บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 11 หน้า 2
ในห้องน้ำรามิลกำลังนั่งเศร้าซึมอยู่ที่พื้นห้องน้ำ เปิดฝักบัวรดหัวทั้งๆที่ยังใส่ชุดเต็มยศอยู่ ปรัชญา ดามพ์ ศิราณี สีหน้าตกใจไปตามๆกัน
ที่โรงพยาบาล วายูนค่อยๆลืมตาขึ้น เริ่มได้สติ
นิโคไลที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงปราดเข้าไปหาทันที “เป็นยังไงบ้างวายูน”
ไฮดี้กับคาร์ลก็เข้ามาดูอาการวายูนด้วย “คุณทำพวกเราตกใจกันหมดเลยนะวายูน”
“หมอเขากลัวเธอจะแท้งจะแย่ แต่นี่ตรวจแล้ว เด็กยังอยู่ แต่หมอเขาว่าเธอต้องระวังอย่าเป็นลมบ่อยๆ 3 เดือนแรกนี่มีโอกาสแท้งสูงมาก” วายูนหน้าสลดลงทันที คาร์ลหันไปทำตาดุใส่ไฮดี้ “เอ่อ..ฉันขอโทษ..”
“ฉัน..อยากกลับบ้าน..”
“งั้นเดี๋ยวผมไปถามหมอให้ก่อนนะ” นิโคไลออกไป
วายูนหันกลับไปเหม่อคิดไม่มองใคร ไฮดี้กับคาร์ลเลยได้แต่ถอนใจกลุ้ม
รามิลใส่ชุดใหม่แล้วแต่ผมยังเปียกอยู่ สีหน้าเศร้าซึม ไม่มองหน้าใคร ปรัชญากับดามพ์ได้แต่มองด้วยความกลุ้มใจ
ดามพ์ซัก “ตกลง..เด็กในท้องวายูน เป็นลูกใครกันแน่วะไอ้มิล ลูกแก หรือลูกไอ้หนุ่มรัสเซียคนนั้น”
“ลูกฉัน”
ปรัชญาถามย้ำ “แกแน่ใจ”
รามิลพยักหน้า “วายูนไม่ใช่พวกหญิงที่รักสนุกไปเรื่อย ฉันแน่ใจว่าเด็กในท้องวายูนคือลูกของฉัน”
ปรัชญาหงุดหงิด “อ้าว งั้นทำไมแกไม่ทำอะไรสักอย่างล่ะ ทำผู้หญิงท้อง ก็ต้องรับผิดชอบสิวะ ถ้าแกไม่รับผิดชอบ แกก็ไม่ใช่ลูกผู้ชาย”
รามิลขึ้นเสียง “แกยังไม่เข้าใจ คุณน้าสามารถทำเรื่องได้มากกว่าใครคนตามดูวายูนอีกเยอะ ไม่งั้นคุณน้าคงไม่สามารถก้าวขึ้นมาเป็นนักธุรกิจแถวหน้าของเมืองไทยได้ด้วยตัวคนเดียวยังงี้หรอก คุณน้ากล้าทำ..ในสิ่งที่ฉันเอง ยังไม่กล้าแม้แต่จะคิด”
ปรัชญากับดามพ์สีหน้าเริ่มเข้าใจ ดามพ์กังวล “แล้วยังงี้..แม่วายูนจะทำยังไงต่อวะ แกคิดว่าเขาจะไปทำแท้งไหม”
“ฉันไม่รู้..ฉันไม่รู้..” แล้วรามิลก็หน้าเศร้า และสับสน ลังเล ไปต่อไม่เป็นเอาเลยทีเดียว
ที่ร้านกาแฟ ณ จัตุรัสโมซาร์ท นิตยากับคุณหญิงนิต้านั่งอยู่ที่โต๊ะ คุณหญิงนิต้าท่าทางมีความสุขมาก ปัทมากับกัญญารัตน์นั่งอีกโต๊ะ “มาซัลสบวร์กกี่ทีๆ ก็ไม่เคยเบื่อเลยนะคะคุณนิต ดิฉันละชอบเมืองนี้จริงๆ” นิตยามองไปรอบๆ ท่าทางสบายใจมาก “ทีนี้จะเล่าให้ดิฉันฟังได้รึยังคะว่า..เกิดอะไรขึ้นในบ้านตอนนั้น ทำไมนังเด็กวายูนนั่น มันถึงได้วิ่งกระเซอะกระเซิงออกมาอย่างงั้น”
นิตยายิ้มเลือดเย็น ปัทมากับกัญญารัตน์ต่างพากันเงี่ยหูฟังไปด้วย สีหน้าอยากรู้อยากเห็น