บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 15 (ตอนจบ) หน้า 4
นฤมลเช็ดน้ำตามองลูกๆอย่างสงสาร “แม่ก็ไม่อยากไป แต่มันจำเป็นลูก เราไปตายเอาดาบหน้าเถอะนะลูก” นฤมลดึงลูกเข้ามากอด
“รู้แล้วน้ารสไม่ให้เราอยู่ใช่มั้ย น้ารสใจร้าย ใจดำ”
“ไม่ใช่หรอกลูก น้ารสเองก็จะแย่เหมือนกัน”
“งั้นทำไมไม่ให้น้ารสไปกับเราละแม่”
“แม่ชวนแล้ว แต่น้ารสเขาไม่ยอมไป เขาจะอยู่ที่นี่” นฤมลพึมพำเบาๆ “สุดท้ายก็ต้องตายที่นี่” สีหน้านฤมลหวาดหวั่น
ในห้องนอนชีพ รสสุคนธ์มองสร้อยพระในมือ นิ่งๆยิ้มออกมาอย่างมั่นใจ “ทางเดียวที่จะเอาตัวคุณชีพออกมาได้ เราต้องเข้าไปใหม่ เอาพระไปด้วย ท่านช่วยปกปักรักษา มีพระผีก็เข้าใกล้ไม่ได้ ทำไม ฉันถึงเพิ่งนึกออกนะ แกเสร็จฉันแน่นังลั่นทม”
รสสุคนธ์สวมสร้อยพระซ่อนไว้ในเสื้อ เดินจะออกจากห้องผ่านกระจกเงา เงารสสุคนธ์ในกระจกไม่มีหัว
รสสุคนธ์ไม่เห็น รสสุคนธ์เดินออกไปอย่างมั่นใจมาก
ที่โต๊ะอาหาร หวาน สวาท จิ้มลิ้มและยาใจกำลังช่วยกันจัดโต๊ะ
อุษาเข้ามามองพอใจ “วันนี้คนเยอะจัดอาหารเครื่องดื่มให้พอนะจ๊ะ”
“ค่ะ เรียบร้อยค่ะคุณษาไม่ต้องห่วง”
อุษาเดินไปหาจรัลนั่งอยู่กับธารินทร์ หมอผันและต้อยติ่งที่ชุดรับแขก
อุษารีบไหว้จรัล “ดีใจจริงๆที่คุณอามา...เชิญทานอาหารเช้าด้วยกันนะคะ”
“ขอบใจหนู แต่อาเรียบร้อยมาแล้ว ที่มานี่เพราะเป็นห่วงเห็นว่า เมื่อคืนยุ่งกันใหญ่”
“ค่ะ” อุษาชะงัก
นฤมลหอบกระเป๋าพร้อมหนุ่ยและโหน่งเข้ามา “ฉันจะมาลาค่ะคุณอุษา”
“คุณมลช่วยมาทางนี้กับษาหน่อย หนุ่ย โหน่งจ๊ะไปทานข้าวก่อน” อุษาหันมาทุกคน “ทุกคนเลยค่ะเชิญที่โต๊ะเลย”
อุษาพยักหน้ากับนฤมล เดินนำไปหน้าบ้าน นฤมลตามไป ทุกคนมอง ตามอย่างอยากรู้ว่าอุษาจะพูดอะไรกับนฤมล
อุษาเดินนำมาถึงหน้าบ้านหันกลับมามองอย่างสงสาร “อยากไปจริงๆหรือคะ”
“ฉันไม่มีทางเลือกค่ะอยู่ก็ตาย”
“คุณคิดร้ายกับคุณน้าเหรอคะ คิดจะช่วยรสสุคนธ์อีกเหรอ”
นฤมลก้มหน้า สำนึกผิด พูดเสียงเครือ “ฉันยอมรับว่าความโลภมันบังตา เลยหลงเชื่อน้องรส แต่พอฉันคิดได้ ฉันก็เตือนเขาแล้ว เตือนให้เขาเลิกคิดกำจัดคุณนายลั่นทม เสียที ที่จะไปนี่ก็ชวนให้เขาไปด้วยแต่เขาไม่ยอม”