บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ รักเร่ ตอนที่ 15 (2/2) หน้า 18
วายูนตกใจจนพูดอะไรไม่ออก
ตอนที่รามิลกับวายูนมาถึงเกสต์เฮ้าส์
“วายูนดูสิ ภาษาเยอรมันตรงนั้น..เขาเขียนว่าเก้สต์เฮ้าส์ใช่ไม๊”
“ใช่ค่ะ”
ตอนที่รามิลกับวายูนอยู่ในห้องพักกันตามลำพัง รามิลรวบตัววายูนมากอด แล้วกระซิบถาม “อุ่นขึ้นรึยัง”
“อุ่นขึ้นแล้วค่ะ “
รามิลค่อยๆบรรจงจูบที่หน้าผากวายูนอย่างอ่อนโยน “แล้วอย่างงี้ล่ะ..ทำให้อุ่นมากขึ้นอีกไหม”
วายูนไม่ตอบแต่ค้อนรามิลไม่จริงจังนัก
ตอนที่รามิลกอดวายูนไว้ “เชื่อผมนะวายูน ในเมื่อเรารักกัน เพราะฉะนั้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราก็จะฝ่าฟันไปด้วยกัน ผมจะปกป้องคุณเอง..”
วายูนมองหน้ารามิลอย่างซาบซึ้งกับคำพูดของรามิลจนน้ำตาซึม รามิลปาดน้ำตาให้วายูนอย่างอ่อนโยน ก่อนจะจูบที่หน้าผากซ้ำอีกครั้ง วายูนโอนอ่อนผ่อนตาม รามิลขยับไล่จูบมาที่แก้ม เห็นวายูนยินยอม จึงจูบที่ปาก แล้วกระซิบข้างหูวายูนเสียงอ่อนโยน “ผมรักคุณนะ..วายูน..”
วายูนปาดน้ำตาด้วยความเสียใจเมื่อคิดถึงอดีต พอดีกับที่รามิลมามองมาที่วายูน พอเห็นว่าเป็นวายูนจริงๆ ก็รีบเดินเข้าไปหาทันที “นึกแล้วเชียวว่าคุณต้องมาที่นี่..”
วายูนหันไปเห็นรามิลก็ตกใจมาก “คุณมาได้ยังไงเนี่ย”
“ก็ขับรถมาสิ ตรงดิ่งมาจากเวียนนาเลยนะ คุณพร้อม คุณพริ้ง แล้วก็ลีล่า..ก็มาด้วย”
“อะไรนะ”
“ทุกคนเขาอยากเห็นเราคืนดีกัน เขาอยากเห็นลีล่ามีพ่อ”
วายูนส่ายหน้าอย่างขัดใจ แล้ววิ่งหนีไป รามิลวิ่งตาม รามิลวิ่งตามเข้ามาดึงแขนไว้
“ปล่อยฉันนะ อย่ามายุ่งกับฉัน คุณจะเอาอะไรจากฉันอีก ให้เจอลูกได้อาทิตย์ละ 2 ครั้ง ยังไม่พอรึไง”
“ไม่ ผมอยากเจอลูกทุกวัน” รามิลกอดวายูน “อยากกอดคุณอย่างงี้ทุกวันด้วย”
“บ้า จะมาอยากกอดฉันทำไม ฉันมันผู้หญิงที่ไม่มีอะไร ไม่ถูกใจคุณน้าของคุณหรอก”
“คุณน้าประกาศตัดขาดกับผมแล้ว ตัดผมออกจากกองมรดกด้วย แต่ผมไม่เสียดายเลย เพราะผมตัดสินใจแล้วว่าผมเลือกคุณ” วายูนอึ้งไปด้วยความคิดไม่ถึง “วายูน ผมเคยบอกไปแล้วว่า..ผมรู้ตัวว่าผมทำผิดกับคุณมาก มากอย่างที่ไม่น่าให้อภัย แต่ตอนนี้ผมได้บทเรียนแล้ว ขอโอกาสผมได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้งได้ไหม”
“ไม่.. “
แต่พูดไม่จบ เพราะรามิลจูบปิดปาก “อย่าให้ความผิดพลาดของผม ความโกรธแค้นของคุณทำให้ลูกเราต้องมีบาดแผลในชีวิตเลยวายูน คุณก็รู้ดีการเติบโตขึ้นโดยขาดพ่อกับแม่ มันเป็นยังไง เพราะทั้งคุณและผมเองก็โตมาอย่างนั้น” วายูนนิ่งไปแต่เริ่มใจอ่อนกับรามิลแล้ว “ถ้าคุณยังไม่หายโกรธผม ผมยกชีวิตผมให้คุณทำโทษทั้งชีวิตเลย แต่ได้โปรด ให้โอกาสผม ให้โอกาสเรา..ได้เริ่มต้นกันใหม่นะ..นะ” วายูนไม่ตอบ แต่ไม่หนี รามิลจูบที่หน้าผากวายูนอย่างอ่อนโยน “วายูน ผมสัญญานะว่า..ผมจะไม่ยอมห่างคุณและลูกไปไหนอีกแล้ว..ชั่วชีวิตนี้..” วายูนน้ำตาหยดเลย รามิลรวบตัววายูนกอดไว้แน่น “ผมรักคุณนะวายูน รักหมดใจเลย..”
วายูนซุกหน้ากับอกรามิล แล้วยิ้มทั้งน้ำตา