บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 9 หน้า 5
“ก็เพราะมันสารภาพว่ามันทำเองไม่มีใครบงการ หมวดก็เลยจับมันยัดใส่โลงเพื่อให้ฉัน คุณชีพกลัวคิดว่าผีลั่นทมอาละวาดจะได้ไปจากที่นี่ ทิ้งทุกอย่างให้อุษา ตามแผนใช่มั้ยล่ะ”
อุษามองรสสุคนธ์อย่างสังเวช “ความคิดของเธอแต่ละอย่างมันช่างน่าทุเรศสิ้นดี”
“ช่างเถอะษาใครจะคิดยังไงก็ปล่อยเขา ความจริงยังไงมันก็หนีความจริงไปไม่ได้ ผมจะจัดการเอง” ธารินทร์ใส่กุญแจมือฉลองเอาตัวออกไป
อุษาหันไปมองพวกชีพสะใจ พูดขึ้นลอยๆ “ไอ้พวกตัวบงการมันไม่รอดแน่” อุษาเดินออกไป
พวกชีพหน้าเสีย หวานเข้ามาดึงตัวรสสุคนธ์ รสสุคนธ์สะบัด “อะไรล่ะน้า”
“มากับข้าเดี๋ยวนี้”
มุมหนึ่งในบ้านลั่นทม หวานฉุดรสสุคนธ์เข้าคุย
“น้านี่อะไรกันนักกันหนานะ”
สีหน้าและน้ำเสียงหวานจริงจัง “นังรส ถ้าแกยังไม่อยากตายไปจากที่นี่ซะ ข้าเชื่อว่าไอ้หลองมันโดนคุณผู้หญิงเล่นงานจริงๆ”
“เห็นมั้ย น้าก็โดนพวกมันหลอกจนได้ ทุกอย่างนะเป็นฝีมือนังอุษากับหมวดธารินทร์ แผนมันแยบยลกว่าคนโง่อย่างน้าจะตามทัน แต่สำหรับฉันไม่มีทางหลงกลหรอก คิดจะทำให้ฉันกลัวไง บอกเลยว่าไม่มีทาง”
“คนที่โง่ยิ่งกว่าควายนะคือแกนังรส จนขนาดนี้แกยังคิดได้ไงว่าเป็นแผน ไอ้หลองมันโดนซะขนาดนั้น”
“ก็บอกว่ามันโดนยาโดนยา น้านี่พูดภาษาคนไม่รู้เรื่อง เลิกมาวุ่นวายสั่งให้ฉันทำโน้นทำนี่ที ตัวน้านะระวังไว้ให้ดีวันไหนไม่อยู่ข้างมัน จะเจอยาสั่ง” รสสุคนธ์สะบัดไป
หวานมองตามอย่างกลุ้มใจ “โธ่ นังรส นี่แกมันโลภขนาดไม่กลัวตายเชียวเหรอวะ”
ธารินทร์กับอุษาเดินลงมาจากโรงพัก เดินไปที่รถคุยกันไปด้วย
“นายฉลองเสียสติแบบนี้เราคงไม่ได้ตัวคนบงการแน่”
“มันไม่เสียสติไปตลอดชีวิตหรอก ว่าแต่ษาจะทนอยู่ต่อไปได้หรือเปล่า ผมว่าพวกเขาต้องมีแผนทำร้ายคุณอีกแน่”
“ษาจะอยู่ค่ะ ษาจะอดทน ยิ่งมีคนคิดร้าย เราก็จะได้ตัวคนทำผิด!”
สองคนเดินถึงรถพอดี ธารินทร์เปิดลิ้นชักหน้ารถหยิบปืนกระบอกหนึ่งออกมาส่งให้อุษา
“เก็บไว้ป้องกันตัว มีทะเบียนเรียบร้อยไม่ต้องห่วง”
“ขอบคุณค่ะรินทร์” อุษามองปืนในมืออย่างอุ่นใจ
ในห้องนอน รสสุคนธ์นั่งครุ่นคิดไม่ค่อยสบายใจ
ชีพถือแก้วบรั่นดีเดินเซเปิดประตูเข้ามา ตาปรือ “รสจ๋า รสที่รักรอชีพเหรอ”
รสสุคนธ์มองรำคาญๆ “เมาอีกแล้วเหรอชีพ”
ชีพเซไปที่เตียงลงนอนทั้งที่มือถือแก้วเหล้า รสสุคนธ์มาดึงแก้วออกไป “ชีพคุณว่าไอ้หลองมันจะบอกตำรวจมั้ยว่าเราบงการ”