บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ รักเร่ ตอนที่ 15 (1/2)
ห้องพักคนไข้ของจงกลนี จงกลนีรับไหว้รามิลด้วยสีหน้าดีใจ “แหม..น่าเสียดายที่คุณนิตยาไม่ได้กลับมาเมืองไทยกับรามิลด้วยนะ ฉันเลยไม่มีเพื่อนคุยเลย“
“แต่คุณน้าฝากของมาเยี่ยมท่านหญิงด้วยนะกระหม่อม และฝากให้ทูลถามว่า..ท่านหญิงจะได้ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่”
ม.ร.ว.จุลมณีตอบแทนผู้เป็นแม่ “เห็นคุณหมอว่าอีก 2-3 วันก็น่าจะออกจากโรงพยาบาลกลับไปพักฟื้นต่อที่บ้านได้แล้วล่ะค่ะ แล้วค่อยมาใหม่ในวันที่มีนัดทำกายภาพ”
“อย่าห่วงเลยจ้ะ ฉันจะต้องเดินให้ได้ก่อนถึงวันแต่งงานของหญิงกับพ่อรามิลแน่ๆ” จงกลนียิ้มอย่างมั่นใจ แต่รามิลแอบสบตากับจุลมณีอย่างไม่สบายใจ
ม.ร.ว.จุลมณีเดินมาส่งรามิลกลับ “หญิงต้องขอบคุณคุณรามิลมากนะคะที่อุตส่าห์มาเยี่ยมท่านแม่” หญิงสาวไม่สบายใจ “ท่านแม่พูดถึงเรื่องแต่งงานทุกวันเลย”
“ผมเสียใจจริงๆที่ไม่สามารถทำอะไรได้ ทั้งๆที่คุณหญิงเคยยอมเจ็บตัวเพื่อเลื่อนการแต่งงานออกไปแล้วครั้งนึง “
“ช่างเถอะค่ะ ถ้าคนบนฟ้าเขาลิขิตให้เราสองคนต้องร่วมชีวิตกันจริงๆ เราก็คงต้องปล่อยให้มันเป็นไป..”
ทั้งสองคนต่างคนต่างถอนใจ สีหน้าอมทุกข์ไปตามๆกัน.
อาพร้อมจิตนั่งเหม่อซึมอยู่ที่มุมหนึ่งที่วัด
วายูนเดินเข้ามาพร้อมกับนมแก้วหนึ่ง “คุณอาพร้อมทานอะไรสักหน่อยนะคะ คุณอาไม่ยอมทานอะไรเลยตั้งแต่.. ถ้าคุณอาไม่ยอมทานอะไรเลย เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะคะ”
“อาไม่เป็นอะไรจ้ะ ไม่ต้องเป็นห่วงอากับน้าพริ้ง”
“คุณอาพร้อมขา..ตอนนี้วาอยู่ที่นี่แล้ว ขอให้วาจัดการทุกอย่างให้คุณอานะคะ”
อาพร้อมจิตมองหน้าวายูน แล้วกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว น้ำตาร่วงอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างจำยอม วายูนบีบมืออาพร้อมจิตเพื่อปลอบใจ
ที่ศาลาวัด อาพร้อมจิตนั่งอุ้มลีล่าพลางเหม่อมองดูภาพหน้าศพของอาภักดิ์อย่างใจลอย มีวายูนเดินรับแขกอยู่คนเดียวอย่างแข็งขัน วายูนหันมามองดูอาพร้อมจิตและลีล่าเป็นระยะๆ ด้วยความเป็นห่วง