บทละครโทรทัศน์ กุหลาบร้ายของนายตะวัน ตอนที่ 2 หน้า 4
“ฉันไม่มีสิทธิ์ทำอะไรนอกจากให้นายชี้นิ้วสั่งเลยใช่มั้ย เผด็จการมากไปแล้วนะ นายไม่เข้าใจฉันบ้างเลย”
ตะวันทำท่าจะฮึดฮัดใส่ ชาญเดินตาม เข้ามาขวาง
“พอๆๆ แยกย้ายๆ จบกันแค่นี้ ดึกแล้วไปนอนกันได้แล้วไป”
คนงานแยกย้ายกันเดินออกไป โรสรินจ้องหน้าตะวันอย่างไม่พอใจแล้วเชิ่ดหน้าเดินออกไป
“เดี๋ยวคุณ!!!
ชาญเห็นตะวันกำลังเดินตามโรสรินไป จึงคว้าแขนไว้
“เฮ้ย พอแล้ว เข้าใจหนูโรสเค้าบ้าง จะให้เค้าเป็นแบบที่ตัวเองต้องการมันไม่ได้หรอก อะไรที่มันเป็นความสุขของเค้าก็ยอมๆ บ้างเถอะน่า”
“ช่ายยยย พี่ตะวันเนี่ยไม่เข้าใจผู้หญิงเลย”
ตะวันหันขวับมามอง อึ่งจ๋อยวูบ “อูยยยย...”
“แค่วันแรกก็ปวดหัวไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ถ้ายัยนั่นไม่เลิกออกฤทธิ์อย่าขอให้มาช่วยปราบก็แล้วกันนะครับปู่”
แล้วตะวันก็เดินออกไปอย่างหงุดหงิด ชาญมองตามอย่างเป็นห่วงๆ อึ่งสะกิดปู่
“ปู่ๆ อึ่งสวยไหม?” ปู่ชาญเขกกระโหลกอึ่งดัง โป๊ก!! แทนคำตอบ
ภายในห้องนอน โรสรินนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หงุดหงิดตะวันไม่หาย
“ฉันไม่เคยเจอใครที่ทำให้ฉันจี๊ดดดดดส์ขนาดนี้มาก่อน ไอ้บ้าตะวัน นายกับฉันได้เป็นศัตรูกันร้อยชาติแน่!”
โรสรินเหล่ๆกระปุกครีมที่อาทิตย์เอามาให้ ท่าทางลังเลหนัก
“นี่เราสิ้นคิดจนต้องใช้ครีมกระจอก นี่จริงๆ เหรอ!”
โรสรินกระแทกกระปุกครีมลง ว่าจะไม่เอา..แต่พอเห็นจุดด่างดำบนหน้า
“ครีมแก้ฝ้า นายตะวันก็เอาไปทิ้งแล้ว โอ๊ย! จี๊ดสสส์!”
โรสรินหยิบกระปุกครีมบ้านๆขึ้นมาอีกครั้ง
“ถ้าพรุ่งนี้ผิวหน้าฉันเป็นอะไรล่ะก็.. ฉันจะบีบคอแกให้ตายคามือเลยไอ้เด็กบ้า!!
โรสรินเสี่ยงลองเอาครีมแต้มจุดด่างดำด้วยความหวาดเสียว!
เสียงไก่ขัน ภายในห้องนอน โรสรินเอามือปิดหน้าตัวเองอยู่หน้ากระจกอย่างลุ้นสุดๆ
“หาย หาย หาย ต้องหาย… ต้องหาย”
โรสรินค่อยๆ เลื่อนมือออกจากหน้า โรสรินเปิกตาโพลง สีหน้าไม่อยากจะเชื่อ ตะปบหน้าตัวเอง
“ไม่น่าเชื่อ หาย!! หายจริงๆ ด้วย !!”
โรสกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ แล้วก็ผลักประตู วิ่งออกไปนอกห้อง
ที่โต๊ะอาหาร อึ่งและอาทิตย์กำลังแกะถุงน้ำเต้าหู้อยู่ โรสรินอยู่ในชุดเสื้อเชิ๊ต กางเกงยีนส์เก่าของตะวัน พรวดเข้ามายิ้มกว้างอย่างดีใจสุดๆ
“Thank you So much!” โรสรินเข้าไปหยิกแก้มอึ่งและอาทิตย์อย่างเอ็นดู