บทละครโทรทัศน์ เล่ห์นางฟ้า ตอนที่ 15 หน้า 4
“ธีภพชะโงกหน้าดูนกใกล้ๆ “อ้าว น้ำตาไหลอีกแล้ว เสียใจอะไร ไม่เอา อย่าร้องนะ โอ๋ โอ๋” ธีภพลูบหัวและจูบหัวนกเพื่อเป็นการปลอบใจ
“บิวตี้รู้สึกเคลิ้มโดนธีภพจูบหัว ซักพักก็นึกได้ตาเบิกโพลง “เอ๋ ถ้าฉันได้จุ๊บจากนายตอนเป็นนกฉันจะพ้นคำสาปไหมนะ”
“บิวตี้กำลังจะจูบธีภพ แต่ไม่ทันได้จูบเสียงปรมะเทวีดังขึ้นมา
“ไม่นับ ต้องได้จุมพิตจากชายที่รักยิ่งกว่าชีวิตในร่างมนุษย์เท่านั้น จึงจะล้างคำสาปได้”
“แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกเล่า ขี้โกงชัดๆ อนุโลมหน่อยไม่ได้เหรอ แล้วตอนเป็นมนุษย์จะได้จูบจากนายได้ยังไงล่ะ นายไม่ได้รักฉันเลย นายรักแต่บิวตี้นก”
“โวยวายอะไรหะบิวตี้” ธีภพจับบิวตี้แนบอก “นิ่งซะนะ นิ่งซะ”
“บิวตี้มองหน้าธีภพ “จูบในร่างนกไม่นับเหรอ ฉันไม่เชื่อ อย่างน้อยก็ขอให้ได้ลองก่อน” บิวตี้จูบธีภพ
“บิวตี้ ทำอะไรน่ะ นี่จูบฉันเหรอ รักฉันล่ะซิ” ธีภพจูบนกบิวตี้ตอบ บิวตี้ตกใจตาเบิกโพลง พลางกับมองตัวเอง
“ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงจริงๆด้วย จูบในร่างนกไม่มีผลอะไรเลย” บิวตี้รำพันพลางร้องไห้ไปพลาง
“อยู่นี่นะ ฉันไปอาบน้ำก่อน” ธีภพบอกกับบิวตี้ก่อนที่จะเดินเข้าไปห้องน้ำ
“
“บนสวรรค์ ลลิตาและปรมะเทวีมองบิวตี้ที่ร้องไห้อยู่ด้วยความสงสาร
“เหตุใดจึงไม่นับการจุมพิตขณะที่นางเป็นนกล่ะคะเทวี”
“ท่านคิดว่าคำสาปนี้จุดประสงค์ก็เพื่ออะไร”
“เพื่อให้ลัลน์ลลิตมีความรักบริสุทธิ์มอบให้ผู้อื่น ยิ่งกว่ารักตนเอง”
“ถูกแล้ว รักผู้อื่นจนกระทั้งความรักนั้นเป็นที่จับใจ จนได้ความรักตอบแทนย่อมหมายถึงคนรักคน มิใช่คนรักสัตว์”
“อุ่ย เข้าใจแล้วค่ะเทวี”
“
“บิวตี้นอนจ้องมองธีภพ ที่นอนอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ข้างๆ
“ไขมันนายหายไปไหนหมดนะนายอ้วน อ้วนแว่น ... อ้วนแว่น”
“เป็นไรบิวตี้ ร้องทำไม ดึกแล้ว นอนซะ” ธีภพวางหนังสือถอดแว่นกอดบิวตี้ไว้แนบอก เอื้อมมือปิดไฟ
“บิวตี้นอนหันหลังให้ธีภพรู้สึกอบอุ่น “สำหรับฉัน นายคือคนที่ใช่ แต่สำหรับนายล่ะ” บิ้วตี้พลิกตัวหันมาหาธีภพ แต่เจอกับธีภพที่นอนหลับตาแลดูอ่อนโยนบริสุทธิ์
“ฉันคงไม่ใช่คนที่นายฝันถึงหรอก ฝันของนายคงมีแต่น้องอรแอ๊บแบ๊ว นายคงไม่มีวันชอบฉันได้ ภายในเดือนนึง ต่อให้ยาวไปอีกเป็นปีก็คงไม่มีหวัง” บิ้วตี้ได้แต่ถอนใจเศร้าน้ำตาค่อยๆริน
“ธีภพกอดบิวตี้ไว้แนบอก และกล่อมให้นอนไปทั้งแบบนั้น