บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 15 (ตอนจบ) หน้า 2
รสสุคนธ์ทั้งแค้นทั้งกลัวเดินพล่านไปมา ใช้ความคิดหนัก สุดท้ายหยุดเดินหันมาพูดจริงจัง “ยังไงก็ต้องกำจัดมัน เป็นทางเดียวที่เราจะอยู่รอด”
ลั่นทมไปอยู่หน้ารสสุคนธ์อย่างรวดเร็ว ลั่นทมตบฉาดที่แก้มรสสุคนธ์ รสสุคนธ์หน้าหงาย มือกุมหน้าถอยกรูดอย่างหวาดกลัว ลั่นทมพุ่งเข้าใส่ตบซ้ายขวา รสสุคนธ์หน้าหันไปตามแรงตบ นฤมลตาเหลือก
“ว้าย..กลัวแล้วจ้ะกลัวแล้ว” นฤมลวิ่งหน้าตื่นออกไป
รสสุคนธ์ยกมือไหว้ละล่ำละลั่ก “กลัวแล้วฉันจะไม่ทำอะไรแล้ว ไว้ชีวิตฉันเถอะนะลั่นทมฉันกราบล่ะ” รสสุคนธ์กราบลงที่พื้นหลายที ทุกอย่างสงบเงียบ รสสุคนธ์มองรอบๆอย่างไม่วางใจ ก่อนจะวิ่งหน้าตาตื่นออกไปจากห้อง
ห้องนอนหวาน หวานนั่งนิ่งๆอยู่ที่เตียง เสียงเคาะประตูแรงๆถี่ๆ
หวานสะดุ้งมองรอบๆตัวงงๆ“อ้าวเอ๊ะ..นี่กลับมาห้องตั้งแต่เมื่อไร” เสียงเคาะประตูอีก หวานตะโกน “ใครเข้ามาสิ”
นฤมลเข้ามา ร้อนรนวิ่งมานั่งข้างๆหวาน “น้าหวานฉันอยู่ไม่ไหวแล้วน้า เมื่อกี้นังรสโดนเข้าอีกแล้ว”
“โดนอะไร”
“โดนคุณลั่นทมตบนะสิ ดันไปพูดว่าจะหาทางกำจัด พูดจบก็หน้าหันเลย น่ากลัวเป็นบ้า ฉันไม่เอาด้วยแล้ว”
เสียงประตูเปิดเข้ามาอย่างแรง หวานกับนฤมลหันไปมอง รสสุคนธ์วิ่งหน้าตื่นเข้ามากระโดดนั่งกลางระหว่างหวานกับนฤมล “น้าหวานฉันนอนด้วยคน”
“น้องรส..พี่ตัดสินใจแล้ว..พี่จะไป”
รสสุคนธ์ไม่พอใจ “แปลว่าจะทิ้งฉันไว้คนเดียว”
“เปล่า..พี่อยากให้รสไปด้วย ขืนดันทุรังสู้กับผีต่อไป เราจะตายทั้งเป็น ตัวน้องรสยังโดนสะกดเข้าไปขังในสุสาน เราไม่มีทางสู้แล้วหนีไปเถอะก่อนที่เราจะไม่ได้ไป”
“ถ้าพวกแกจะไปจริงๆ ข้าจะให้เงินทองทั้งหมดที่มี แต่จำไว้นะ ห้ามย้อนกลับมาอีกเด็ดขาด”
“อย่าโง่ไปหน่อยเลย ฉันเจอคุณชีพแล้ว ถ้าเราหาทางเอาเขาออกมาได้ ทุกอย่างจะเป็นของเรา”
“โดนขนาดนี้แกยังไม่เลิกอีกเหรอ”
รสสุคนธ์นิ่งคิด แล้วตัดสินใจ “คิดให้ดีๆสิ ถ้าลั่นทมมันจะฆ่าฉันหรือคุณชีพมันคงฆ่าไปนานแล้ว ฉันจะเสี่ยง ฉันยอมเอาชีวิตเป็นเดิมพัน ถ้าฉันรอด ฉันก็รวย”
น้าหวานได้ฟังก็เดือดดาลขึ้นมาทันที “เป็นบ้าแล้วหรือนังรส แกสาบานแล้วนะ”
“แต่พี่ไม่เอาด้วย พี่จะไป” นฤมลไม่ยอมร่วมมือกับรสสุคนธ์อีกต่อไป
รสสุคนธ์โกรธ และกราดเกรี้ยว “อยากไปก็ไปเลย” รสสุคนธ์ผลักนฤมลล้มลุกคลุกคลาน “ไปให้พ้น ฉันรวยเมื่อไรอย่าเสนอหน้ามาขอความช่วยเหลือนะ สตางค์แดงเดียวฉันก็จะไม่ให้ ไป๊”
นฤมลไม่สู้ได้แต่ปัดป้อง รีบออกไปจากห้อง หวานหันหลังให้รสสุคนธ์อย่างเกลียดชัง นอนหลับเฉย
รสสุคนธ์นั่งอยู่คนเดียวได้แต่มองรอบๆอย่างระวังตัว