บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 6 หน้า 3
“แล้วไง นี่แกลืมแล้วเหรอว่าเขาเป็นคู่หมั้นคู่หมายกัน แล้วแกจะไปแทรกกลางให้ใจตัวเองเจ็บจี๊ดๆอย่างงี้ทำไมวะ ถึงฉันจะไม่ได้เป็นคนดีสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะแย่งคู่หมั้นคู่หมายเพื่อนหรอกนะเฟ้ย..”
“ไม่ได้ช่วยอะไร..แกก็เงียบไปเลย” ปรัชญาหงุดหงิดใจ ในขณะที่ดามพ์มองปรัชญาแล้วหัวเราะ
ทางด้านม.ร.ว.จุลมณีกับน้อยกำลังเก็บข้าวของ เพื่อเตรียมกลับบ้าน
ม.ร.ว.จุลมณีช่วยจงกลนีแต่งตัวอยู่ “ท่านแม่ยังเวียนศีรษะอยู่ไหมคะ”
“ก็รู้สึกดีขึ้น” ม.ร.ว.จุลมณียิ้มดีใจที่แม่ค่อยยังชั่ว แล้วก็ต้องชะงักเมื่อจงกลนีพูดต่อ “แต่ที่แม่ต้องเป็นยังงี้ก็เพราะลูกนั่นแหละ” ผู้เป็นลูกหน้าเสีย “ผู้ชายคนนั้น ถึงเขาจะเป็นเพื่อนกับตารามิล แต่ก็เป็นคนไม่มีเถือกเถาเหล่ากอ ไม่คู่ควรกับลูกเลย ถ้าลูกไม่อยากให้แม่ตายเร็ว ลูกต้องไม่คบและติดต่อกับเขาอีก รับปากแม่สิหญิงจุล ! รับปากกับแม่”
ม.ร.ว.จุลมณีอ้ำอึ้ง แต่พอเห็นหน้าแม่จึงจำใจยอมพยักหน้ารับ “ค่ะท่านแม่ หญิงจะไม่คบและติดต่อกับเขาอีกค่ะ”
จงกลนีสีหน้าดีขึ้น แต่ม.ร.ว.จุลมณีมีสีหน้าเศร้า น้อยมองม.ร.ว.จุลมณีอย่างเห็นใจ
วายูนพารามิลมาที่ HORSE POND รามิลมองอย่างชื่นชม “ผมจำได้ว่าบริเวณนี้ เหมือนกับเป็นฉากนึงในหนังเรื่อง THE SOUND of MUSIC”
“สงสัยคุณคงชอบดูหนังเรื่องนี้มากสิคะ ถึงจำได้”
“ดูหลายรอบเลยละ ดูไปดูมา เด็กๆ ลูกๆ ของกัปตันฟอนแทร็ป จะต้องอยู่ในกรอบที่เข้มงวด จะออกนอกลู่นอกทางไม่ได้ ผมรู้สึกว่าชีวิตผมก็มีส่วนคล้ายกับเด็กๆในเรื่องนี้เหมือนกันนะ”
“คล้ายกับชีวิตของคุณยังไงคะ”
“ก็หลังจากที่คุณพ่อคุณแม่ของผมเสีย คุณน้าก็มาเป็นผู้ปกครอง ดูแลเอาใจใส่ผมในทุกๆเรื่อง ให้เป็นตามทิศทางที่ท่านต้องการ จนผมมีความรู้สึกว่าไม่เคยได้คิดได้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการเลย เฮ้อ..ผมว่าเราอย่าพูดถึงเรื่องนี้กันเลยนะ ไปหาอะไรอร่อยทานกันดีกว่า”
“มีร้านนึงค่ะ บรรยากาศดี เค้กก็อร่อย”
ชั้น 2 ของคาเฟ่ที่จัตุรัสโมซาร์ท รามิลตัดเค้กพอคำแล้วยื่นไปให้วายูนชิม วายูนเอื้อมมือมารับส้อมจากรามิล แต่รามิลไม่ยอมส่งส้อมให้ แต่ทำหน้าบังคับให้วายูนกินโดยเขาป้อนให้
วายูนยอมทำตาม แต่ก็อดเขินอายไม่ได้ เลยเสคุยเรื่องอื่น “วันนี้อากาศดี เดี๋ยวเราขึ้นไปเที่ยวที่ปราสาทบนเขากันดีไหมคะ”
“แล้วแต่คุณสิ..วายูน เวลานี้..คุณจะพาผมไปทางไหน ผมก็ตามคุณไปทุกที่นั่นแหละ”
วายูนยิ้มหน้าเก้อ รามิลมองวายูนตาเป็นประกาย