บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ รักเร่ ตอนที่ 15 (2/2) หน้า 20

บรรยากาศโกลาหลไม่มีใครทำอะไรถูกเลย ปัทมาได้ยินเสียงโวยวายๆกันก็วิ่งกลับออกมาจากในบ้าน เห็นอาการนิตยาก็ยืนมองด้วยความตกใจ

วายูน รามิล อาพร้อมจิต พริ้ง และลีล่า เพิ่งกลับกันมาจากซัลสบวร์ก รามิลเป็นคนอุ้มลีล่า ทุกคนหยอกล้อกับลีล่าอย่างเอ็นดู

“แหม..ยายตัวซนได้ไปเที่ยวเข้าหน่อย  เลยคึกใหญ่..” ลีล่าหัวเราะร่าเริง “อาดีใจจริงๆที่ได้เห็นภาพพ่อ แม่ ลูก ได้อยู่กันพร้อมหน้าอย่างนี้”

ทุกคนยิ้มชื่นมื่น  แล้วก็ต้องชะงักไป  เมื่อพบว่านิโคไลมายืนรออยู่ก่อนแล้ว

วายูนอึ้ง “นิโคไล”

“จี้คอ” อันเล็กๆ ถูกยื่นส่งให้วายูน วายูนมองอย่างงงๆ “ผมแกะเพชรมาจากแหวนหมั้น เอามาทำเป็นจี้” วายูนทำท่าจะปฏิเสธ  แต่นิโคไลรีบห้ามเสียก่อน “ได้โปรดอย่าปฏิเสธเลยนะวายูน  ผมเคยบอกคุณแล้วว่าแม่ผม..ให้ผมเอาแหวนนั่นมอบให้ผู้หญิงที่ผมรัก แต่เมื่อคุณไม่ยอมรับมันไว้  ผมก็เลยอยากจะมอบให้ยายนางฟ้าตัวน้อยของผมคนนี้แทนก็แล้วกัน” นิโคไลถือวิสาสะเอาจี้คล้องใส่คอให้ลีล่าเองเลย  แล้วจูบลีล่าอย่างอ่อนโยนและรักใคร่เอ็นดู “นึกเสียว่า..เป็นที่ระลึกจากเพื่อนเก่าก็แล้วกัน..”

“ขอบคุณนิโคไล ฉันอยากจะพูดอะไรให้ได้มากกว่าคำว่าขอบคุณจริงๆ” วายุนพูดอะไรต่อไม่ออกแล้วน้ำตาร่วงไม่หยุด 

นิโคไลมองวายูนด้วยสายตารักใคร่ไม่ปิดบัง แล้วหันมาพูดกับรามิล “วายูนเป็นผู้หญิงที่มีค่าและไม่เหมือนใครในโลก คุณโชคดีมากที่ได้เธอไป” 

“ผมรู้..  แล้วผมก็ต้องขอขอบคุณ-คุณที่ช่วยดูแลวายูนและลีล่าอย่างดีมาตลอด ถ้าวันไหนคุณต้องการความช่วยเหลืออะไรละก็  บอกผมได้ทันทีเลยนะ..อย่าเกรงใจ เพราะคุณคือคนที่มีบุญคุณต่อครอบครัวของเรา”

“ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องบุญคุณอะไรหรอก  แต่ถ้าผมจะขออะไรจากคุณละก็ ผมก็ขอให้คุณดูแลวายูนให้ดีที่สุดก็แล้วกัน เพราะเธอคือหัวใจของผม..”

วายูนร้องไห้นิโคไลเอื้อมมือไปบีบมือวายูนเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ  ยิ้มให้วายูนอย่างอ่อนโยนแล้วเดินออกไปเงียบๆ  ทุกคนมองตามด้วยความเศร้าใจ

นิโคไลเดินออกมาจากในอพาร์ตเม้นต์ของวายูน  สีหน้ายิ้มๆอยู่เมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นเศร้า  นิโคไลเหลียวกลับไปมองข้างหลังอีกครั้ง “ลาก่อนวายูน..” นิโคไลน้ำตาซึม แล้วตัดใจเดินออกไป