บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 4
สุสานคนเป็น ตอนที่ 4
ชีพขับรถเข้ามาจอดที่หน้าวัด ชีพกับรสสุคนธ์ลงจากรถมา ทั้งสองชะงักที่เห็นอุษามองเขม็งอย่างไม่พอใจ รสสุคนธ์ฉุนถามเสียงแข็ง “มองอะไร”
“กิ้งก่า”
รสสุคนธ์โมโหแต่ก็ทำเนียน ยิ้ม ยกมือแตะสร้อยเพชรที่คอก่อนจะพูดเย้ย
“มองด้วยความอิจฉาละสิ เสียใจด้วยนะคนเราบุญวาสนามันแข่งกันไม่ได้หรอกจ้ะ”
“แต่บุญที่เธอทำไว้มันก็คงหมดลงแค่นี้แหละ”
รสสุคนธ์งง แหวใส่ “หมายความว่าไง”
“คุณน้าฟื้นแล้ว”
ชีพตะลึงพูดไม่ออก ที่รสสุคนธ์เองก็อ้าปากค้างเหมือนกัน
บริเวณศาลาที่ตั้งศพลั่นทม ลั่นทมนอนอยู่ในโลงสภาพเดิม ชีพและรสสุคนธ์กำลังมองลั่นทม คนอื่นๆล้อมอยู่รอบๆ ชีพหันมามองอุษาเคืองๆ
“นี่เธอเล่นตลกอะไรกับน้า ไหนว่าลั่นทมฟื้น”
“นั่นสิก็ยังนอนเป็นผีเน่าอยู่ในโลงเหมือนเดิม ชีพขารสว่าหลานสาวคุณคนนี้คงเสียสติไปแล้วล่ะค่ะ”
“ลองดูดีๆสิครับคุณ คุณนายตายไปเป็นวันๆ แล้วแต่เนื้อตัวยังเหมือนคนปกติ”
“ถ้าน้าชีพไม่เชื่อก็ลองจับตัวคุณน้าดูสิคะ”
ชีพอึ้งกล้าๆกลัวๆ ทำทีจะยื่นมือลงไปจับ รสสุคนธ์ดึงมือไว้
“คุณก็จะบ้าตามพวกนี้ไปด้วยเหรอคะ ศพน่ะมีเชื้อโรคเยอะแยะ เดี๋ยวก็ได้ติดโรคเข้าให้หรอก”
ชีพหดมือกลับทันที
“ลุงสัปเหร่อได้ยินเสียงในโลงก่อนที่โลงจะตกลงมาวันนี้ค่ะ”
ชีพอึ้งหันไปมองที่หน้าลั่นทมอีกครั้ง จำใจถาม
“แล้วยังไง จากนั้นมีใครเห็นลั่นทมฟื้นมั้ยล่ะ”
ทุกคนเงียบ รสสุคนธ์ได้ที
“ก็ไม่มี...โธ่เอ๊ย กะอีแค่วางโลงไม่ดี มันก็ตกลงมา เลยพากันทึกทักว่าฟื้น ไม่มีอะไรทำรึไง เลิกเพ้อเจ้อได้
แล้ว เดี๋ยวแขกก็จะมากันแล้ว”
รสสุคนธ์สั่งสัปเหร่อ “ยกโลงขึ้นสิ...จะปล่อยให้ผีในโลงอยู่รับแขกตรงนี้รึไง”
สัปเหร่ออึกอัก
“รึจะให้ฉันไปฟ้องเจ้าอาวาส”
สัปเหร่อตกใจรีบปิดฝาโลงอุษา
“น้าชีพคะ ษาขอร้องละค่ะ เอาคุณน้าออกมาจากโลงเถอะ เรารอดูอีกสักคืนนะคะ ษาเชื่อว่าคืนนี้คุณน้าต้องฟื้นขึ้นมาอีกแน่ๆค่ะ”
ชีพอึ้ง สบตากับรสสุคนธ์ที่จ้องเขม็งเป็นเชิงให้ปฏิเสธ ชีพเสียงแข็ง
“ไร้สาระน่าษา สิ่งที่เธอทำเท่ากับเป็นการรบกวนไม่ให้คุณน้าไปสู่สุคติ เอาโลงขึ้นที่เดิมนี่เป็นคำสั่งของฉัน ซึ่งเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของลั่นทม หากใครวุ่นวายกับศพเมียฉันอีก ฉันเอาเรื่องแน่”
รสสุคนธ์อมยิ้ม ปรายตามองไปที่ทุกคนอย่างสะใจ หมอผันก้มหน้า ธารินทร์อึ้งไป อุษาน้ำตาไหลพรากๆ