บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 2
ณ สถานทูตไทย ณ กรุงเวียนนา วายูนกับนิโคไลยืนอยู่ด้วยกันกับท่านทูต
“ฉันไม่เคยเห็นนิโคไลมีเรื่องกับใครแบบนี้มาก่อนเลยนะ ตกลง..มันเกิดอะไรขึ้นในร้านนั่นหือ”
นิโคไลเม้มปากนิ่งไม่ยอมบอก วายูนสีหน้าขัดใจกำลังจะคาดคั้นต่อ แต่ท่านทูตเดินเข้ามาเสียก่อน รามิลกับดามพ์เดินตามหลังเข้ามา รามิลหน้านิ่ง แต่ดามพ์จ้องนิโคไลอย่างแค้นเคือง ตามตัวยังมีรอยฟกช้ำดำเขียว
“ฉันเคลียร์กับตำรวจให้เรียบร้อยแล้วนะ เพราะไม่อยากให้เป็นเรื่องราวใหญ่โตจนต้องเสียประวัติซะเปล่าๆ เพราะเท่าที่รู้มา...” ท่านทูตมองนิโคไล “ก็เป็นนักเรียนเรียนดี ประวัติดีคนหนึ่งเหมือนกัน”
วายูนยกมือไหว้ท่านทูตอย่างนอบน้อม “วาต้องกราบขอบพระคุณท่านทูตมากเลยค่ะที่ช่วยเหลือ”
วายูนหันไปมองนิโคไล นิโคไลก้มหัวให้ท่านทูตอย่างนอบน้อม “ผมจะไม่ลืมพระคุณของท่านเลยครับ”
“ช่างเถอะ ก็แค่เรื่องพูดจากันผิดหูกัน..ก็แค่นั้นแหละ เอาละ..หมดเรื่องแล้ว”
“งั้นวากราบลาท่านเลยนะคะ” วายูนยกมือไหว้ท่านทูตอีกครั้ง แล้วหันไปไหว้ลารามิลกับดามพ์
นิโคไลก้มหัวเป็นเชิงลาท่านทูตด้วย แต่ไม่ยอมก้มหัวให้รามิลกับดามพ์ จนวายูนต้องแอบบีบแขนนิโคไล
รามิลที่มองมือวายูนที่บีบแขนนิโคไลอยู่ แล้วเขาก็เห็นนิโคไลจำยอมก้มหัวอำลารามิลกับดามพ์ตามที่วายูนบังคับเหมือนเด็กว่าง่าย แล้วทั้งสองก็เดินออกไป รามิลมองตามหลังวายูนไปจนลับตา
ไฮดี้กำลังนั่งคุยอยู่กับคาร์ลในห้อง วายูนเปิดประตูเข้ามา ไฮดี้มองด้วยความแปลกใจ “อ้าว..วายูน ไหนเธอว่าเธอนัดกับนิโคไลจะไปหาซื้อหนังสือเรียนกันไงล่ะ”
วายูนถอนใจเซ็ง “ไม่ได้ไปแล้ว ก็นิโคไลน่ะสิเกิดไปเจอคุณรามิลกับเพื่อนของเขาเข้า แล้วก็ไปมีเรื่องกับเพื่อนคุณรามิลเค้า”
“มีเรื่องอะไรกัน”
นิโคไลตามเข้ามาพอดี
“ถามเขาเองสิคาร์ล เพราะฉันถามเขาเทาไหร่ๆ เขาก็ไม่ยอมบอก”
ทุกคนหันไปมองนิโคไล นิโคไลสีหน้าอึดอัดใจ “ก็แค่เรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยน่ะ ผมผิดเอง..”
ไฮดี้มองนิโคไลอย่างไม่เชื่อ