บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 7
ตอนเช้า ในห้องทำงานสารวัตรใหญ่ในโรงพักเป็นกระจกใส สารวัตรใหญ่กำลังคุยกับธารินทร์ อยู่เรื่องที่ธารินทร์จะได้ย้ายเข้ากรุงเทพ ธารินทร์นิ่งอึ้ง แล้วในที่สุดสารวัตรใหญ่ก็ลุกขึ้นยื่นมือให้ธารินทร์จับแสดงความยินดีในขณะที่ธารินทร์กังวลถึงอุษา “ดีใจด้วยที่คุณจะได้เข้ากรม”
“แต่ผม..ยังเป็นห่วงที่นี่”
“ไม่เป็นไรน่า..ทางนี้ผมจะดูแลเอง..หรือคุณไม่ไว้ใจ”
ธารินทร์รีบพูด “เปล่าๆ ครับสารวัตร..ผม..เอ่อ..เป็นห่วง แฟนผมน่ะครับ”
“อ๋อ” สารวัตรใหญ่หัวเราะเสียงดัง “งั้นก็แต่งซะเลยสิจะได้ย้ายไปอยู่ด้วยกัน”
ธารินทร์อึ้งสีหน้าคิดหนัก
ในร้านขายยาแผนโบราณของหมอผัน ต้อยติ่งกำลังช่วยหมอผันจัดร้านขายยาแผนโบราณ ต้อยติ่งดีใจกับ ธารินทร์ “พี่ธารินทร์จะย้ายเข้ากรุงเทพฯจริงเหรอไปด้วยนะ ต้อยติ่งอยากไปเรียนที่กรุงเทพฯ”
“ไปให้พี่เขาเป็นห่วงทำไม”
ธารินทร์บอกหมอผันสีหน้ายังกังวล “ผมไม่อยากย้ายเลยพ่อ”
“วะ..ที่เขาดึงไปเพราะเจ้านายเขาเห็นฝีมือถึงเอาไปใช้ใกล้ชิด อนาคตเอ็งรุ่งแน่ ทำไมไม่ชอบล่ะ หรือว่าเอ็งห่วงอะไร”
“โธ่พ่อก็ไม่น่าถามก็ห่วงพี่อุษานะซี้”
ธารินทร์หน้าเครียด หมอผันมอง “ไม่เห็นยากก็ตบแต่งกันซะก่อนไปสิ หนูษาคงไม่ขัดข้องมั้ง”
ธารินทร์นั่งเงียบท่าทางคิดหนัก
ในบ้านลั่นทม อุษาในชุดทำงานเตรียมจะออกจากบ้าน ตอบธารินทร์ทันที
“คงไม่ได้หรอกค่ะ ษาไปแล้วใครจะดูแลคุณน้า”
ลั่นทมชุดอยู่บ้านเข้ามาพร้อมชีพ “คนดูแลน้า ก็น้าชีพไงจ๊ะ” ลั่นทมยิ้ม “พูดเรื่องอะไรกันเอ่ย”
ธารินทร์ไหว้ทั้งสอง “คือผมต้องย้ายไปประจำที่กรุงเทพครับ ผมเลยขอษาแต่งงาน”
ชีพไม่พอใจแต่ลั่นทมยิ้ม “ข่าวดีนี่จ๊ะไม่ดีตรงต้องย้ายนี่สิ” ลั่นทมพูดกับอุษา “น้าก็นึกว่ายังจะอยู่ด้วยกัน แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก น้ายังมีน้าชีพอยู่ทั้งคน”
“แต่ษายังไม่อยากแต่งค่ะ”