ในห้องนอนลั่นทม รสสุคนธ์กำลังเปิดดูรายการทรัพย์สินของลั่นทมอยู่กับชีพอย่างพึงพอใจ เงาร่างของลั่นทมเดินผ่านประตูห้องเข้ามามองดูชีพกับรสสุคนธ์ที่ใกล้ชิดกันอย่างเศร้าสลด เงาร่างของลั่นทมน้ำตาคลอ สะอื้น

‘นี่เขาพากันมาดูทรัพย์สินของฉันกันแล้วเรอะ...ฉันคงตายแล้วจริงๆ’

“เรือนไทย..ที่ดินในจังหวัดสามแปลง โอ้โฮ ทรัพย์ สินเพียบเลยนะคะ”

รสสุคนธ์เบียดชิดชีพอย่างเป็นสุข เงาร่างของลั่นทมสะกดความหึงหวงไว้

‘คุณชีพ..ทมไม่นึกเลย’ รสสุคนธ์หรือชีพไม่มีทีท่าว่าจะได้ยินเสียงที่ลั่นทมพูด เงาร่างของลั่นทมเอื้อมมือไปจับชีพแต่ก็ผ่านแขนชีพไป

“ที่ดินที่อื่นๆอีกหกแปลง..โรงงานเสื้อผ้าสำเร็จรูป ห้องแถวในตลาด..โอ๊ย ไม่นับบ้านหลังนี้กับเครื่องเพชร อีก..ทั้งหมดเป็นของคุณหรือคะชีพ..ของคุณคนเดียวใช่มั้ยคะ”

เงาร่างของลั่นทมน้ำตาซึมเมื่อเห็นชีพโอบประคองรส

“ของเธอด้วยไง”

รสสุคนธ์ ดีใจ “ของรสด้วย..อุ๊ย รสรวยแล้วเหรอนี่” รสสุคนธ์จูบชีพ

‘ไม่ใช่ของเธอนะรสสุคนธ์..ละอายต่อบาปบ้างซิ คุณชีพก็ไม่ใช่ของเธอ’

“เงินสดในธนาคารมีมากกว่าที่ผมคิดเสียอีก”

“อู๊ย..เราจะรวยกันใหญ่แล้ว” รสสุคนธ์เพ้อ “ชาตินี้รสไม่เคยคิดว่าจะร่ำรวยได้ขนาดนี้เลย..เพราะคุณ..ชีพขารสรักคุณจริงๆ” รสสุคนธ์กอดชีพไว้อย่างปีติตื่นเต้น เงาร่างของลั่นทมทนดูไม่ไหวเข้ารั้งรสสุคนธ์ออกจากชีพ

‘ออกไป..ไปให้พ้นผู้หญิงหน้าหนาไร้อย่างอาย ไปสิ โธ่เอ๊ย..ทำไมไม่รู้สึกล่ะ?’

มือเงาร่างของลั่นทมผ่านร่างรสสุคนธ์วืด จับรสสุคนธ์ไม่ติด เงาร่างของลั่นทมยืนน้ำตาไหลพรากพยายามสงบอารมณ์ตนให้เยือกเย็น

‘นี่ฉันทำอะไรใครไม่ได้เลยรึนี่ พูดก็ไม่มีใครได้ยิน แต่ฉันรู้สึกว่าฉันยังไม่ตาย ฉันไม่ใช่ผี แล้วฉันเป็นอะไรกันแน่’

ลั่นทมมองดูภาพตรงหน้าอย่างปวดร้าว

“ชีพขาพารสไปดูเรือนไทยหน่อยได้ไหมคะ..อยากเห็นจัง”

“ไปซีจ้ะยังพอมีเวลา” ชีพประคองพารสสุคนธ์ออกไป

เงาร่างของลั่นทมมองชีพอย่างปวดร้าวน้ำตาไหลพราก สะอื้น ‘ชีพ ทำไมคุณทำกับฉันแบบนี้’

บริเวณเรือนไทย รสสุคนธ์คลอเคลียชีพเข้ามา เงาร่างของ ลั่นทมตามมาเศร้าซึม

“อยู่มาตั้งนานไม่ได้ออกมาดูซักที ฮึมก็สวยดีนะคะแต่รสว่ามันโบราณไปหน่อย”

ชีพนิ่งคิด “รส..เอ้อ ถ้ารสไม่ชอบเราน่าจะยกให้อุษา”

รสสุคนธ์ชะงัก มองชีพอย่างไม่พอใจ “อะไรนะ ยกทำไมคะ นี่..อย่าบอกนะว่าคุณหลงเสน่ห์แม่อุษานั่น รสไม่ยอมแน่ๆ”

“ไม่ใช่อย่างนั้น..คืออุษาไม่ได้อะไรเลย มันน่าเกลียด เพราะยังไง เขาก็เป็นหลานของลั่นทม ที่สำคัญคือเขาคอยดูแลปรนนิบัติลั่นทมมาตลอด ลั่นทม เคยพูดเสมอว่าจะแบ่งมรดกให้เขาบ้าง”

“คุณคิดว่าที่แม่อุษาปรนนิบัติเมียคุณเพราะความกตัญญูเหรอคะ โธ่เอ๊ยแม่นั่นหวังสมบัติต่างหากเด็กอมมือมันยังดูออก”

Page more...

เงาร่างของลั่นทมเถียงแทนอุษา‘ไม่จริงษาไม่ใช่คนอย่างนั้น ได้ยินมั้ย’ ทั้งชีพและรสสุคนธ์ไม่มีทีท่าว่าจะได้ยินที่ลั่นทมพูด

รสสุคนธ์ทำแง่งอน “ไม่เอายังไงรสก็ไม่ให้หรอก..ถึงรสจะไม่ค่อยชอบ แต่สมบัติของเราเราก็ต้องเก็บไว้สิคะ นะคะ นะค้า”รสสุคนธ์ยั่วยวน “เอาไว้ เปลี่ยนบรรยากาศก็ยังได้”

ชีพได้รับการกอดรัดเอาอกเอาใจจากรสสุคนธ์ก็โอนอ่อนผ่อนตาม “ตามใจรสแล้วกัน”

เงาร่างของลั่นทมน้ำตาซึม ‘คุณทำอย่างนี้ได้ยังไงคะชีพ ที่ผ่านมาคุณไม่เคยรักฉันเลยใช่มั้ย ฉันคงให้ความสุขคุณไม่พอ จริงสิ..ใครจะมารักคนที่ป่วย กระเสาะกระแสะอย่างฉัน คุณคงเบื่อมานานแล้ว’

เงาร่างของลั่นทมสะดุ้ง ‘เอ๊ะ ใครเรียกฉันเนี่ย’ ลั่นทมเศร้าซึมหนัก เดินออกมาผ่านสิ่งกีดขวางไปโดยไม่ต้องหลบ ส่วนรสสุคนธ์ยังกอดกระแซะชีพ

บริเวณวัดที่ไว้ศพ ธูปในมืออุษาส่งควันคลุ้ง อุษาก้มลงปักธูปที่ศาลาไว้ศพลั่นทม

“คุณน้าขา...คุณน้า...ษาคิดถึงคุณน้าค่ะ...ทำไมคุณน้าไม่ฟื้นมาล่ะคะ”

เงาร่างของลั่นทมเดินมาหยุดข้างๆ โลง ตรงนอกบริเวณวัดไม่ไกล มีรถกระบะบรรทุกเตียงนอนที่นอนเต็มแน่นรถจอดอยู่ ธารินทร์ยืนอยู่ข้างๆ รถ ส่งกุญแจบ้านให้คนขับรถ

“ยกเข้าไปจัดไว้ในห้องนอนทั้งสองห้องนะ เอาที่นอนไว้บนเตียงเลยนะ พวกที่นอน ผ้าห่มหมอนมุ้งอะไร กองไว้ เดี๋ยวคุณษาไปจัดเอง”

คนขับรถรับกุญแจบ้านจากธารินทร์อย่างนอบน้อม “ครับหมวด”

คนขับรถขึ้นรถขับออกไป ธารินทรค์ถอนใจเฮือกหันมามองอุษา แล้วเดินเข้าไปหา

“จะบอกได้หรือยังว่าอีกห้องไว้ให้ใครนอน”

อุษาตอบหน้าตาเฉย “คุณน้าค่ะ”

ธารินทร์เกือบสะดุ้ง และยังไม่ทันที่จะพูดว่าอะไรอุษาก็ผละไปทางโลงศพลั่นทม เห็นสัปเหร่อดูแลความเรียบร้อยเดินเข้ามาหาอุษา อุษารีบถาม “มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าคะ”

“ไม่มีครับ”

อุษาปราดเข้าไปที่โลง เคาะเรียกพลางเอาหูแนบในขณะที่สัปเหร่อมองดูอุษาอย่างไม่รู้จะตีหน้าอย่างไรดี

ธารินทร์ตามเข้ามามองดูอุษาอย่างกลุ้มใจ

“คุณน้าคะ..ได้ยินหรือเปล่าคะนี่หนูอุษาเอง” อุษาเอาหูแนบโลงหวังว่าจะได้ยินเสียง “หนูจะมารับคุณน้าไปอยู่บ้านแล้วค่ะ”

Tags