บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 5 หน้า 2
หน้าโรงแรมแห่งหนึ่งที่เวียนนา ปรัชญากำลังพูดโทรศัพท์อยู่กับ ม.ร.ว.จุลมณี
“ผมได้ข่าวว่าคุณหญิงกำลังจะมาที่นี่ จริงรึครับ”
“จริงค่ะ”
“ผมดีใจจังเลย จะได้พบคุณหญิงเร็วกว่าที่คิด”
“แต่ฉันกลัวว่าเราจะไม่ได้มีโอกาสเจอกันน่ะสิคะ เพราะไปเวียนนาคราวนี้ ฉันคงต้องอยู่กับคุณน้านิตยาตลอด จะไปไหนมาไหนตามอำเภอใจคงไม่สะดวกหรอกค่ะ”
“อ้าว..อย่างงี้ก็แย่สิครับ..” เสียงปลายสายเงียบไป ปรัชญาขมวดคิ้ว “คุณหญิงครับ..คุณหญิง..”
ทางด้านม.ร.ว.จุลมณีกำลังเอามือปิดปากไม่ให้ตัวเองส่งเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจ มีน้อยประคองอยู่ไม่ให้ล้มไป เพราะจงกลนีที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้คว้าโทรศัพท์จากมือ ม.ร.ว.จุลมณีมาถือไว้ ยังได้ยินปรัชญาดังลอดออกมาจากโทรศัพท์ด้วย “คุณหญิงครับ..คุณหญิง..”
จงกลนีจ้องหน้าลูกสาวเขม็ง แล้วก็กดปิดเครื่องไปเลย
“ท่านแม่!”
ปรัชญา อึ้ง งง มีเสียงสัญญาณที่ถูกตัดสายไปแล้วดังแว่วออกมาจากโทรศัพท์ ปรัชญาพยายามจะกดโทรไปหาใหม่ แต่เป็นสัญญาณปิดเครื่องไปแล้ว ปรัชญาเดาได้เลยว่าทางม.ร.ว.จุลมณีต้องเกิดเรื่องแน่ ปรัชญามีสีหน้าเคร่งเครียด
ทางด้านจงกลนีหันขวับมามองหน้าม.ร.ว.จุลมณีอย่างไม่พอใจอย่างแรง “แม่ไม่อยากให้ลูกลดตัวลงไปยุ่งกับพวกพ่อค้าขายผ้าอีก เข้าใจที่แม่พูดไม๊จุลมณี” แล้วทันใดนั้นจงกลนีก็ทรุดฮวบลง
“ท่านแม่!”
น้อยตกใจ “ท่านหญิง ว๊าย..ตายแล้วคุณหญิงขา..ท่านหญิงเป็นลมไปแล้วค่ะ”
ทั้งสองเข้าประคองร่างไร้สติของจงกลนีอย่างโกลาหล
ที่บ้านพักรามิล นิตยานั่งหน้าขรึมอยู่ มือยังถือโทรศัพท์ค้างอยู่
“โธ่..คุณหญิงจุลมณีมาไม่ได้เสียแล้ว ถ้างั้น..คุณรามิลก็ต้องหาคนไปงานโอเปร่าบอลล์ด้วยใหม่น่ะสิคะ” ปัทมายิ้มประจบรามิล
นิตยารีบพูดขึ้นมาทันที “แต่น้าขอห้ามไม่ให้รามิลเอา “ใคร” ไปแทนหนูจุลมณีนะ”
รามิลนิ่งแต่มีสีหน้าดื้อดึงเอาชนะ ไม่พูดอะไรออกมา