บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 12 หน้า 3
“ใช่ค่ะ ดิฉันเอาเด็กออกไปแล้ว” รามิลตะลึง “ดิฉันกับคุณก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้วค่ะ แล้วต่อจากนี้ไป คุณก็กลับไปมีชีวิตของคุณ และดิฉันก็จะกลับไปใช้ชีวิตของดิฉัน แล้วก็ขอให้คุณพยายามลืมซะว่า..คุณเคยรู้จักผู้หญิงโง่ๆคนหนึ่งที่ชื่อวายูนมาก่อน เพราะผู้หญิงโง่ๆคนนั้น เขาไม่มีอะไรที่คู่ควรกับคุณเลย”
รามิลพูดไม่ออก “วายูน..”
“แล้วถ้าท่านเลขาทูตจะมาหาดิฉันวันนี้เพื่อจะถามเรื่องเด็ก คุณก็ได้คำตอบแล้ว เพราะฉะนั้น..เชิญคุณกลับ ไปได้แล้วค่ะ” วายูนเดินไปเปิดประตูไล่รามิล “เชิญ”
รามิลพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองหน้าวายูนอย่างรู้สึกผิดและอาลัยอาวรณ์เป็นอย่างยิ่ง พอเขาเห็นวายูนไม่ยอมมองหน้าเขาเลย เขาก็จำใจเดินออกไป แต่ยังเหลียวมองวายูนจนลับตา พอรามิลออกไป วายูนก็ขาอ่อนจนยืนไม่อยู่ ทรุดลงนั่งแปะตรงนั้น
รามิลเดินออกมาจากห้องพักของวายูน สีหน้าเจ็บปวดใจ นิโคไลที่ยืนคอยอยู่ พอเห็นสีหน้าของรามิล นิโคไลก็รู้ทันทีว่าคงจบไม่สวยแน่ นิโคไลรีบวิ่งกลับไปที่ห้องพักของวายูนทันที
นิโคไลวิ่งกลับเข้ามาในห้อง พอเห็นอาการของวายูนก็รีบเข้ามาประคองทันที
“วายูน คุณเป็นอะไรไป นักการทูตคนนั้นเขาทำอะไรคุณ”
“มันจบแล้ว..นิโคไล ฉันบอกเขาไปว่า..ฉันเอาเด็กออกแล้ว และต่อจากนี้เราไม่มีอะไรที่จะต้องเกี่ยวข้องหรือเจอะเจอกันอีก มันจบแล้ว”
วายูนก็ร้องไห้ออกมา นิโคไลได้แต่กอดวายูนเอาไว้เพื่อปลอบใจ แต่ขณะเดียวกันก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน
รามิลเดินหน้าเศร้าเข้ามาในบ้าน นิตยากับปัทมากำลังนั่งทำงานอยู่ด้วยกัน
“กลับมาแล้วเหรอจ๊ะรามิล งานที่สถานทูตเป็นยังไงบ้างจ๊ะ”
“ผมไม่ได้ไปสถานทูตหรอกครับคุณน้า แต่ผมไปหาวายูนมา”
นิตยาอึ้ง แต่ปัทมาลืมตัวร้องด้วยความตกใจ “อะไรนะคะ”
นิตยาเสียงเกรี้ยวขึ้นมาทันที “น้าบอกแล้วไงว่า..”
นิตยาพูดไม่ทันจบ รามิลก็สวนขึ้นมาเสียก่อน “มันจบแล้วครับคุณน้า มันจบแล้ว วายูนเขาไปเอาเด็กออกแล้ว”
สีหน้านิตยาคลายความโกรธเกรี้ยวลง “เขาบอก”
รามิลหน้าเศร้า “ครับ”
“ก็น้าบอกแล้ว..เห็นแม่นั่นหน้าตาซื่อๆอย่างงั้นก็เถอะ แต่จริงๆก็ไม่ต่างอะไรจากพวกสิบแปดมงกุฎหรอก” นิตยาพูดด้วยสีหน้าเหยียดหยาม “คิดจะปล่อยตัวเองท้อง หวังจะจับรามิล แต่พอไม่สำเร็จ มันก็ไปเอาออก จะได้ไปเริงร่ากับผู้ชายคนอื่นต่อไปได้อย่างสบายตัว รามิลเลิกคิดถึงผู้หญิงคนนี้ได้แล้ว มันไม่มีค่าอะไรพอจะให้คิดถึงหรอก”
รามิลทนฟังไม่ไหว ตัดบทเดินเข้าห้องไปเลย นิตยามองตามไป