บทละครโทรทัศน์ สองรักสองวิญญาณ ตอนที่ 6 หน้า 4
“ผัวแกเล่นละครตบตาสิไม่ว่า” วรานุชชะงัก “ถ้าเป็นชั้น ชั้นจะดู จะได้รู้ว่าความจริงมันไปเลย”
วรานุชเริ่มคิดตามที่อรพินพูด
รัชนีก็อยากรู้ “คนที่เล่นละครตบตาน่าจะเป็นผัวชั้นมากกว่า เปิดเลยยัยเฉิ่ม!”
อรพิณมองวรานุชที่ลังเลแล้วตัดสินใจ กดดูคลิปเอง วรานุชอดไม่ได้ที่จะดูด้วยใจเต้นระทึก ส่วนรัชนีจ้องจอเขม็ง
ภาพคลิปวิดีโอในมือถือวรานุช เป็นภาพ อนวัชที่สัญญาสิงร่าง วิ่งไล่เจนนี่มาทันคว้าตัวไว้ได้พอดี
“จะหนีพี่ไปไหนอีก...รู้ไหมว่าพี่รอน้องมานานแค่ไหน??”
“รอนานจนรอไม่ไหว เลยหนีไปมีเมียก่อนจะเจอพวกเราน่ะเหรอคะ?”
“จุ๊ๆๆๆ อยู่บนสวรรค์ อย่าพูดถึงนรกสิจ๊ะ....”
“แหม...หาว่าเมียเป็นนรก แล้วทำไมไม่มาอยู่กับเราเลยละคะ?”
“พี่มีกรรม เอาไว้หมดกรรม พี่คงได้ขึ้นสวรรค์มาอยู่กับนางฟ้าของพี่....” อนวัชมองเจนนี่เจ้าชู้ ผลักเจนนี่ลงเตียง ครู่นึงโยนเสื้อผ้าเจนนี่มาบังกล้องที่ถ่ายอยู่พอดี ภาพมืดไป ได้ยินแต่เสียง..
“รออ๋อมแอ๋มด้วยสิค้า....”
วรานุชมองคลิปน้ำตาไหล ไม่อยากเชื่อว่าอนวัชจะพูดถึงเธอแบบนี้ รัชนีโกรธจัด มองเห็นคาตาว่าสัญญาพูดถึงเธอได้ร้ายกาจมาก
“ชั้นไม่เคยรู้เลยว่า เวลาอยู่กับชั้น วัชรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในนรก....”
รัชนีของขึ้น “นรกของจริงยืนอยู่นี่ต่างหาก!”
ทันใดนั้นมีเสียงข้อความดังขึ้นอีก วรานุชมองดูเห็นว่ามีคลิปส่งมาให้อีก อรพิณไม่รอกดเปิดทันที ภาพคลิปในโทรศัพท์วรานุช เห็นอ๋อมแอ๋มเจนนี่ลอยหน้าลอยตาท้าทาย
อ๋อมแอ๋มเยาะเย้ย “เห็นรึยัง ว่าพวกชั้นทำให้พี่วัชมีความสุขนาดไหน? ปล่อยตัวพี่วัชมาได้แล้วนังเมียแก่”
เจนนี่ชง “แกๆ...เราไม่เคยเจอเมียพี่วัช แกรู้ได้ยังไงว่าเค้าแก่?”
“นี่ เมียที่น่าเบื่อน่ะมีสามข้อเท่านั้นแหละ หนึ่งแก่! สองบ่นเป็นแม่! สามอ้วนเสียทรง! สำหรับเธอคงจะถูกทุกข้อ!”
เจนนี่อ๋อมแอ๋มหัวเราะเข้าขากัน
“เอาล่ะ! นี่คือจดหมายท้าจากเมียน้อย ถ้าเธอกล้า..ก็มาตกลงเรื่องนี้กับพวกชั้น แต่ถ้าไม่กล้า....ชั้นจะไปหาเธอเอง....”
ดูเสร็จคลิปดับวูบไป วรานุชตัวสั่นด้วยความเสียใจ ส่วนรัชนีก็ตัวสั่นเหมือนกันแต่เป็นเพราะความแค้น
“ชั้นจะเลิก!” วรานุชทนไม่ไหว วิ่งร้องไห้ขึ้นบ้านไปทันที
อรพิณยืนเคาะประตูอยู่หน้าห้องโหวกเหวก “นุช! นุช! เปิดประตูให้ชั้น!”
วรานุชสะอื้นสั่งขี้มูกอยู่ที่เตียง ไม่รู้จะจัดการยังไง
รัชนีแว้บมาข้างๆ มองวรานุชที่อ่อนแอ แล้วพยายามเชียร์ “เลิกไม่ได้นะเฉิ่ม แล้วก็หยุดร้องได้แล้ว! ในเมื่อสองคนนั่นมาระราน! เธอก็ต้องสู้!”