บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 10 หน้า 5
ดามพ์ส่ายหน้าระอาใจเพียงเพ็ญเมื่อได้ฟังที่เพียงเพ็ญเล่าให้ฟัง “คุณนี่..ชาติที่แล้วคงเกิดเป็น “บ่าง” เนอะ ชาตินี้ถึงยังได้ติดนิสัยช่างยุมาด้วย”
“เหอะ คุณจะว่ายังไงฉันไม่สนหรอก เพราะฉันจะต้องทำทุกอย่างเพื่อกำจัดคู่แข่งของฉันไปให้พ้นทางไปให้ได้ ไม่ว่าด้วยวิธีไหนก็ตาม” เพียงเพ็ญเชิดหน้ามั่นใจในตัวเองสุดขีด ในขณะที่ดามพ์เริ่มอ่อนใจกับการกระทำของเพียงเพ็ญมากขึ้นทุกที
ปรัชญามาหารามิลที่สถานทูต “คุณหญิงจุลมณีออกจากโรงพยาบาล กลับไปรักษาตัวต่อที่บ้านแล้ว แล้วอีก 3 เดือน เธอก็คงจะหายดี และพร้อมจะเป็นเจ้าสาวของแกอีกครั้ง..”
รามิลกลุ้มใจ เพราะหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้เลย..
ที่หอพักวายูน รามิลมาเคาะประตูเรียกแต่ไม่มีใครมาเปิด รามิลเคาะจนอ่อนใจ จนแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในห้องแน่แล้ว “ไปไหนของเขานะ..”
นิโคไลพาวายูนมาฝากครรภ์ วายูนสีหน้าตื่นๆ ไม่เคยมาก่อน
“คุณนั่งตรงนี้ก่อนนะ ผมจะไปแจ้งพยาบาลว่าเรามาแล้ว”
วายูนพยักหน้าแล้วนั่งลงรอ นิโคไลเดินไปหาพยาบาลที่เคาน์เตอร์ ข้างหลังวายูคนดำยังตามแอบมาถ่ายรูปคู่ของนิโคไลกับวายูนอย่างเงียบๆ ภาพที่จอของกล้องเห็นเป็นภาพนิโคไลเดินกลับมาประคองวายูนจะพาไปที่ห้องตรวจครรภ์ นิโคไลกำลังประคองวายูนเดินไป แล้วเหลียวมามองข้างหลังโดยไม่ตั้งใจ แล้วชะงักไปนิดหนึ่ง นิโคไลเห็นคนดำเพิ่งจะลดกล้องถ่ายรูปลง คนดำพอเห็นนิโคไลหันมามอง ก็รีบเดินไปทางอื่นทันที นิโคไลขมวดคิ้วสงสัย แต่ไม่ได้พูดอะไรประคองวายูนเข้าไปยังห้องตรวจครรภ์ พอนิโคไลกับวายูนไป คนดำก็กลับมาปรากฏตัวขึ้นอีก แล้วมองตามนิโคไลกับวายูนไปจนลับตา
นิโคไลประคองวายูนเข้ามา พยาบาลยืนรออยู่ที่หน้าห้องตรวจครรภ์อยู่ก่อนแล้ว
“คุณเป็นสามีคนไข้ใช่ไหมคะ”
“เอ่อ...” นิโคไลเหลือบมองวายูนก่อนตอบ “เปล่า ผมเป็นแค่เพื่อน”
“งั้นคุณต้องรอข้างนอกนะคะ เราอนุญาตให้เข้าได้เฉพาะคนที่เป็นสามีเท่านั้น”
นิโคไลพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนจะปล่อยให้วายูนเดินไปกับพยาบาล เข้าไปในห้องตรวจครรภ์เอง นิโคไลมองตามวายูนไปจนวายูนเข้าไปในห้องตรวจครรภ์แล้ว นิโคไลสีหน้าครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่าง
คนดำกำลังสำรวจดูภาพที่เขาถ่ายวายูนกับนิโคไลเอาไว้ เป็นรูปนิโคไลประคองวายูน หลายๆช็อต เห็นชัดเจนว่าเป็นแผนกฝากครรภ์ของโรงพยาบาล คนดำเงยหน้าขึ้นยิ้มอย่างพอใจในผลงานของตัวเอง แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเงยหน้าขึ้นมาแล้วพบนิโคไลมายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว คนดำรีบวิ่งพรวดหนีไปทันที นิโคไลไม่ยอมแพ้ วิ่งตามไปอย่างไม่ลดละ