บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 3 หน้า 4
วายูนพารามิลเดินมาที่สวน รามิลกวาดตามองไปรอบๆ แล้วมาหยุดมองที่หน้าวายูนก่อนจะพูด “ผมอยากถ่ายรูปคุณกับสวนนี่”
“แต่คุณเป็นคนมาเที่ยว ดิฉันควรจะถ่ายรูปคุณกับสวนให้มากกว่านะคะ”
“ผู้ชาย..ไม่เข้ากับสวนดอกไม้อย่างงี้หรอก สวนดอกไม้สวยๆอย่างงี้ เหมาะกับผู้หญิงสวยๆมากกว่า” รามิลเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “นะ?”
วายูนยิ้มหน้าเก้อ รามิลถือโอกาสยกกล้องขึ้นถ่ายรูปวายูนเลยโดยไม่ขออนุญาตอีก หลังจากถ่ายภาพวายูนสามสี่ภาพแล้ว รามิลก็ยิ้มพอใจ
วายูนแก้เก้อด้วยการชวนไปที่อื่นต่อ “มาดูทางนี้ดีกว่าค่ะ ถ้าคุณชอบความสนุกแบบลึกลับ”
รามิลหน้างง วายูนยิ้ม แล้วเดินนำรามิลไป
นิตยา ปัทมายืนกวาดตามองหารามิลกับ “ผู้หญิงไทย” เห็นผู้คนและนักท่องเที่ยวมากมาย
“ไม่เห็นมีวี่แววคุณรามิลเลยค่ะ”
นิตยาไม่พูดอะไร แต่มองไปที่สวนเห็นรามิลกับวายูนในระยะไกลๆ นิตยารีบเดินตรงดิ่งไปที่สวนทันที
“คุณนิตยาจะไปไหนคะนั่น” นิตยาไม่ตอบ ปัทมารีบวิ่งตามไปทันที
รามิลและวายูนเดินมาถึงที่สวน วายูนชี้ชวนรามิลดูโน่นนี่ รามิลถือโอกาสถ่ายรูปวายูนไปซะเลย
เพียงเพ็ญเดินออกมาจากร้านกาแฟ ดามพ์ยังนั่งอยู่ข้างใน จิบกาแฟมองตามหลังเพียงเพ็ญมา สีหน้ามุ่งมั่นว่าจะเอาชนะใจเพียงเพ็ญให้ได้สักวัน
เพียงเพ็ญงึมงำกับตัวเอง “ฉันมีนังหม่อมราชวงศ์หน้าจืดนั่นเป็นอุปสรรคคนนึงแล้ว มีนังเลขาคุณนิตยาจอมสตอนั่นก็อีกคนนึง แล้วนี่ฉันยังจะต้องรบรากับนังนักศึกษาอีกด้วยรึเนี่ย” เพียงเพ็ญมีสีหน้าที่สุดเซ็ง
นิตยาเดินเร็วๆมาถึงที่ตรงที่เห็นวายูนกับรามิลอยู่เมื่อครู่ กวาดตามองไม่เห็นรามิลแล้ว
ปัทมาตามมาถึง พยายามมองหารามิลด้วย แต่ก็ไม่เห็นใคร “คุณนิตยาเห็นคุณรามิลมาทางนี้รึคะ”
“ฉันคิดว่าใช่นะ” นิตยาขยับจะเดินเข้าไป แต่แล้วก็ร้องโอ๊ยออกมา เอามือกุมต้นคอ
“คุณนิตยาเป็นอะไรไปคะ !?”
“เจ็บ..”
“ก็คุณนิตยายังไม่ทันจะหายดีจากที่รถชนกันวันก่อนเลยก็รีบขึ้นเครื่องมาที่นี่แล้ว”
“เอางี้..เธอเดินเข้าไปดูข้างในแทนฉันที ฉันจะยืนดักรออยู่ที่ข้างหน้านี่แหละ ถ้าใช่ตารามิลจริง ยังไงซะ ก็ต้องเห็นกัน ไปสิไป จะมามัวยืนบื้ออยู่ทำไมหะ”
“ค่ะๆๆ” ปัทมารับคำอย่างลนลานแล้วรีบวิ่งเข้าไปข้างในสวนทันที