บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 6
สุสานคนเป็น ตอนที่ 6
ตอนดึกในห้องนอนลั่นทม ชีพโอบกอดลั่นทมเลียบเคียงถามเพราะอยากรู้เรื่องเรือนไทยแต่ลั่นทมก็พยายามปิดบัง
“บอกผมหน่อยไม่ได้เหรอ”
“อยากรู้นักหรือคะว่าทมจะทำอะไร เอาอย่างนี้ชีพลองทายดูสิคะ”
“ฮึ่ม..ทมคงตกแต่งให้ดีขึ้นทันสมัยขึ้นไว้เป็นที่พักผ่อนเปลี่ยนบรรยากาศ”
“ไม่ใช่ค่ะ”
“ผมทายไม่ถูกหรอกทมบอกผมเลยไม่ได้เหรอ”
ลั่นทม ย้อนนึกถึงภาพที่ตนเองนอนในโลงศพเข้ามาในห้วงคิด ลั่นทมนึกถึงวันที่ทุกข์ทรมานอยู่ในโลงศพก็ประหวั่นพรั่นพรึง หวาดกลัวจนต้องกอดชีพไว้
“ทมสัญญาค่ะว่าพอสร้างเสร็จทมจะให้ชีพเข้าไปดูเป็นคนแรก”
“มันจะต้องวิจิตรพิสดารมากแน่ๆเลย..อ๋อ รู้แล้ว เขินความคิดตัวเองใช่ไหมล่ะ” ชีพทำเสียงล้อๆ “ทำห้องกระจกเหรอ ฮึ่มคงได้บรรยากาศแปลกใหม่ดี ไม่เลว”
ลั่นทมยังไม่คลายจากอาการหวาดหวั่น “ชีพคะ..ชีพรักทมมั้ย”
“รักสิจ๊ะ...รักมากด้วย”
“ทมก็รักคุณ จำไว้นะคะว่าทมไม่เคยรักใครเท่าคุณมาก่อนเลย”
ชีพกอดลั่นทมไว้ ในใจชีพสงสารลั่นทมอยู่เหมือนกัน เวลาผ่านไป ชีพหลับไปก่อน แขนที่กอดรัดลั่นทมคลายออก ชีพหลับสนิทขณะที่ลั่นทมเริ่มจะเคลิ้ม ความมืดเริ่มปกคลุมใบหน้า เสียงตอกตะปูปังๆ ดังมา โลงศพสะเทือนเพราะถูกเขย่ามาจากข้างใน
พลันลั่นทมก็ผวาเฮือกยกมือขึ้นไขว่คว้า “ไม่..อย่า..อย่าเอาฉันใส่โลงฉันยังไม่ตาย”
ชีพสะดุ้งตื่น แล้วเมื่อเห็นอาการตาเบิกค้างของลั่นทมก็จับตัวลั่นทมไว้ “ทม..ทม..ทม ฝันร้ายเหรอ”
ลั่นทมได้สติหันมากอดชีพไว้สะอื้น “ชีพ..ทมไม่กล้าหลับ..กลัวหลับแล้วไม่ตื่นอีก”
ชีพปลอบ “ไม่เอาน่าทม..ผลการตรวจร่างกายของคุณก็ปกติดีคุณจะไม่เป็นอะไรอีกแล้วเชื่อผมนะ ผมจะคอยอยู่ข้างๆคุณ”
“ชีพ..ทมกลัวมันทรมาน ทมต้องทรมานอยู่ในโลงศพฟังเสียงพระสวด” ลั่นทมสะอื้น “ไม่มีใครได้ยินทมเลย ต้องอยู่ในสุสานทั้งๆ ที่ยังไม่ตาย ทมกลัว..กลัวเหลือเกิน”
ชีพกอดลั่นทมไว้ปลอบโยน “อย่าไปคิดถึงมันอีกนะทม ลืมมันซะเถอะเชื่อผมนะคนดี” ชีพกอดลั่นทมไว้ในขณะที่ลั่นทมร้องไห้สะอื้นอย่างหวาดกลัว