บทละครโทรทัศน์ กุหลาบร้ายของนายตะวัน ตอนที่ 2
กุหลาบร้ายของนายตะวัน ตอนที่ 2
ในป่า ตะวันกับแย้กำลังจะแย่ เดชาและพวกรุมล้อม ตะวันดูเหมือนไร้ทางรอดแน่ๆ แต่แล้วพลันแสงไฟรถส่าดแว่บมาจากถนน
แย้ตะโกนลั่น “เฮ้ย! ตำรวจมา ตำรวจมา!”
เดชา และเหล่าลูกน้องชะงักไปในทันที รีบเก็บอาวุธของตัวเอง
ตำรวจขับรถเข้ามา แย้จูงมือตะวันวิ่งไปหา แย้สีหน้าแบบว่ารอดตาย เดชา ล่ำ แหลม เดินออกมา สีหน้าไม่มีพิรุธแต่อย่างใด ตำรวจสองนายลงจากรถ
“อ้าว คุณตะวัน คุณเดชา มาทำอะไรกันเหรอครับ”
“ไอ้ลูกน้องผม มันอยากมาหาของป่า ผมเซ็งๆ อยู่พอดี ก็เลยออกมาสูดอากาศด้วย” เดชาว่า
“มากันครบทีมขนาดนี้ แน่ใจเหรอว่าแค่มาหาของป่า!”
แย้ดึงตะวันออกไปกระซิบ “หลักฐานเอาผิดก็ไม่มี เดี๋ยวจะซวยเปล่าๆ ไปกันเหอะลูกพี่”
“ถ้าคุณตำรวจไม่เชื่อ แล้วกลัวว่าผมจะทำเรื่องผิดกฏหมาย อยากจะค้นหาหลักฐานก็เชิญ รถผมจอดอยู่ทางนั้น”
“ถ้าอย่างนั้นขออนุญาตนะครับ”
“ล่ำ พาคุณตำรวจไป”
ล่ำ เดินนำตำรวจทั้งสองนายเดินออกไป เดชาจ้องหน้าตะวันอย่างอาฆาตๆ แย้รีบดึงตะวันออกไป
“ไปเหอะลูกพี่ ไปได้แล้ว”
แย้ดึงตะวันไปที่รถ สักพักรถก็ขับออกไป เดชา แหลม มองไปทางตะวันอย่างฝากแค้น
“โชคดีนะครับเสี่ย ที่คืนนี้เราแค่มาดูลาดเลา”
“แต่ไม่ใช่โชคดีของไอ้ตะวันแน่ ถ้ามันยังไม่เลิกเป็นศัตรูของฉัน มันได้โดนดีแน่!”
ที่บริเวณหน้าโรงเลี้ยงหมู ประตูโรงเลี้ยงหมูหักพัง ภายในเห็นหมูบางส่วนถูกจับกลับมาได้แล้ว แย้และคนงานบางส่วนยังวิ่งตามไล่ตะครุบจับลูกหมูอยู่ ตะวันตวาดลั่น
“คุณต้องรับผิดชอบ!!!” โรสรินเมินหน้า ทำเป็นไม่เห็น
“ทรัพย์สินของไร่ตะวันเสียหายขนาดนี้ ยังมาบอกว่าจะรีบไปหาหมอรักษาฝ้า”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจทำ แล้วฉันก็เปลี่ยนใจไม่ออกไปแล้วด้วย ฉันไม่ผิด!” โรสรินลอยหน้า
ชาญหาว “เอ้าๆ จะว่าความ ตัดสินคดีอะไรกัน ไว้วันพรุ่งนี้ได้มั้ย”
“จริงด้วยพี่ตะวัน คืนนี้พี่โรสเค้าคงไม่มีแรงออกฤทธิ์อะไรแล้วล่ะ บางทีพรุ่งนี้อาจจะสำนึกได้เองก็ได้นะคะ” น้ำค้างกระซิบ
ตะวันเหลือบมองโรสรินที่ยังทำเมินไม่ยอมมองความเสียหายตรงหน้า ส่วนโรสรินในขณะที่ทำหน้าเชิด ก็แอบเอามือแตะจุดด่างดำบนใบหน้าอย่างกังวล อาทิตย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ตะวัน จับตามองโรสริน ที่แตะใบหน้าตัวเองอยู่ตลอด อาทิตย์ครุ่นคิดบางอย่างในใจเหมือนอยากจะช่วยโรสริน
ภายในบ้านพัก โรสรินนอนพลิกไปพลิกมาบนเตียงอย่างไม่สบายทั้งกายและใจ
“นี่เหรอ… ชีวิตคุณหนูโรส ไม่อยากเชื่อ…ไม่อยากจะเชื่อ!”
ทันใดก็มีเงาบางอย่างวูบผ่านม่านหน้าต่างไป โรสรินชะงัก สัมผัสได้ว่ามีอะไรแว๊บๆปลายสายตา
พลันหมาก็ดันส่งเสียงหอนโหยหวนขึ้นมาอีก บรู๋วววววว โรสรินดึงผ้าห่มมาแนบตัวมากขึ้น
“ไม่ เราตาฝาด ไม่มี ไม่มี ผีไม่มีในโลก!”