บทละครโทรทัศน์ เล่ห์นางฟ้า ตอนที่ 2
เล่ห์นางฟ้า ตอนที่ 2
บิวตี้เดินโซเซ เคว้งคว้าง หาทางกลับบ้าน หน้าตาแตกตื่น ตกใจสุดขีด รถของบิวตี้ผ่านมา เห็นเลขา ช่างหน้า ช่างผมนั่งอยู่ในรถ บิวตี้พยายามโบก
“จอดๆ ฉันอยู่นี่ รับฉันไปด้วย” บิวติ้วิ่งตาม “บอกให้จอด” บิวตี้เริ่มโมโห “ซื่อบื้อ ไม่มีประโยชน์อะไรเลย” บิวตี้ฮึดฮัด “แล้วฉันจะกลับบ้านยังไงเนี่ย”
รถผ่านไปคันแล้วคันเล่า รวมทั้งแท็กซี่ ไม่มีใครเห็นหรือสนใจบิวตี้เลย
“โอ๊ย จอดซี่ บอกให้จอด..” บิวตี้ท้อแท้ หมดหวัง ทรุดนั่งลงบนฟุตบาท “คนอย่างลัลน์ลลิตทั้งสวย ทั้งรวย” บิวตี้ชักสงสัย “ทำไมต้องเจอเรื่องบ้าๆอย่างนี้ด้วย” บิวตี้เงยหน้ามองหาคนสาป “ยายป้าบ้า เธออยู่ไหน ฉันทำผิดตรงไหน มาสาปฉันทำไม” บิวตี้ตะเบ็งเสียง “ยัยแม่มดใจร้าย”
บิวตี้ฟุบหน้าลงกับเข่าด้วยความท้อแท้
แต่สิ่งที่คนเห็นมีเพียงนกหงส์หยกยืนงงๆอยู่บนฟุตบาธ
ที่บ้านธีภพ ธนารู้สึกเสียใจในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“น่าสงสารหนูบิวตี้ ถ้าบวรมันมองลงมาเห็น มันคงโกรธที่ชั้นช่วยอะไรลูกของเพื่อนรักไม่ได้.”
“ที่จริงมันก็แค่อุบัติเหตุเล็กๆ แต่พอมาเกิดในงานที่มีคนดูเยอะแบบนี้ แกก็คงจะขายหน้ามาก”
“เรื่องของเรื่องมันก็เป็นเพราะ หนูบิวตี้แกชอบทำตัวเย่อหยิ่งเป็นเจ้าหญิงแบบนั้น พอทำอะไรพลาดไปนิดเดียวก็มีแต่คนหัวเราะเยาะ.... ธี ชวนหนูบิวตี้มาทำงานที่บริษัทเราดีกว่า ยังไงน้องเค้าก็เป็นประธานบริษัทร่วมกับแกเหมือนๆกับที่พ่อเคยเป็นประธานร่วมกับพ่อของเค้าเมื่อก่อน”
“โอ๊ย อากรชวนเค้าเป็นล้านครั้งแล้วครับพ่อ แต่ยายนั่นไม่ใส่ใจ คนแบบนั้นน่ะทำอะไรไม่เป็นหรอกครับ ให้อยู่เฉยๆเป็นประธานร่วมแต่ในนาม คอยรับเงินปันผลแบบทุกวันนี้ก็ดีแล้ว ขืนเข้ามาบริษัทป่วนแน่”
“เฮ้อ เสียดายความสามารถแกจบดีไซเนอร์จากอังกฤษเลยนะ บวรเองก็เคยหวังให้ลูกสาวคนเดียวมาพัฒนาบริษัทแทนตัวเอง”
ธีภพทำหน้าเบะอย่างดูถูก
“เลิกโกรธน้องเขาได้แล้วธี เรื่องสมัยเด็กๆมันก็ผ่านมานานมากแล้วนะ”
“ผมไม่ได้โกรธครับแม่ แต่ไม่อยากให้คนนิสัยเสียแบบนั้นมายุ่งกับบริษัท มันจะพากันวุ่นวายกันไปใหญ่ “