วูบวาบ หนาวๆร้อนๆ ทีไรก็จะมีเรื่องกับคนที่ฉันรักทุกที แล้วคราวนี้ฉันรู้สึกร้อนเหมือนโดนไฟเผาทั้งตัว...แต่กลับไม่มีใครเป็นอะไร”
“แน่ใจเหรอว่าไม่มีใครเป็นอะไร”
“ทั้งเหยี่ยวทั้งแม่ปลอดภัยดี”
“สองคนนั้นคือคนที่หล่อนรัก แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่หล่อนรักที่สุด”
“แสดงว่ามันคือสัญญาณเตือนว่าเกิดอันตรายกับสิ่งที่ฉันรักที่สุด...แล้วสิ่งนั้นคืออะไร”
“มนุษย์ย่อมรักตัวเองมากที่สุด เพราะฉะนั้นสิ่งที่หล่อนรักมากที่สุด...ไม่ใช่ตัวหล่อนเองหรอกรึ”
น้ำรินคิดได้แล้วช็อค “ร่างของฉัน! มีใครทำอะไรร่างของฉันใช่มั้ยปริก”
“เป็นไปได้ว่าร่างของหล่อนอาจจะถูกทำลาย”
น้ำรินช็อค ความรู้สึกเสียใจ ตกใจ และหวาดผวา
ที่ศาลา เหยี่ยวมองน้ำรินอย่างไม่สบายใจและเป็นห่วง
เหยี่ยวกับน้ำรินเดินกลับบ้าน น้ำรินเศร้า ซึมจัด เหยี่ยวพยายามปลอบ “ผีปริกไม่ใช่หมอดู เรายังไม่เห็นด้วยตา ไม่มีหลักฐาน...ก็อย่าเพิ่งปักใจเชื่อว่าร่างคุณโดนทำลายไปแล้ว”
“คุณก็คิดแบบตำรวจเอะอะก็ต้องมีพยานหลักฐาน แต่โลกนี้ก็มีบางเรื่องที่พิสูจน์ไม่ได้ อย่างเรื่องดวงจิตของฉันไง”
“แต่ถ้าร่างคุณโดนทำลายไปแล้ว...ดวงจิตคุณก็น่าจะสลายไปด้วยไม่ใช่เหรอ”
“ไม่รู้สิ ตอนนี้ฉันอาจจะกลายเป็นผีเต็มตัวแล้วก็ได้” น้ำรินเศร้าหนัก
เหยี่ยวสงสาร “ผมเข้าใจว่าตอนนี้คุณกำลังเศร้า แต่ความเศร้าต้องไม่ทำให้เรายอมแพ้ ความเศร้าสอนให้เราลุกขึ้นสู้...คุณต้องเลือกว่าจะนั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้หรือจะเดินไปด้วยกัน” เหยี่ยวยื่นมือไปตรงหน้าน้ำริน น้ำรินพยักหน้าแล้ววางมือบนมือเหยี่ยว สายตาน้ำรินเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นในตัวเหยี่ยว
“เพื่อพิสูจน์ว่าคุณยังไม่ตาย ผมจะหาร่างคุณให้พบให้ได้” เหยี่ยวกับน้ำรินเดินไปด้วยกัน
ที่คอนโดภพธร นับดาวเปิดประตูเข้ามา มองซ้ายมองขวาด้วยกลัวความผิดที่ตัวเองไปทำมา กลัวว่าภพธรจะจับได้
แสงไฟจากระเบียงห้อง ส่องเข้ามา ทำให้ภายในห้องสลัวๆ
กึก! เสียงเหล็กกระทบกับของแข็ง นับดาวตกใจ เงาที่กำแพงเป็นเงาของภพธรที่เงื้อเหล็กเจาะน้ำแข็งขึ้นสูง
ในความมืดสลัว ภพธรถือเหล็กเจาะน้ำแข็งอยู่ในมือ แล้วกระแทกลงไปที่น้ำแข็งบนเคาน์เตอร์อย่างแรง กึก!!
ภพธรเงยหน้าขึ้นจ้องนับดาวอย่างจับผิด แสงจากไฟระเบียงกระทบเหล็กเจาะน้ำแข็งในมือภพธรเป็นประกายแวววาวน่ากลัว ภพธรเดินย่างสามขุมเข้ามาหานับดาว นับดาวถอยกรูด
ภพธรเงื้อมือขึ้นมา นับดาวเบิกตาโพลงด้วยความกลัว “อย่า!”
ภพธรเอื้อมมือนั้นไปกดสวิชต์ไฟที่ผนังด้านหลังนับดาว “ตกใจอะไร”
นับดาวตกใจจนพูดไม่ออก ได้แต่ยิ้มแหยๆ “เปล่าค่ะ ทำไมพี่ธรอยู่มืดๆ ไม่เปิดไฟล่ะคะ”