บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 2 หน้า 4
9 ธันวาคม 2558 ( 11:43 )
1.4M
“อย่าโกรธนิโคไลเลยนะวา เขาทำไปเพื่อปกป้องเธอ” พูดแล้วไฮดี้ก็ตาโตตกใจ เพราะนึกขึ้นได้ว่านิโคไลสั่งว่าไม่ให้บอกต้นเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้นให้วายูนรู้
พอดีวายูนมัวแต่หยิบรองเท้าเลยฟังไม่ถนัด “เธอว่าอะไรนะ”
“เอ่อ..ฉันบอกว่าถ้าเธอจะออกไปข้างนอกก็อย่าลืมเอาร่มติดมือไปด้วยนะ เผื่อฝนตก”
“จ้ะ “วายูนคว้าร่มไปด้วยแล้วออกไป ไฮดี้ก็ถอนใจเฮือก
นิโคไลยืนรออยู่ก่อนแล้วด้วยสีหน้าไม่สบายใจ สักครู่รามิลก็เดินเข้ามา นิโคไลก้มหัวให้รามิลเป็นเชิงทักทายอย่างให้เกียรติ “เพื่อไม่ให้คุณต้องเสียเวลามาก ผมขอเข้าเรื่องเลยก็แล้วกันนะ เรื่องที่เกิดขึ้นที่ร้านกาแฟเมื่อวานนั่น ผม....ขอโทษ..”
รามิลมีสีหน้าแปลกใจ “คุณคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั่น..คุณเป็นฝ่ายผิด” นิโคไลเม้มปากนิ่ง รามิลเห็นสีหน้านิโคไลก็เข้าใจความคิดเขา “ถ้าคุณคิดว่าคุณไม่ใช่ฝ่ายผิด แล้วคุณมาขอโทษผมทำไม”
“อย่าโกรธผม ที่ผมไปมีเรื่องกับเพื่อนของคุณ แล้วเลยพาลโกรธวายูนไปด้วย”
รามิลยิ้ม เข้าใจจุดประสงค์ที่แท้จริงที่นิโคไลมาขอโทษเขาแล้ว “คุณยอมมาขอโทษผมทั้งๆที่คุณมั่นใจว่าคุณไม่ผิด แต่คุณกลัวว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะมีผลกระทบกับวายูนยังงั้นใช่ไหม” นิโคไลพยักหน้ายอมรับ “เธอรู้ไหมว่าคุณนัดผมมาที่นี่” นิโคไลส่ายหน้า “คุณรักเธอ”
นิโคไลจริงจัง “ใช่“ เขาจ้องตารามิลนิ่ง
รามิลยิ้มให้นิโคไลอย่างอ่อนโยนก่อนจะพูดขึ้นมาก่อน “คุณอย่ากังวลเลย เรื่องที่เกิดขึ้น เกิดเพราะเพื่อนผมพูดจาคะนองปาก ผมเองก็ต้องขอโทษคุณแทนเพื่อนผมด้วยก็แล้วกัน”
นิโคไลหน้าเหวอ ไม่นึกว่าจะได้รับคำขอโทษจากรามิลอย่างนี้ รามิลยิ้มให้นิโคไลแล้วยื่นมือให้นิโคไลจับ นิโคไลก้มลงมองแล้วตัดสินใจยื่นมือไปจับมือกับรามิล
วายูนเดินมาถึงที่ร้านแห่งหนึ่งมองเข้าไปในร้าน แล้วตัดสินใจเดินเข้าไปในร้าน วายูนเข้าไปถามเจ้าของร้านว่าต้องการคนงานบ้างหรือไม่ เจ้าของร้านส่ายหน้า วายูนเดินกลับออกมา หน้าเศร้า
วายูนเดินหน้าเซ็งมาที่หน้าร้านอีกแห่ง แล้วชะงักมองที่กระจกหน้าร้านเห็นป้ายเขียนเป็นภาษาเยอรมันว่า “รับสมัครคนงานชั่วคราว” วายูนยิ้มดีใจจะเดินเข้าไป แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเจ้าของร้านเดินมาปลดป้ายประกาศรับสมัครนั้นลงวายูนถอนใจเซ็ง
ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง วายูนทรุดลงนั่งที่เก้าอี้ท่าทางอ่อนแรง ถอดรองเท้าออกแล้วนวดเท้าตัวเอง “โฮ้ย! ทำไมงานมันหายากหาเย็นยังงี้นะ ถ้ายังหางานใหม่ไม่ได้เร็วๆนี้ละก็..วายูนเอ๊ย..เดือนหน้า เธอได้ถูกไล่ออกจากหอพักไปนอนข้างถนนแน่” มือถือวายูนดัง วายูนกดสายรับ “ฮัลโหล..อาพร้อมจิตเหรอคะ..”
.”เป็นไงบ้างวา”