บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 12 หน้า 2
“ไม่ ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณอีกแล้ว ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ ออกไป”
รามิลดื้อดึง “ไม่ ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น..จนกว่าเราจะพูดกันรู้เรื่องก่อน”
“ฉันไม่พูดอะไรทั้งนั้น ออกไป”
วายูนพยายามผลักไสรามิล แต่รามิลไม่ยอมออก นิโคไลพยายามเข้ามาแยก ไปๆมาๆเลยชุลมุน วายูนเสียหลักเซจะล้ม สองหนุ่มตกใจ “วายูน”
รามิลจะคว้าตัววายูนไว้ แต่นิโคไลคว้าได้ก่อน แล้วกอดไว้เป็นเชิงปกป้องวายูนเต็มที่ แล้วนิโคไลก็หันไปตวาดรามิล “พอทีเถอะ” รามิลชะงักไป นิโคไลหันไปพูดกับวายูนเสียงอ่อนโยน “ถ้าคุณอยากให้มันจบ คุณควรจะคุยกับเขานะวายูน ไม่อย่างงั้นมันก็คงวุ่นวายกันยังงี้ ไม่รู้จบหรอก”
วายูนนิ่งไป แล้วมองหน้ารามิลอย่างชิงชัง รามิลเจ็บปวดกับสายตาของเธอ
นิตยาพยายามจะโทรศัพท์ไปหาจงกลนี แต่โทรเท่าไหร่ก็โทรไม่ได้ “เอ๊..ทำไม 2-3 วันนี้ โทรหาท่านหญิงไม่ติดเลย”
“โทรศัพท์ท่านหญิงอาจจะเสียมั้งคะคุณนิต”
คุณนิตยาพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
จงกลนีนอนไม่รู้สึกตัวอยู่ มีสายระโยงระยางเต็มไปหมด ม.ร.ว.จุลมณีกับน้อยเฝ้าอยู่ไม่ห่าง
“เพราะรูปคุณรามิลนั่นเชียว..ที่ทำให้ท่านหญิงช็อคไปอย่างงี้”
“ใครส่งมาก็รู้นะจ๊ะพี่น้อย”
“นั่นสิคะ แล้วเป็นเรื่องจริงหรือไม่จริงก็ยังไม่รู้เลย..ท่านหญิงก็.. ไม่น่าเล้ย..”
ม.ร.ว.จุลมณีกับน้อยสีหน้าทุกข์ใจ
นิโคไลเดินออกจากห้องไป เพื่อเปิดโอกาสให้วายูนกับรามิลได้คุยกันตามลำพัง
“ท่านเลขาทูตมีเรื่องอะไรอยากจะพูดกับดิฉันก็เชิญเลยค่ะ ดิฉันยังมีธุระอีกเยอะที่จะต้องทำ”
“วายูน พูดกันดีๆหน่อยได้ไม๊ ผมรู้ว่าผมผิด แต่ผม..” รามิลไม่รู้จะอธิบายอย่างไร
“ถ้าจะพูดเรื่องเก่าๆ เลิกพูดเถอะค่ะ ดิฉันเบื่อจะฟังเรื่องซ้ำๆ”
รามิลถอนใจ “ตกลงว่าเรื่อง..เด็ก..เอ้อ..ลูก.. “
วายูนหัวเราะเสียงเยาะๆ “เป็นถึงนักการทูต แต่กลับเรียบเรียงคำพูดที่จะพูดกับดิฉันไม่ได้เลยหรือคะ” วายูนก็มองหน้ารามิลอย่างเคียดแค้นชิงชัง “ถ้าคุณเป็นห่วงว่า..เด็กในท้องของดิฉัน..จะทำให้ชีวิตที่สวยหรูของคุณมันสะดุดแล้วล่ะก็ สบายใจได้เลยค่ะ ชีวิตคุณจะไม่สะดุดอย่างแน่นอน”
“หมายความว่า...”